Google °taekook°✔️

Day:5

*bir önceki bölümde Jungkook'un bayıldıktan sonra aklından geçenler anlatılmıştır. Jungkook'un aklının olaylara verdiği tepkilerdir. Jungkook aslında bayıldıktan sonra hiç konuşmadı çünkü kendine gelemedi. Bu bölümde kendine geliyor,*

Bir insan korkudan ölebilir mi?

Ben ölebileceğimi düşündüm. Karşımda oturup sadece gözlerime bakan esmerin karşında ölebileceğimi düşündüm. Titreyen bedenime karşı gelemedim, o bana sakince bakarken ben delirerek ölebileceğimi düşündüm .

Bedenim acıyla zonklarken ben gözyaşları içerisinde yalvarmaya başladım. Başka seçenek yoktu. Kurtun pususuna düşmüş yavru bir kuzunun acı yalvarışları gibi.

"L-lütfen beni öldürme, l-lütfen. E-evime gitmek istiyorum, l-lütfen bırak beni.."

Duygusuzca bakıyordu gözlerime.

"L-lütfen lütfen evime gitmek istiyorum lütfen"

Aynı ifade, aynı sessizlik. Tepki dahi vermiyordu. Hiç umut yoktu.

"Ö-öldürme beni, lütfen öldürme"

Ölmek en büyük korkumdu, ölmemek için her şeyi yapardım. Yapacaktım da.

Titreyen ellerimle ellerini tuttum gözlerine odaklandım gözyaşı boğmuş gözlerimle.

"İ-istediğim her şeyi yaparım lütfen beni öldürme"

Önce tuttuğum ellerine baktı sonra ise gözlerime. Afallamış gibiydi, bir an durdu öylece sonra ise aniden itti ellerimi ve kalktı yerinden. Kapıya yöneldi hızlı adımlarla kaçıyor gibi. Ağladım peşinden çığlık çığlığa.

"L-lütfen öldürme ! Öldürme! Bırak beni evime gitmek istiyorum!.."

Durdu birkaç saniye, döndü baktı ağlamktan perişan olmuş bana. Aynı hızlı adımlarını bana yöneltti. Tuttu sertçe kolumdan kalkmama bile izin vermeden yürümeye başladı çatık kaşlarıyla. Ayağa kalkmaya çalıştım yerde sürüklenmemek için zorlada olsa bir şekilde kalktım. Toparlayarak hızına yetişmeye çalışarak adımladım peşinden.

Öyle sıkıyordu ki kolumu mosmor olacağına emindim. Kemiğimi dahi acıtıyordu.

Odadan çıkıp karanlık olan koridora girdik. Beni nereye götürdüğü, bana ne yapacağı belirsizken garip bir şekilde daha az korku vardı içimde. Koridorun sonunda bir ışık sızıyordu. Bir kapı aralığında sızdığı yaklaştıkça belirginleşiyordu.

Işık iyice büyümüş ve gözlerimi acıtmaya başlamıştı. Sıcak, küçük ve oldukça düzenli bir odaydı. Bir yatak osadıydı.

Bir anda beni yatağa itmişti. Gözlerim kocaman olmuştu ve korku eski yerini almıştı. Kapıyı örtmüş ve anahtarı birkaç kez çevirmişti. Anahtarı alıp cebine koydu ve bana yaklaşmaya başladı. Yatakta geri geri gittim. Olabildiğince uzaklaşmaya çalıştım. Sırtım duvara değdiğinde durmayan gözyaşlarım çokça hızlandı.

Aklım durmuş gibiydi.

İyice yaklaştı, tam önümde oturdu.

"B-bana ne yapacaksın?"

Tepkisizdi yüzü. Elleri tşortumun eteklerini buldu ve ben karşı koyamadan çıkardı. Çıplak kalan üst bedenim yüzünden daha da çok titremiştim.

Aklım almıyordu bu adam ne yapıyordu böyle?

Hızlı hareketleriyle bileklerimi kavramış ve tek eliyle kuvvetlice sıkmıştı. Diler eli ise alt kısmımı çıkartmakla meşguldü. Kuvvetim yok gibiydi, karşı koymalarım ona işlemiyordu.