LAST MEMORIES ( Short Story )

Reality ( Two )

     = Chloe P.O.V =

         Eto On the way na ko sa address na binigay ni Tita Beatriz . Siguro nga masyado ko siyang na miss .

      Im wearing Black Shirt , Pants and Rubber Shoes  . Yung sinusuot ko lang talaga pag aalis ako .

      Eto na nakita ko na yung bahay nila ---wait . Bakit parang ang daming tao?

       OMG! nakalimutan ko talaga . Birthday pala ni Bea ngayun . Siguro naman ma-iintindihan niya na wala akong na dalang regalo .

       Pumasok lang ako sa gate nila dahil bukas naman ito .

Nakita ko si Tita sa malapit sa pintuan nila .

        " Tita Beatriz " sigaw ko . Muka naman narinig niya ko dahil napalingon siya .

          " Iha , buti nakarating ka . " mahinahon pero bakas mo sa tono ng salita niya ang kaba .

        " Opo naman . Syempre gusto ko na po makita si Bea eh ! Pero asan nga po pala siya . Birthday niya po ngayon diba ? "

           ngumiti si Tita pero halata kong pilit lang ito . " Kasi iha , si Be-- " napahinto sapag sasalita si Tita Beatriz ng may mag salita sa gilid niya . 

           " Pasenya na po sa abala pero pwede po bang papirmahan mo po ito . Padala po pala ni Sir De Vega di daw po siya makakapunta . Condolance   daw po " Sabi ng lalake at pinirmahan naman ito ni Tita .

         Teka ? Condolance ? Bulaklak ng patay ? Hah ? bat may ganto ? Ang gulo bakit parang maiiyak ako .

          " Ti--Ta si-sino po ang patay " Nauutal na sabi ko . Bigla akong napatingin sa loob ng bahay nila Tita .

            Biglang tumulo ang luha ko ng makita ko ang pitcure ni Bea sa taas ng Kabaong .

           " Iha , nung isang araw di na niya kinaya ang sakit niya . She died na ikaw lang ang binangit niyang pangalan na mamimiss niya . " Tumulo narin ang luha ni Tita habang nag sasalita .

       " Kaya siya nawala ng maraming taon para magpagamot pero wala . Wala na daw pag asa . Pinilit niyang hanapin ka pero di ka naman makita . Pero nung nabuksan ko ng Fb chat nakita kita . Pero huli na wala na siya " umiiyak na sabi ni Tita .

         Niyakap ko si Tita at tumingin uli sa kabaong . Bakit ang sakit ? Nag lalakad ako papunta sa kabaong niya . Di ko papigil ang luha ko na tila kusa talagang umalabas .

          Nang makaharap akong kabaong . Nanginginig kong tinignan ang kabaong .

           Ang ganda ng bessfriend ko . Walang katulad .

          " Bess , alam mo ang daya mo . Diba may promise tayo na sabay tayong magiging succesful .

Bess saka magaling na ko . Wala na kong sakit . Bess saka nakapunta na kong Paris bess diba panggarap ko yun ? Bess Ang daya mo naman eh . Bat mo ko iniwan ? Pano na ko ? Pano na ako pag umiiyak ako ? Wala nang babaeng mag aabot sakin ng extra panyo kasi puro sipon na yung panyo ko . " Sabi ko hang umiiyak sa harap ng kabaong ni Bea .

         " Bess , Bess naman eh . Akala ko ba walang iwanan bakit iniwan mo ko . Bakit bess  ? Bat bigla kang nawala ? Bat dimo sinabi sakin na may sakit ka din pala? Bess wala na kong sakit oh . Tignan mo pede na tayong mag pawis magbike mag travel . Bess Bess ... Bakit? Hinde ko kaya bess bat moko iniwan? " Humagulgol kong sabi sa ngayo'y patay na si Bea .

           Bigla kong naramdaman na may humawak sa balikat ko at hinigod ang likod ko .

           " Anak , masaya na siya di na siya mahihirapan sa sakit niya . Pinilit niyang lumaban pero wala di niya na kaya . " Naiiyak na sabi sakin ni Tita .

         Ilang araw narin simula nung nalaman ko na wala na si Bea . Araw- araw akong nasa burol niya tumutulong dun . Pero di ko inaakala na eto na pala ililibing na siya .

              Naglalagay na ng mga bulaklak sa ataol ni Bea . Pumunta ko sa harap at nilagay ang bulaklak na hawak ko . Biglang nanariwa sa isip ang nang yari nung Highschool kami . Di ko lubos akalain na magpapaalam ako sa kanya ng maaga .

             " Bye Bess , ay mali See you soon "Naiiyak kong sambit bago tabunan ng lupa ang kabaong ni Bea .

           Eto na ba yun . Yung panahong kaylangan ko ng i let go ang bestfriend ko  .

           Masaya na siya . Tama si Tita di na siya mahihirapan . Masakit man pero makakaya ko rin to . Dahil ang Chloe na kilala niya yung matapang .

            Hinde ibig sabihin ng pag let go . Kakalimutan ko na siya yung lang yung patunay na tanggap ko na . Di man pang Forever ang Friendship namin . Alam kong mas totoo at masaya to kesa sa iba .

          Yung last memories na kasama ko siya . Yun yung di ko kailanman makakalikmutan .

~~~~

THE END ~

~~~~

A/N: Thanks po sa pag support ng story ko :) Keep supporting :) Thank you .

                   Vote/Comment ~
Spread <3