(Joonmyeon)
Bugüne kadar gerçek cezamın dünyaya hapsolmak olduğunu sanıyordum. Oysa ki gerçek cezayı alan ruhum değil kalbimdi. Bunu öğrendiğim an kaçmam gerektiğini anladım.
Jongdae'yi öylece bıraktığım için mutlu değildim. Fakat artık bir arada olamayacağımızı biliyordum. Dahası, her şeyi hatırlamamıza sebep olarak, ikimizi de sonsuz bir acıya mecbur bırakmıştım.
Yaşadığım zaman boyunca tek sevdiğimdi o. Onsuz bir an bile geçirmemiş, o olmadan geçen her zamanı kayıp saymıştım. Fakat etrafımız bizden nefret eden insanlarla o kadar doluydu ki, ikimiz de buna dayanamamıştık.
O zamanlar çok çırpındığımı artık hatırlıyordum. Ailelerimize yalvarmıştım. Zorbalık görüyor, acı içinde kıvranıyorduk. Fakat kimse bize yardım etmiyordu. Kimse elimizi tutmuyordu. Herkes, bozuk psikolojilerimizin farkında değil gibi davranıyordu.
Bir gün Jongdae buna dayanamadığını söylemişti. Bu dünyanın acısını bırakıp huzurlu bir sonsuzluğa gitmek istiyordu. Oysa o benim için zaten sonsuzluk demekti. Sonsuz aşk, sonsuz hayat, tarifsiz bir sonsuzluk... O benim lotus çiçeğimdi.
Ne kadar uğraşsam da onu bu fikirden vazgeçirememiştim. Bu yüzden ben de onunla birlikte gitmeye karar vermiştim. Onsuz yaşamaya katlanamazdım.
Yalnız yaşadığımı hatırladığım tüm zorluklara birlikte direnmiştik. Öyleyse birlikte ölmeliydik.
Uçurumun kenarında el ele birbirimize bakarken ona sımsıkı sarılmıştım. Dudaklarımızı son kez birleştirip, gözlerine aşkla bakmıştım. Sonra tekrar sarılıp kulağına fısıldamıştım.
"Sen benim lotus çiçeğimsin. Bunu asla unutma."
Şimdi o uçuruma doğru yürürken, zihnime akın eden hatıralar, ruhumu sonsuz bir acıya sürüklüyordu. Jongdae, onu bir ruh olarak tanıdığım günden beri ruhundaki acıdan bahsediyordu. Anlaşılan, hatırlamadığımız ayrılığın izleri onun ruhunda da yerini koruyordu.
Etrafıma bakarken uçurumun kenarında gördüğüm tanıdık beden ruhumdaki acının katlanmasına sebep oldu. Jongdae, benim sonsuzluğumun tek çiçeği, kendini benim de içinde olduğum acımasız sonsuzluğa bırakmaya hazırlanıyordu.
"JONGDAE YAPMA!"
Yapamazdım. Onun da benim gibi sonsuzluğun acısını yaşamasına izin veremezdim. O da benim gibi bir ceza almamalı, ruhunu acıyla yakmamalıydı. O, artık yalnızca ikimiz için yaşamalıydı.
