Η Δήμητρα πήγε επάνω στο δωμάτιο της και έκλεισε την πόρτα.
Κάθισε στο κρεβάτι της και πήρε να διαβάσει ένα βιβλίο.
Η μαμά της καθόταν ακόμα κάτω στη κουζίνα και μιλούσε με τον μπαμπά της καθότι η συμπεριφορά της κόρης τους μόνο νορμαλ δεν ήταν.
Μ-Την είδες;
Είναι αυτό συμπεριφορά παιδιού που θα πάει στο χορό του σχολείου;
Μπ-Της έχουν πέσει πολλά με το σχολείο,
ας δείξουμε λίγη κατανόηση,
παιδί είναι όχι ρομπότ.
Μ-Παιδί μου.
Εσύ μόνο με την δουλειά σου ασχολείσαι!
Μπ-Είναι και δίκη μου κόρη και το ξέρεις!
Ό,τι και να λες!
Μ-Καλά μάζεψε τα πιάτα και το τραπέζι και πάω να της μιλήσω.
Μπ-Μην της φωνάξεις.
Κάθισε να την ακούσεις.
Μ-Ναι ναι μιλάει ο άνθρωπος που δεν αφήνει παιδί λυκείου να φορέσει make up στο χορό του σχολείου!
Εκείνη τη στιγμή πήρε η μαμά μου τηλέφωνο την μαμά της για συνεννοηθούν για τον αυριανό χορό.
Η μαμά της αρχικά έκανε επίτηδες πως δεν άκουσε το τηλέφωνο ενώ της το έδωσε με το ζόρι ο σύζυγος της δηλαδή ο μπαμπάς της κολλητής μου όταν είδε τον αριθμό.
Η μαμά μου της μιλούσε στα αγγλικά όταν της εξήγησα την κατάσταση ενώ και εκείνη συμφώνησε πως οι γονείς της κολλητής μου μάλλον έχουν ξεφύγει και ότι πρέπει κάτι να γίνει για να επανέλθουν ξανά στην «πραγματικότητα» έστω και αν αυτό το κάτι για εκείνους ήταν κάπως απότομο.
YOU ARE READING
Never stop dreaming
RandomΒρισκόμαστε στο 2007 στη Νέα Υόρκη της Αμερικής. Όμως αγαπώ πολύ την Ελλάδα και έχω καταγωγή από εκεί όπως και η κολλητή μου. Αλλά εδώ που μένουμε δεν πηγαινουμε σε ελληνικό σχολείο, απόφαση των γονιών μας για να συνηθίσουμε την γλώσσα και την νοοτρ...
