(Joonmyeon)
Etrafta dolaşırken, aniden kırmızı ışıklar saçan birimi gördüm. Han Nehrine doğru yürüyordu. Kendini nehre atacağını düşünerek peşinden gittim. Bir banka yerleşip gözlerini kapattı. Yalnızca derin nefesler alıyor ve gülümsüyordu.
Yanına oturup gözlerimi kapattım. İçindeki intihar dürtüsünü yok etmem gerekiyordu. Belli ki ona sürekli kendini hatırlatıyordu.
"Sen de kimsin?!"
Dünyadaki tek görevim, evren yok olana kadar, içinde intihar dürtüsü olan insanlardan, bu hissi söküp almaktı. İnsanlar tarafından görülmeyecektim. Beni, yalnızca benim gibiler görebiliyordu.
"Sana kim olduğunu sordum. Neden yanımda oturuyorsun?"
Başkasıyla konuştuğunu düşünerek umursamamıştım. Fakat yanında oturan kişi bendim ve ikinci kez tekrarlıyordu. Panikle gözlerimi açtığımda yüzümün dibinde öylece bana bakıyordu.
"Sen? Beni görüyor musun?"
"Gözlerini kapatınca görünmez olduğunu falan mı sanıyorsun? Ne diye yanıma oturmuş taklidimi yapıyorsun?"
Beni nasıl görebiliyordu?
"Ben de rüzgarın tadını çıkarmak istemiştim. Taklit yapmıyordum."
O esnada yanımızdan biri geçti. Ona bakarak söylenmeye başladı.
"Etraf kaçık dolu. Yürü oğlum, kendi kendine konuşan bu manyaktan uzaklaşalım."
Ne yani, beni yalnızca o mu görüyordu?
