Bir cümlenin yansılığına talimi olacaksın ölüp ölüp dirildiğin yaşantından.
Korkunun tadını ne demek olduğunu belki o zaman anlarsın. Emin ol birgün sende anlayacaksın sır şahidi.
Neden bunca oyunlarımı gerçekleştirdiğimi? Ve neden seni en sona bıra...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.BÖLÜM
Senin adını koyamadım henüz, bunun için beni affet. Şimdilik karaladığım, sayfalarına hunharca yazdığım satırlarımla idare et olur mu? Bir gün geriye dönüp ki sanmıyorum dönebileceğimi, çünkü geçmiş insanın omuzlarına ağır bir yüktür. Ve ben bu yükü hafifletmek isterken, yollarda bıraktığım sırtımda ki semeri geriye sararak yeniden yüklemeyi istemem.
Masum ve talihsizlikle geçirilmiş bir ömürde, özgürlüğün temel anlamı artık buralarda yoktu. Soluksuzluğumuzun yokluğu olsa da, konuşanın son hali özgürlüğünü hayalde olsa bir kafes içerisine alınmasıydı.
Diğer bir değişle; kimin nefesi küvetliyse, o kişi baskın karakterdi.
Dedim ki kendimce... Herkes bu kadar sert davranış sergiliyorken, sen niye bu kadar edilgindüşürüyorsun kendini? Diye bir çok soru sormuşluğum vardı kendimi sorgularken.
Her zaman olduğu gibi hiçbirini yanıt bulamamıştım aklımdakilerin...
Ve elbette, bir gün bu sorumun cevabını alacaktım ama lakin çok sabretmem gerekiyordu. Sabır taşı olsam dahi kendimi çatlatıncaya kadar pasif düşmeye, veyahut düşürülmeye göz yumacaktım.
Çünkü zamanınhancısı benden bunu istiyordu o vakitlerde,
'Sus ve sessiz ol..’
🌹🌹🌹🌹🌹🌹
Kendimce, kendi aklıma oyunlar düzenliyorum işte. Çocukluğunu yetimhanenin bıcır bıcır koşturan çocuklar gibi değil de, ücra köşelerinde çaresizce dışarıya bakmakla geçirdim. O anın minik yaşımın bana verdiği mutluluğun tadını yaşamayı değil de, oraya mahkum edilmişim gibi davrandım.
Ve bir gün, dışarıya baktığım her an aklımda kurduklarım kadar masum olmadığını öğreniyordum.
Özgürce yetimhanenin kapısından çıkmayı umuyorsun ve o vakit geldiğinde meğerse, o kapıyı tekrar çalmayı diliyorsun...
