Kisses Of Rain

Chapter Two: Meeting Them (Part Two)

'I hope someone knows me because once they know who I really am they don't need to ask why I'm strong even I'm suffering.' Yeah I want that kind of friend. Someone who understands me. Someone who knows me well. Someone I can lean on. Someone I can trust. Someone I can talk about with my problems. But I think that's impossible.

Ako mismo ang umiiwas sa mga tao. I was the one who's rejecting them. I was the one who's keeping them away. I was the one who's ignoring them. And that's why there are no possibility that I can find that someone.

My grandmother told me that 'If you wanted too be happy find someone who will never leave you even though you're the coldest person in the world.' but I think it won't happen.

Napabuntong hininga nalang ako. How can I let my self get too close to that man. And damn this feelings. No It can't be.

"Please don't wear contact lenses anymore. The colors of your eyes suites you well."

Napangiwi nalang ako ng maalala ang sinabi sa akin ni Throne. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko kung bakit sinunod ko ang sinabi niya.

I'm now walking at the hospital's hallway. Lahat ng taong nadadaanan ko ay napapatingin sa akin. Damn this! I don't like this too much attention. Bakit ko ba sinunod ang sinabi ng lalaking yun. Napailing nalang ako.

Maybe I should try not to wear my contact lenses starting today. There's nothing wrong if I will try right?

Nasa labas na ako ng ospital naghihinatay ng taxi. Pero parang minalas ako ngayon ha. Ilang minuto na akong nakatayo pero wala talagang dumadaan na taxi. Meron namang dumadaan pero occupied na ang taxi. Kaya kailangan ko munang magtiis.

"Umm..." Napatingin ako sa taong nagsalita sa tabi ko. It was a woman actually. Naka ponny tail ang kanyang buhok at nakajeans. Then polo ang upper niya with matching neck tie. Palle skin. Pinted nose. Katamtan lang ang kapal ng kilay niya. Mahahaba ang pilik mata at pinkish lips.

Walang emosiyon ko siyang tinignan. "I-it's you." Bigla nalang sumigla ang mukha niya. Kaya tinaasan ko siya ng kilay. "You're Mrs. Samson, right?" Hindi ko lang siya sinagot at nanatiling tahimik. "Oh? By the way I'm Doctor Sapphire Leiren Ortega." Napatingin ako sa nakalahad niyang kamay. Nagalinlangan akong tanggapin ang kamay niya pero agad ko namang tinanggap.

"Can we talk?" Tumango lang ako bilang sagot. Nagsimula itong maglakad kaya agad ko naman siyang sinundan.

What am I doing?

Huminto ito sa isang kotse at binuksan ito. "There's a near caffé here. Doon nalang tayo magusap." Tumango lang ako at saka sumakay sa kotse niya.

Kaya ba walang taxi na huminto kanina sa akin para makipag usap sa doktor na to? Wait saan ko nga siya nakita? Hmm... Saan ba? I can't remember anything. Tsk! Whatever.

"Do you remember me?" Basag nito sa katahimikan. Napakurap kurap nalang ako. Dahil wala akong maisip na sagot sa kanya.

"No." Tipid kong sagot. Lumingon ito sa akin at saka ibinalik muli ang tingin sa daan.

"Ako yung babaeng nakita niyo ng asawa mo." Kumunot ang noo ko. Babae? Asawa? Sandali yung ba talaga ang tingin niya sa akin asawa ni Mr. Samson. "Ako rin ang tumingin sa anak ninyo kanina." Natigilan ako dahil sa sinabi niya

Inalala ko ang mukha ng doktor kanina at kamukhang kamukha nga niya. Hindi kaya siya rin yung babaeng umiiyak kanina?

"You saw us right?" Napabuntung hininga nalang ako. Hindi rin ako nag abalang mag salita dahil wala akong masagot. The truth is hindi naman namin sila nakita actually we just hear them.