BELEN

3.BÖLÜM:"Acıyı Hissetmemek"

Hiçbir şey hissetmediğinde hayat çok daha kolay.

Onun ölümünden sonra uyuştucu kullanmaya devam etmem de bu yüzden.
Hissetmemek istiyordum.Hiçbir şeyi hissetmemek.Acıyı hissetmemek.

Belki de korkuyordum.Hissetmekten.Yokluğunu hissetmekten.Artık hayatımda olmadığını kabul etmekten.Bununla yüzleşmekten korkuyordum.

Uyuşturucu kullandığım zamanlarda böyle sorunlarım olmuyordu.Hiçbir şey düşünmüyordum.Sadece ders çalışıyor,okula gidiyordum.

Son bir ayda tek yaptığım buydu.

Memnun muydum?

Evet,çok memnundum.Hiçbir şeyi hissetmemek acıyı hissetmekten daha kolaydı.En azından ben öyle zannediyordum.

Ayna karşısındaki görüntüme baktıktan sonra çantamı alarak mutfaka indim.

Sonbahar olduğundan dışarıda yağmur yağıyordu.Siyah yırtık pantolunun üzerine siyah büstiyer giymiştim.Siyah deri ceketim ve siyah botumla birlikte çok siyahtım.

Açık kumral saçlarım dışında üzerimde siyahtan başka bir renk yoktu.Bir aydır hayatımda zaten başka bir renk yoktu.Siyah dışında.

Bu benim kendimi soyutlama şeklimdi.Kendimi dış dünyadan uzaklaştırmaktı bu.

Belkide sadece onun için yas tutuyordum.

Mutfakta kahvaltı masasını hazır şekilde görmeyi beklemiyordum.Önce kaşlarım havalandı sonra çayları bardaklara döken Arkına sorgulayıcı bakışlarla bakmaya başladım.

"Günaydın!Geç otur.Çaylar soyumasın."Beni görmemişti ama geldiğimi ayak seslerimden anladığını biliyordum.

Kahvaltı hazırlamasını beklemiyordum.Bu onun işi değildi.Yani bana kahvaltı hazırlamak.

"Günaydın.Kahvaltı hazırlamanı beklemiyordum"Sonunda bakışları bakışlarımı buldu.Gözlerinden hiçbir şey anlayamıyordum.Ne düşündüğünü,ne hissettiğini.Kendisini fazlasıyla iyi kontrol ede bilen biriydi.

Kafamda çok fazla kuruntu yaptığımı biliyordum ama buna engel olamıyordum.Onda tuhaf bir şeyler vardı.Başkaları gibi değildi.Çok duygusuzdu.Alaycı gülüşlerini saymazsan onun gerçekten içten gülümseye bileceğine bile inanmıyordum.

"Bir tek sana hazırlamadım ki kendime de hazırladım.Hem uyuşturucuyu bırakman için sağlığına kovuşmalısın.Yemek yemen şart yani"Canım yemek yemek istemiyordu.Canım hiçbir şey istemiyordu.
Ama bunu ona söylemedim.Kabalık etmemek için gülümsedim.

"Teşekkür ederim"dedim.Birinin bana yemek hazırlamasına alışık değildim.Genelde kendim bir şeyler hazırlardım.Çoğu zaman da hazırlamazdım ve hazır yemekler yerdim.Bu yüzden yemek rutinim tam bir fiyaskoydu.

"Zorunda değilsin."Yüzümü incelemeye başladı.Koyu kahve bakışları gözlerimden ayrılmıyordu.

"Efendim?"

"Gülümsemek zorunda değilsin.İstemiyorsan içinden gelmiyorsa yapma.Zorunda değilsin"

"Ben..."Dudaklarım aralandı daha sonra ne diyeceğimi bilemediğimden geri kapandı.

Gülümsemek içimden gelmediği için samimi gözükmüyordu.Ama yapabileceğim bir şey yok.Gülümsemek ve hayatıma devam etmek zorundaydım.

"İstediğim için gülümsüyorum"diyebildim sadece.

"İstemiyorsun.Görüyorum"

Derin bir nefes çektim içime.Kendime bile itiraf edemediğim bir çok şey vardı hayatımda.Çünkü itiraf edersem kabul etmiş olurdum.