The King

Wakas

Room 202

Pabalik-balik ang tingin ko sa kisame at sa lamesang kinalalagyan ng pagkain. I have no courage to get up, I'm so exhausted.

Muntik ko na ngang makalimutan ang dahilan kung bakit ako napagod ng ganito.

"Ma'am?"

Liningon ko ang isang nurse na bahagyang dumungaw ang ulo sa siwang ng pintuan. Pumasok sya sa silid at linigpit ang mga kalat ko doon.

Dalawang linggo na akong nakaratay sa hospital at sa dalawang linggo na iyon, wala akong maramdaman kundi pagod at lungkot. Pilit kong kalimutan ang mga pangyayaring kabalaghan na natunghayan ko sa loob ng isang libro....

'Sa isang libro----'

Hindi pa rin ako makapaniwala na totoo ngang nangyari sa akin yun, gusto kong isipin na panaginip lamang iyon at ngayon ay nagising na ako.

But why it looks so damn real?

Nag-iwas ako ng tingin ng makita ko sa peripheral view ko ang pagkunot ng nurse sa akin. Pinatapos ko muna sya sa pagliligpit bago muling magmuni-muni.

Sometimes when I think so much, I tend to talk in a void at ayaw kong isipin ng nurse na tuluyan na nga akong nabaliw.

Dalawang linggo ang nakaraan, on the day I get out from the book----yun rin ang araw na pumasok ako and it looks like lumipas lamang ang isang oras sa pagkapasok ko doon.

It is weird but it is.

Puno ng galos at may sugat ang sikmura ko ng makalabas. Walang humpay sa pag-agos ng dugo. Lola aids me pero nang magamot nya na ako at kahit hindi pa tuluyang naghilom ang sugat, bumalik muli ako sa library pagkagabi...

Out of curiosity of what just happened and Lola never talk about it. Hindi na rin ako nagsalita tungkol doon at sa totoo lang, hindi ko alam kung totoo nga ba akong nakapasok sa libro.

I have to double check it.

I go back to the library to find the book. Nagbabasakaling makabalik doon at kahit kinakabahan man sa posibilidad na hindi na makalabas, kailangan kong gawin para mapanatag ang kalooban ko.

Nang buksan ko ang libro---all I see is the words written. Wala ng liwanag.

I am so disappointed but I tried to figure out at binasa ko ang libro.

The ending is great.

It is when Manuel married Calista and she got coronated after the wedding. It is a very happy ending at hindi ko inaasahang binago ko iyon sapagkat nadagdagan ang kabanata ng libro.

Malipisin ang pangalan ng dagdag na katauhan and she came before the ending will click.

Habang binabasa ko iyon, nanlamig ang braso ko sapagkat alam kong ako ang tauhang iyon. Totoo ngang nakapasok ako ng libro? Totoo nga ngunit bakit walang binanggit si Lola sa akin tungkol dito?

I read few more chapters and I can't help but to think I actually ruined the lovestory. It is a romance book but because of my sudden appearance...naging pantasya ito.

Dahil ang pangunahing tauhan ay... Ako.

I swallowed hard.

Ibig sabihin makakalabas na sana ako doon sa libro na iyon gaya ng sinabi ni Lola, hihintayin ko na lamang ang wakas...ang ayon sa mga diyalogo at patutunguhan ng palikoy na istorya—hahanapin ni Manuel si Calista nung gabing nakita nya ako.

Makikita nya ang prinsesa at magpapakasal sila. Mapaparusahan si Klea at sya ang mailalagay sa bato. At ang pinakahuling hantungan ay ang pagdeklara ng koronasyon ng prinsesa.