Shot fic
Rate:PG-15
กาวนํ้าใสๆในเอยูกินปาจิเซนเซย์ค่ะะ
----------------------------------------------------------------------
เย็นวันศุกร์กับฝนที่เทลงมา ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด การวางร่มไว้ในที่เก็บของโรงเรียนเป็นทั้งระเบียบวินัยและการเปิดโอกาสให้คนไร้สามัญสำนึก รู้ตัวอีกทีร่มลายมาโยรินสุดรักของเขาก็หายไปแล้ว ฮิจิคาตะได้แต่มองกล่องเปล่าลายจัสอเวย์ที่เคยเป็นที่เก็บร่ม ในหัวมีรายชื่อผู้ต้องสงสัยยาวเป็นหางว่าว แต่คิดวิธีฝ่าฝนดีๆไม่ออก พอใช้ความคิดหนักๆเข้าคิ้วขวาก็กระตุกไม่หยุด
"อะไรน่ะคุณฮิจิคาตะไม่ได้พกร่มมาหรอ โง่กว่าที่คิดไว้อีกนะ" โซโกะในเสื้อกันฝนลายเอสพูดเสียงเนิบ
"ฝีมือแกล่ะสิ เอาไปทิ้งที่ไหน?"
"ถ้าเป็นฝีมือผมมันจะอยู่ที่เดิมและเหลือแต่โครงครับ เป็นหวัดตายไปซะเจ้าโง่ฮิจิคาตะ" พูดจบโซโกะก็เดินจากไป ไม่รู้ตัวว่ามีเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศเพื่อนบ้านเดินตามติดในระยะซุกใต้เสื้อกันฝนเดียวกัน นั่นคือคางุระที่โดนผลกระทบจากนักขโมยร่มและแก้ปัญหาด้วยการขโมยพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่น สำหรับการเอาตัวรอด ฮิจิคาตะเริ่มคิดว่าการกระทำแบบนั้นก็ไม่ได้แย่นัก เขาเริ่มมองหาคนที่พอจะพึ่งพาได้
ไม่ ต้องไม่ใช่คอนโดที่กำลังโดนโอทาเอะฟาดด้วยร่มตรงนั้น
ไม่ ไม่ใช่ซารุโทบิที่กอดร่มสีชมพูลายผู้ประกาศเคทสึโนะ อานะตรงนู้นด้วย
VOUS LISEZ
คลังฟิคตั่งต่างสนองนีทเป็นหลัก
Fanfictionหลายคู่เท่าที่จะชิพได้ ไม่มีสลับโพเพราะใจไม่แข็งพอ