Caged

4. Ziekenboeg

De twee beveiligers hadden mij, nadat Deimos hun slordige acties had uitgekafferd, naar een ziekenzaal begeleidt. Dankzij die kleinerende bedreigingen van hem had ik nu twee handafdrukken op beide polsen staan. De fout om mij te laten vluchten waren ze absoluut niet van plan te herhalen.

De overdreven toorn van Deimos heeft ze paranoïde achtergelaten voor iedere beweging dat ik maak. Toch kon ik deze twee idioten beter verdragen dan Deimos, dus was voornamelijk opgelucht toen hij naar een of andere afspraak verdween.

De meeste deuren waren geopend waardoor ik gemakkelijk bij de diverse ruimtes naar binnen kon gluren. We waren bij een ziekenhuisafdeling. Bendeleden van 18 tot 30 had ik voorbij zien komen, allemaal een kamer voor hunzelf. De meesten lagen te slapen op het grote bed, een enkeling zat met een kop koffie aan een tafeltje of keken uit het raam. Er waren veel gewonden.

Toen de beveiligers mij abrupt een afgesloten ruimte binnentrok en Celi in zicht kwam lieten ze mij los en bleven bij de deur staan als stenen blokkades. De kamer was klein en de enige raam die erin was geplaatst was afgesloten met tralies.

"Ivory," Sprak ze schor vanaf het ziekenhuisbed waarop mijn expressie alert werd.

Ik rende op Celi af en omhels haar stevig met een zucht terwijl de zorgen even van mijn schouders gleed. "Je leeft." Mijn stem sloeg over. Onbewust hadden de woorden van Zenit effect gehad. Celi wilde zichzelf terugtrekken maar mijn greep gaf niet toe.

Enkel toen ik haar bezorgde stem hoorde verzwakten mijn armen. "De kogel is verwijderd uit mijn been." Informeerde ze waarop ik haar verbaasd aangaapte. De organisatie wil dus schijnbaar geen bloed aan hun handen. Tenminste, als we de politie achterwege laten...

Ze hebben Celi ergens voor nodig, alle meiden hebben ze waarschijnlijk levend nodig. Maar waarom.

"Weet je wel waar we zijn, Celi?" Fluisterde ik terwijl ik het glas water op het nachtkastje tegen haar mond zette.

Nadat ze een paar kleine slokjes nam en haar mond afveegde met haar hand, reageerde ze: "Ja, het Krost Kartel. Niemand van de buitenwereld weet er vanaf. Ze zijn nogal geheimzinnig, geloof me, ik weet enkel wat omdat Silvano zijn mond voorbij praatte. Zodra ik wat ben opgeknapt moeten we hier weg."

Fronsend ging ik op het randje van het bed zitten. "Wat zijn ze van plan met ons en hoelang weet je al van deze zaakjes van Silvano af?"

Ze deed haar doffe ogen dicht. "Net voordat ik je belde om je te vertellen dat ik problemen had met Silvano. Hij vertelde mij dat de tijd aangebroken was, dat hij zijn steentje zou bijdragen namens deze criminele organisatie door middel van mij. Terwijl hij mij onder schot had vertelde hij over deze wrede organisatie en over hoe ik zijn slet zou zijn. Hij veranderde in een instant en ik wist niet wat me overkwam."

Mijn ogen stonden wazig gericht op haar gezwachtelde been die boven de lakens op een aantal kussens rustte. Mensenhandel, het kon haast niet anders. Bij die gedachten kreeg ik abrupte hoofdpijn.

Ik sloeg mijn armen om mezelf heen toen er kippenvel op mijn blote armen verscheen. "Je hebt gelijk, we moeten hier weg. Ik zal mijn best doen een uitweg te vinden zodra ik daarvoor de kans krijg." Ik stond vastberaden op en stak mijn kin hooghartig in de lucht. "En ik zal die geobsedeerde klootzak van een vriendje van je opzoeken." Declareerde ik grimmig en onderdrukte de agressiviteit in mijn stappen terwijl ik door de ruimte ijsbeerde.

Celi jammerde toen ze haar been bewoog in een poging rechtop te zitten wat direct mijn aandacht trok. Ik liep op haar af terwijl ze sprak, "Ze weten alles van me en deze jongens zullen het tegen me gebruiken. Silvano heeft de afgelopen twee maanden alles uitgespit. Al die tijd was dat het plan, om informatie te verzamelen. De relatie was nog nepper dan het karakter van mijn buurmeisje."