The Last Door (Season 1) || TREASURE

Sezon 1 - Bölüm 2: Anılar - Teaser #2

"Şimdi bana söyleyin... Neredesiniz? Ne görüyorsunuz?"

Kapkaranlık bir ormandaydı Jihoon. Etrafta elindeki gaz lambasının aydınlattığı kadar bir şey görüyordu. Ormanda ilerlemeye başladı.

Karşısına dala iple asılmış sallanan bir ceset çıktı...

"Kim var orada? Hyunsuk, sen misin? Cevap ver!"

Cesede yaklaşırken bomba patlamasını andıran bir ses çıktı ve her yer bembeyaz bir ışıkla kaplandı.

Jihoon gözleri kamaştığı için gözlerini kapattı. Açtığında Hyunsuk'ın cesedi orada değildi.

Ormanda ilerlemeye devam etti. Bebek ağlaması doldurdu ormanı. Biraz ileride Eunha kucağında bir bebekle Jihoon'u izliyordu.

Gene aynı ses ve aynı ışık. Patlama ardından Eunha'da ortalıktan kaybolmuştu.

Jihoon ilerlemeye devam etti.

"Üçe kadar saydığımda uyanacaksınız..."

"Bir."

"İki."

Bir çığlık ve kıpkırmızı bir kuş gözü. Jihoon gördüğü şeyle paniklemişti.

"Üç! Şimdi uyan! UYAN!"

Jihoon gözlerini psikolog odasında açtı. Bir duvarı kaplayacak kadar büyük ve uzun kitaplık, pencere, resimler, portreler, sertifikalar ve koca odanın ortasında ayaklığı olan bir koltuk ve yanında sandalye.

"Artık dinlenebilirsiniz Bay Park. Bugünlük bu kadar yeter." Psikoloğun konuşması ile ona döndü.

"Bu seanslar gerçekten gerekli mi?"

"Semptomlarınızın tedavisi için en iyi yöntemin bu olduğuna eminim. Şimdi, söyler misiniz, onu tekrar gördünüz mü?"

"Gördüm..."

"Ne gördünüz? Tasvir eder misiniz?"

"Tamamen yuvarlak ve karanlık bir göze benziyordu. Duyduğum en korkunç, en acı dolu çığlıklar eşliğinde görünen derin boş bir göz. İçi kapkaranlık ve derinliklerinde bir kötülük yaşıyor. İnsan bilincinin unutmuş olduğu bir korku, şüphesiz hala içimizde, derinlerde bir yerlerde pusuya yatmış bekliyor. Benim için o korku zaten uyanmış durumda."

"Neden rahatsız olduğunuzu anlayabiliyorum Bay Park. Eğer izin verirseniz durumunuzu yıllardır tanıdığım, modern psikoloji yöntemlerinde benden daha bilgili olan bir meslektaşıma anlatmak isterim. Bilgisinin ve deneyiminin, durumunuzu anlamamıza çok faydası olacağını düşünüyorum."

"Eğer bunun faydasının olacağını düşünüyorsanız Doktor, elbette. Bu korku  artık dayanılmaz bir hale geldi, eğer bu adamın gerçekten yardımcı olacağına inanıyorsanız, yardımını seve seve kabul ederim. Teşekkür ederim Doktor."

Jihoon ertesi gün Hyunsuk ve Eunha'nın mezarını ziyarete gitti. Yağmur yağıyordu ve orada ondan başka kimse yoktu. Siyah şemsiyesinin altında kalın paltosuna sımsıkı sarılmış, mezarlardan gözlerini ayırmıyordu.

"Hyunsuk dostum, sana gerçekten ne oldu? Nasıl Eunha'nın bu kadar kötü bir biçimde ölmesine izin verdin?"

Sağ gözünden bir yaş firar etti. Ama o yaşı silmek yerine konuşmaya devam etti.

"Bu düşünceler beni yiyip bitiriyor. Okulda geçirdiğimiz zamanı artık neredeyse hatırlamıyorum."

Sol gözündeki yaşta yanağından çenesine ulaştı.

"Aslında o yıllara dair hatırlayabildiğim tek şeyin senin ebedi dostluğun olduğunu itiraf etmeliyim."

Artık gözyaşları musluk misali akıyordu.

"Sözlerin, artmakta olan bir deliliğin ürünü müydü?"

Mezarlara yaklaştı.

"Mektubunda birinin beni beklediğini yazmışsın."

Elini mezar taşında gezdirirken konuştu.

"Beni gerçek bir tehlikeden korumak için mi yazdın, yoksa o parlak zekan deliliğin pençesinde ne söylediğini mi bilmiyordu?"

Ellerini mezarın kabartma yazılarında gezdirdi.

"İçimde kötü bir his var. Bana söylediğin yere gidene kadar huzur bulamayacağım... O yatılı okula geri dönüp, orada yatan sırları açığa çıkarana kadar..."

Jihoon mezardan ayrılmadan önce "Elveda Bay ve Bayan Choi, huzur içinde yatın." dedi ve mezarlığı terk etti."

Jihoon günlerce düşündü. Pencereden dışarıyı izlerken, gece sokak lambalarının aydınlattığı sokakta yürürken, şömine karşısında yanan ateşi izlerken ve gece yatmadan önce...

Ve en sonunda yatılı okula geri döner...

_________________________________________

496 kelime...