4
Unicode
ဆလော့တစ်ကောင်နှင့်သစ်ပင်တစ္ဆေ ( အခန်း ၄)
ထိုကောင်လေးရဲ့မျက်တောင်တွေကယပ်တောင်လိုပဲ၊ သူ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက နှင်းဆီသွေးရောင်နဲ့နူးညံ့နေပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကသွယ်လျကာအချိုးအစားကျနေတယ်။
လင်းဆန်ကထိုသစ်စေးကိုမျိုချလိုက်ပြီးဂရုတစိုက်နဲ့မေးလိုက်တယ် " မင်းတက်ကြွလာပြီလား?
ဂျူနီယာ: ခေါ ခလူး …
လင်ဆန်းကထပ်ပြီး သည်းညည်းမခံနိုင်တော့ဘူး၊ သူဟာထိုလူငယ်လေးကို သူ့ရဲ့သစ်နွယ်တွေနဲ့ထိုးလိုက်ပြီးထပ်မေးလိုက်တယ် "မင်းက ဆလော့တစ်ကောင်လား?"
စုလန်ကသူ့ရဲ့လက်များကိုပျင်းရိစွာဆန့်လိုက်ရင်း:...ဟမ်.....
လင်ဆန်းကဒေါသထွက်လာပြီး: ကိုယ့်ဘာသာပြန်ကြည့်လိုက်!
စုလန်ကသူ့ခေါင်းကိုတဖြည်းဖြည်းလျှော့ချပြီးဖြည်းညှင်းစွာ ပြုံးလိုက်ရင်း:...ဘု....ရား.....သခင်....ငါ....တက်ကြွလာပြီ.....
လင်ဆန်းဟာတစ်ခဏအတွင်းပြောစရာစကားများဆွံအလျက်။ သူကလူသားတစ် ဦးအဖြစ်သို့ပြန်ရောက်သွားပြီး
သူရဲ့ အသက်အရွယ်နှင့်အရပ်အမြင့်နှစ်ခုစလုံးက စုလန်ထက်ပိုကြီးကာ သူကပင်ကိုယ်အားဖြင့်ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးပေါ့ပေါ့ပါးပါး နဲ့ကျက်သရေရှိနေတယ်။
စုလန်ကသူ့ကိုပြုံး၍ကြည့်နေပြီး: ကြည့်...ကောင်း...တယ်...
လင်ဆန်းလည်းပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ်။
စုလန်ဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်းလမ်းလျှောက်လာပြီး လင်ဆန်း ကိုဖက်လိုက်တယ်။
ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုဟာတသားတည်း ထပ်တူကျသွားခဲ့တယ်။ လင်ဆန်းရဲ့မျက်နှာမှာ အနီရောင်သန်းသွားပြီးယခင်ကတခါမှ ဒီလိုအပြုအမူမရှိခဲ့ဖူးတဲ့ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုဆီမှာအံ့သြဖွယ်ရာတုံ့ပြန်မှုတစ်ခုရရှိလိုက်တယ်။
လင်ဆန်း: မင်းငါ့ကိုဘာလို့ဖက်လိုက်တာလဲ?
စုလန်: မင်း…ကို...ဖက်....အိပ်…အိပ်…အိပ်…အိပ်…
