(Unicode)
စာတွေရောက်မလာတာ တစ်ပါတ်ကျော်ပြီ..။
မနက်အိပ်ယာနိုးလို့ စာတိုက်ပုံးပြေးဖွင့်ကြည့်လိုက်တိုင်း စိတ်ဓာတ်ကျရတဲ့ရက်တွေထပ်လာတယ်။
စာတိုက်ပုံးလေးထဲထည့်ထားတဲ့ ပန်းချီကားလေးကရှောင်းကျန့်ကို လှောင်နေသလိုခံစားရတယ်။
....
"စာတွေကို စောင့်နေခဲ့တာလား..."
"ဟုတ်တယ်..ဆရာ..
မနက်တိုင်း စာတိုက်ပုံးထွက်စစ်ပါတယ်။
မနေ့ကဆို တစ်နာရီခြားတစ်ခါလောက်ကို ထွက်ကြည့်နေခဲ့တာ"
လက်ထဲက သစ်ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ ပုံဖော်ထားတဲ့ စာအိတ်ညိုညိုလေးတွေကို လက်နဲ့ဖွဖွတို့ထိရင်း အမျိုးသားကပြုံးတယ်။
ရှောင်းကျန့်က တကယ့်အနုပညာလေး။
အတွေးလေးတွေကအစ နုနုသက်သက်နဲ့ အမြတ်တနိုးသိမ်းထားချင်စရာကောင်းတယ်။
အထူးသဖြင့် သူ့အတွက် ရှောင်းကျန့်ဆိုတာ ဘဝမှာရဖူးတဲ့အကောင်းဆုံးသော မွန်မြတ်မှုလေးဖြစ်တယ်။
"ဦးလေးကျိုး.."
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ.."
"တကယ်လို့လေ... တကယ်လို့များပေါ့
ကျနော်နဲ့ ရှောင်းကျန့်ကို ယှဥ်ရွေးမှဖြစ်လာမယ့်အခြေအနေမျိုးရှိလာခဲ့မယ်ဆိုရင် ပေါ့.."
"မဟုတ်တာ..ဆရာ..ဒါမျိုးက.."
"ရှိလာခဲ့ရင်လို့ပြောတာပါ...
အဲ့ဒီအခါကျရင် ကျနော့်ကို မရွေးပါနဲ့.."
"ဆရာ..."
"ဦးလေးကျိုးပြောမှာကို သိတယ်..
ဒါပေမဲ့ ရှောင်းကျန့်ကို မမြင်ရတော့တဲ့အခါ ကျနော်က ပျောက်ကွယ်သွားရတာထက်ပိုဆိုးမှာ..
ရွေးချယ်မှရမဲ့ အခြေအနေမျိုးဆိုရင် သူ့ကိုပဲ ရွေးစေချင်တယ်.."
"ဒါက ကျနော်တို့ ရွေးခွင့်မှမရှိပဲဆရာ... ကံတရားအရ.."
"ကျနော်ကိုယ် ကျနော် မကြိုက်ဘူး ဦးလေးကျိုး"
"ဘာကိုပြောတာလဲ ဆရာ.."
"ကျနော်ရဲ့ အခုရှင်သန်မှုက ပျော်ဖို့မကောင်းဘူးလို့ပြောတာ..
ရှောင်းကျန့်က ခုကျနော့်မွန်းကြပ်မှုတွေရဲ့ တစ်ခုထဲသော ထွက်ပေါက်ပဲ..
ကျနော်က ရှောင်းကျန့်ဆီမှာဆို ပိုပျော်မှာ.."
