The Ruthless CEO's Obsession

Chapter 1: The CEO

CHAPTER ONE

Mina's point of view

"Sandali!" Mabilis akong napabangon sa pagkakahiga dahil sa napanaginipan ko at tuluyang gumising na.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko saka umupo sa kama habang ramdam ko ang pawis sa buo kong katawan at ang mabilis na tibok ng puso ko. Ilang minuto akong nanatiling nakaupo sa kama noong mamalayan ko nalang na umiiyak na ako.

I dreamed about it again, it's been 18 years ago since something happened to me. I'm just 8 years old that time I was kidnapped for ransom. Hindi ko masyadong matandaan ang mga nangyari dahil masyado pa akong bata noon. Ang sabi sa akin ni papa ay hindi naman talaga ako ang dapat na ki-kidnapin sadyang ako lang ang nakita ng mga kidnappers pero naalala ko na mayroon akong kasamang batang lalaki sa madilim na kwartong iyon at katulad ko ay kinuha rin ng mga holdaper. I'll never forget him, I'm crying inside of that dark room but he told me to don't be scared because he was there with me. He promised to me that we're going out there no matter what happened. "Let's just think of this dark room is a paradise, now there's no reason you'll get scared, okay?" Ito ang mga sinabi nya sa akin na kahit matagal na iyon ay hindi ko parin makakalimutan at hinding-hindi ko kakalimutan dahil iyon ang alaala ko sa kanya. Ang batang lalaking iyon ay dahilan kaya buhay ako ngayon pero hindi ko man lang nalaman ang pangalan nya at hindi rin ako nakapag pasalamat sa kanya.

Hindi ko alam kung saan na ang batang lalaking iyon ngayon o nakaligtas ba siya dahil ang sabi sa akin ni papa ay nabaril siya ng isa sa mga kidnapper. Hindi ko na alam ang ibang nangyari sa kanya dahil pagkatapos nang insidenteng iyon. Umalis na kami ng pamilya ko para lumipat ng bagong titirahan.

"Hay..." Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko pagkatapos ay tumayo na sa kama. Umaga na dahilan upang matigilan ako dahil naalala ko bigla na ngayon nga pala ang job interview ko.

Ako si Mina Buenavides at ngayon ay ang araw na pinakahihintay kong mangyari sa buhay ko. Hindi ako sigurado sa magiging resulta ng job interview ko pero feeling ko ito na ang oras na magkakaroon na ako ng permanenteng trabaho. I'm only one living here in my apartment, my mom already passed away. I still have a father and also two sisters but since I'm the right time choosing what I want to my life, I choose to live independently. I can't myself get jealous to my sisters  after they've got married and settled down. It's made me sighed thinking of when can I also find a decent man to marry me and love me like my sisters.

I know, God has plans for me and I wait to meet that man who will marry me and love me because today I have to work on my future. Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko pero bigla akong natigilan dahil sa mga iniisip ko ngayon lang.

"Ano ba ang iniisip ko?" Ang nasabi ko nalang tuloy sa sarili ko, umiling-iling upang hindi ituon doon ang isip ko at nagmadali nang pumunta sa banyo.

Inasikaso ko na ang sarili ko dahil ayaw kong mahuli sa job interview. Mabuti nalang hindi na ako nahirapan dahil inayos ko nrin simula pa kagabi ang isusuot ko. Maglagay lang ako unting make-up para naman maayos akong tignan.

Umalis narin ako sa apartment ko pagkatapos ay pumunta sa sakayan ng taxi para pumunta na sa MUSE. Hindi ako nahirapan sa pag-abang ng sasakyan kaya nakaalis narin ako agad. Ang sabi nila na ang MUSE ay isang malaking kompanya na kilala sa buong mundo dahil sa maganda nitong pamamalakad pero hindi lang iyon dahil rin kasi sa kasikatan ng pamilyang nagmamay-ari sa kompanyang ito. Mabilis na nagdaan ang oras at sa wakas ay nakarating narin ako sa MUSE. Ang sabi nila ay isa lang ito sa mga branch ng company pero ito daw ang mismong opisina ng CEO nitong company na siyang namamalakad sa kompanya. Hindi ako makapaniwala na magkakaroon ako ng tiyansa na magkaroon ng job interview sa sikat ng kompanyang ito. I'm really excited even it's just an interview to accept me from the job. I have this feeling that I would accept to work here. Hindi ako ambisyosa pero hindi naman masama ang mangarap e, hehe!