Metro 2033 - Son Işık Dimitry Glukhovsky

Bölüm 1-Korkuya hazırlan.

Benim adım Artyom.Nükleer savaşın başladığı yıl iki yaşındaymışım ve annem beni insanların sığındığı yer olan Moskova metrosuna bırakıp gitmiş.Tam onsekiz yıldır bu metroda sessizce yaşadım,artık hayatla yüzleşme ve insanlığa borcumu ödeme vaktim geldi.

Tünellerde hayat hiçbir zaman kolay olmamıştı ama burası bizim evimizdi.Her gün aynı kişileri görmek gibi rutin olan şeyler beni rahatlatıyordu.Ama Mutant saldırıları arttığından beri bütün istasyonu korku sardı.Tam yirmi yaşıma girdiğim gün...ve üvey babamın en iyi arkadaşı olan Hunter'ın barikatın arkasında beliriverdiği sabahtan sonra olacakları hayal bile edemezdim.

Uyandığımda istasyon şefi Alex kapımda bekliyordu.Bana Hunter'ın istasyonumuza geleceğini hazırlanıp onu takip etmemi istedi.Masamın üzerinde ki haritamı aldım ve onu takip ettim.Yürürken etraftaki insanların yüzündeki korkuyu farketmemek mümkün değildi.Karaderililerin istasyonu basmak üzere olduğundan bahsediyorlardı.Hastene bölümünden geçerken yaralı insanları gördüm.O kadar fazlaydı ki çoğuna yerde tedavi yapılıyordu.Sanırım dün gece istasyonumuza saldırmışlar.Yaratıklar doğrudan öldürmüyor,insanların zihinlerine zarar verip uzun ve acılı bir ölüm yaşatıyorlardı.Metrodaki ufak turumuzdan sonra istasyon kapısının önüne geldik.Biri kapıya vurdu,bu Hunter'dı elinde büyük bir çantayla geldi.İçeri alıp kapıyı kapattık.Oturduk ve konuşmaya başladık.Bana New York şehrinden bir kartpostal verdi.Bu benim için çok değerliydi çünkü bu karanlık tünellerden başka hiçbir yeri görmemiştim.Kartpostalı incelerken bir anons geldi;

Ana havalandırma bacasında davetsiz misafir alarmı üstümüzden geliyorlar ! 

Korkudan olduğum yere çakılmıştım.Hunter beni omzumdan tutup cephaneliğe doğru fırlattı ve ''Çabuk bir silah al'' dedi.Cesaretimi toplayıp elime gelen ilk silahı aldım ve eğilip Hunter'ın emrini bekledim.Küçük bir odadaydık,yan odamız hastaneydi onlar kan kokusunu aldılar.Ve işte o an üzerimizdeki havalandırma kapağı büyük bir gürültüyle yere düştü ve yukarıdan yaratıklar inmeye başladı.Hunter'ın arkasına geçtim eğildim ve ateş etmeye başladım.Metroda haftada bir gün aldığım silah eğitiminin ne kadar işe yaradığını gördüm o anda.Havalandırma boşluğundan gelen yaratıkları başından vurmaya çalışıyordum.Yaklaşık iki düzine yaratık geldi ama yanımdaki iki silah ustası sayesinde onları öldürmeyi başardık.Alex cesetlere yaklaşıp bunlar karaderili değil rutin tünel çöpleri sadece dedi.Ardından beni bir köşeye çekip şöyle dedi;

Onları görmediğinde bile,Karaderililer oradadır.Korku onların silahıdır,Nosalisleri tünellerde fare gibi koşturan sebepte bu.Kara derililer basit mutantlar değildiler.''Güçlü olan hayatta kalır'' lafını duymuşsundur ? bak sana ne diyeceğim;

Biz Kaybettik.