She's my Psych

Chapter 2

Maganda ang panahon at Linggo ngayon kaya't minabuti kong pumunta sa simabahan. Ilang minuto ang lumipas at unti-unting napunan ang mga bakanteng upuan. Hindi pa naman nagsisimula ang misa, may kaunting minuto pang natitira.

Isang babaeng naka bistida ang umupo sa aking tabi. Nang lingunin ko ay agad ko siyang nakilala.

"Marisel, ikaw pala iyan. Kamusta?" agad kong bati sa babae. Kaklase ko siya noong high school.

"Ay Alaena, andito ka rin pala. Hindi kita napansin kaagad," sagot niya.

"Okay laang naman ako. Heto at may anak na akong maliit. Ikaw kamusta?" dagdag ni Marisel.

"Okay lang din naman ako, medyo busy lamang sa trabaho."

"Ano nga ulit trabaho mo?" agad niyang tanong.

Bago pa ako makasagot ay nag paalam na syang lilipat ng upuan. Gusto raw ng anak niyang may electric fan. Alam kong alam naman niya ang aking trabaho. Naging pasyiente ko ang kanyang ama noong nakaraang taon dahil nalulong ito sa droga. Hindi rin nagtagal ay naging mahina ang pangangatawan, kaya't binawian ng buhay.

Hindi na bago ang ginawang pag-iwas sa akin ni Marisel. Karamihan sa aking mga kakilala ay kusa nang naiwas, huwag lamanh akong maka kuwentuhan. Kung istrangero naman, sa oras na malaman nila ang aking propesyon,ay mababakas na agad ang gulat sa kanilang mukha.

Telling people that I'm a psychotherapist often leads to surprise. Either they are eager to know more about my work, or what I know about my patients. Followed by very akward questions like: First, "Can you read my mind?" really, this is so overrated. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na ba ako natanong ng tanong na iyan. But the answer is no, I can't read what's on your mind, Karen. And even if I can, I won't. Hindi kita pasyente.

Ikalawa, "Are you psychoanalyzing me, Elaena?" Again, this is overrated. But the answers are probably "no", "maybe" and "if I were a proctologist, would you ask me if I am giving your anus a look, right here and now?"

Pero, sa ilang taon kong sa propesyon na ito, mas higit kong naintindihan ang mga tao. Mas naintindihan ko kung saan nanggagaling ang mga tanong nila. It's between curiosity (which is very normal) and feeling of fear.

What happens inside their brains was, "Is she gonna see through me?", "Will she see those insecurities I am hiding?", "Will she know I am vulnerable?", "My lies, my secrets, my ugly past?", "What if she know there's no soul inside of me?"

Believe me or not, we feel the same. Every time I look into people, I also feel fear. What if they see through me? Will they see the secrets I, too, skillfully hide? Will they see my mistakes? My ugly choices?

It's just a bit sad that when they know you're a therapist, they will look at you like you're a terrorist. Someone who would violently peek into their souls. Someone who would see if there's a human in their being.

Itatanong nila kung anong mga klase ng tao ang nakakasalamuha ko sa aking trabaho, tanging sagot ko lamang ay "taong katulad ko at katulad mo."

Napabalik ako sa reyalidad nang tumunog ang kampana ng simbahan. Simula na ang misa.

____________________________________________
:>>
Thank you sa mga friends kong todo support sa story na ito. Huhu em so blessed.

Ang gandang pabirtdey naman ng 9 reads! Omggg thank you for giving this a chance!

Have a nice day!