Kisses Of Rain

Chapter One: Meeting Them (Part One)

'I am a simple person who hides a thousand feelings behind the happiest smile'. But no I'm not like that. 'Happiest smile' huh? I didn't even remember when was the last time I smile genuinely. I always wear an emotionless expression and a fake smile in my face. It's better to hide my true emotions using an emotionless expression cause no one knows what you feel, no one knows what's inside of my head. That's why no one can understand me either.

Some people says that children can turn your bad day into a good day. But for me it's opposite. Yes children's are lovable, and innocent. I didn't hate them, it's just they can't turn my bad day into a good one. But I'm happy that I feel comfortable with them. And that's the reason why choose Elementary School than High School. I'm a public Teacher and I'm glad to be a public servant. But my co-teachers has opposite feeling having me as there co-teacher.

Palaging nakakunot ang mga noo nila pagnakikita ako, minsan nagbubulungan pa sila na naririnig ko naman. Pero binabalewala ko lang sila simula ng araw na namulat ako sa katotohanan ay mga masasakit na na salita ang mga natatanggap ko and I'm used to it. So nothing to worry about.

"Teacher are you okay?" Nabalik nalang ako sa reyalidad ng may biglang tumawag sa akin. Napatingin ako sa harapan ko. Bumungad sa harapan ko ang inosenteng mukha ng isa sa mga studyante ko. Si Tyller.

"Yeah, Im fine. Why?" Umiling naman ito saka may ipinakitang libro sa akin. Kumunot ang noo ko dahil sa ipinakita niyang libro. "You want me to read this story?" Tumango naman ito at saka pumunta sa kapatid niya na abala sa pagsusulat. May ibinuling ito sa kapatid niya at saka lumapit silang dalawa sa akin.

Tyller and Tyrell are twins pareho ko silang eatudyante. Noong una nahirapan ako sa pagkilala sa kanilang dalawa dahil parehong-pareho ang mukha nila pero may kaibahan naman sila sa ugali.

Si Tyller ay palaging nakangiti at mahilig na makipag kulitan sa mga kaklase niya. Unlike Tyrell palagi siyang nagbabasa ng libro at paminsan-munsan mo lang makikitang ngumiti.

I heard that both of there parents died because of an airplane crush three years ago. At ang kapatid ng Daddy nila ang nagaalaga sa kanila. I wonder bakit sa Public School niya pinaaral ang mga pamangkin niya? Nabalitaan ko rin na isang multi-millioner ang Tito nila. I wonder if he's a good uncle in his nephew's.

Sinumulan ko na ang pagbabasa ng kuwento habang silang dalawa naman ay tahimik na nakikinig sa akin. Uwian na kaya kami nalang ang natira rito sa loob ng silid-aralan. Hunihintay ko nalang ang tagasundo nila na sunduin sila.

Nakailang basa pa ako ng libro ng maramdaman kong natutulog na silang dalawa. Ibinaba ko ang hawak kong libro saka hinele-hele sila. Dahan-dahan ko naman hinapalos ang pareho nilang buhok.

Napatingin nalang ako sa labas ng binatana. I never knew na gagawin ko ang ganitong bagay sa ibang tao. It's been a decades since I did this. Simula nang mamulat ako hindi na ako masyadong lumalapit sa ibang tao. But why I did this thing. Napabuntong hininga nalang ako saka ipinikit ang aking mga mata.

Ilang minuto ang lumipas ng nay marinig akong nagsalita. "Excuse me, Ma'am?" Walang emosiyon ko itong nilingon. Isang lalaki na naka business suit. Nakapamulsa ito at nakatingin sa dalawang bata na natutulog sa kandungan ko.

Hindi ko ipagkakaila na may itsura nga ang lalaking 'to- no he's more than that. He's totally handsome from head to toe. He has a clean cut hair. A pile skin. Pointed nose. Hindi masyadong makapal ang mga kilay niya katamtaman lang. Maputi. At may pagkahawig sila ni Tyller at Tyrell. I think he's the ideal man of all girls.

Napalunok ako ng biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Agad akong umiling at saka ikinalma ang sarili at nagsalita. "Sir? May I help you?" Napatingin sa akin ang lalaki at naglakad patungo sa kinauupuan namin.