Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 26.1

Zodra Gaby's ogen op Daila vallen, rent ze naar haar vriendin toe alsof ze net herenigd zijn na jarenlang van elkaar gescheiden te zijn. Op hun gezichten is een mix te zien van opluchting en blijheid. Dante staat naast Daila met zijn handen in zijn zakken, nog gekleed in zijn uniform, en kijkt toe, net als ik.

'Het spijt me dat ik niet met je mee kon gaan,' zegt Daila. Ze trekt Gaby nog dichter tegen zich aan. 'Ik zag jouw bericht te laat; ik wist niet dat je al zo vroeg zou vertrekken.' Ze legt haar hoofd op de schouder van Gaby en sluit haar ogen. 'Als ik wist dat dit zou gebeuren–'

'Maar dat wist je niet,' onderbreekt Gaby haar. 'Jij wist het niet en ik net zo min. Als we het van tevoren hadden geweten, was dit heel anders afgelopen.'

Ik haal mijn schouders op. Waarschijnlijk zouden we nog steeds in de aanwezigheid van agenten geweest zijn, die mijn huis in en uit lopen, en zouden we hebben gezien hoe ze Matthijs weg voerden. Het enige verschil is dat we nu hebben moeten vechten voor dit einde.

Terwijl Gaby en Daila hun gesprek op deze manier vervolgen, komt Dante aarzelend op mij af lopen. Ik zend hem een brede lach om hem gerust te stellen. Hoe dapper hij ook is als politieagent, dagelijkse conversaties krijgen zijn hartslag omhoog als geen ander.

'Ben jij Elliot?' vraagt hij als hij op drie meter afstand van mij staat.

'Yup, ik ben Elliot,' zeg ik. Een glimlach kan ik niet bedwingen. Hoe vaak heb ik dat al wel niet willen zeggen? Toen ik het Gaby vertelde, was Matthijs erbij en kon ik er niet van genieten omdat de paniek die door mijn lijf gierde, maar op dit moment mag ik mijn naam van de daken schreeuwen. Niets voelt beter na mijzelf jarenlang verborgen te hebben moeten houden.

Dante steekt zijn hand uit. 'Ik ben Dante,' zegt hij.

'Dat weet ik,' zeg ik, maar ik schud toch zijn hand.

Zijn wangen kleuren. 'Maar natuurlijk – de man die alles weet en ziet.'

Ik haal grijnzend mijn schouders op. 'Dat is hoe de legende gaat.' Dat ik geen alaanwezige spion ben, is iets waar ze snel achter zullen komen.

'Ik wilde...' begint Dante. 'Ik wilde je bedanken voor wat je hebt gedaan voor Gaby. Dat je haar hebt gered en zo – dat was heel cool.'

Nu krijgen mijn wangen kleur. 'Graag gedaan,' zeg ik. Nogmaals besef ik me dat ik met een vreemde sta te praten en dat ik me geen zorgen hoef te maken over dat hij mijn gezicht ziet. 'Alles voor mijn zus.'

Dantes ogen vernauwen. 'Jouw–'

Juist, dat had Gaby hem nog niet verteld. 'Dat is een verhaal voor een andere keer,' zeg ik. Ik klop hem op de schouder. 'Wat is de reden dat je met mij wilde spreken?'

De goede lezer zal zich nog herinneren dat Dante op zoek was naar de waarheid over wat er met zijn vader was gebeurd een decennium geleden. Hij had nog steeds niet alle antwoorden kunnen vinden, zelfs niet nadat hij met zijn moeder in gesprek was gegaan, en ik kan zien dat er nu een vraag op zijn tong brandt, wachtende om aan mij gesteld te worden.

Dante kan de juiste woorden echter niet vinden om de grote vraag te stellen.

'Zullen we anders gaan zitten?' vraag ik. Ik gebaar naar een stukje verderop, omdat ik weet dat ik op dit moment mijn eigen huis niet binnen mag gaan. Het wordt nog behandeld als een plaats delict en het wurmelt er van de politieagenten.

Dante knikt en loopt achter mij aan. Ik loop langs Gaby en Daila heen naar een plaats uit gehoorafstand van de rumoer rond mijn huis, waar ik neerstrijk op een strook gras langs de weg. Het gras is vochtig, dus ik leg mijn jas onder me en Dante volgt mijn voorbeeld. Samen zitten we in de gure wind die vrij spel heeft in deze open velden.

Deze kleine pauze heeft Dante wel de tijd gegeven om zijn vraag te kunnen verwoorden. 'Een paar jaar geleden,' begint hij, en ik merk op hoe hij mijn blik vermijdt en nerveus speelt met zijn handen, 'heeft u een briefje gestuurd naar de politie.'

Onbedoeld krullen mijn mondhoeken op bij de herinnering aan dat moment. Toen had ik er nog over getwijfeld of ik het moest doen, maar inmiddels weet ik dat het een goede zet was geweest.

'Wat stond daar op?'

Ik weet dat dat niet zijn enige vraag is, maar probeer het toch zo goed mogelijk te beantwoorden. Ik kan aan hem zien dat hij nerveus is over wat ik hem zou kunnen vertellen, dus het is verstandig om simpel te beginnen. 'Ik weet de precieze tekst niet meer,' zeg ik eerlijk, 'maar ik schreef dat ik getuige was geweest van een verkrachting. Ik gaf het adres waar het was gebeurd en vertelde dat het meisje dat daar woonde het slachtoffer was geweest. Ook zei ik wie het had gedaan, want dat had ik goed kunnen zien.' Ik slikte even. 'Ben Jonassen.' Die naam kan ik me nog precies herinneren; op mijn mentale netvlies verschijnen de twee woorden in mijn handschrift. Op dat moment had het schrijven naar de politie heel definitief gevoeld. 'Ik wist dat hij een agent was, maar ik vond dat ik het risico moest nemen.'

Dante knikt alleen met zijn hoofd gebogen. 'Waarom was u erbij?'

Ik glimlach. 'Je,' verbeter ik hem. 'En de woning waar hij – jouw vader – inbrak, was het huis naast Gaby. Ik was in de buurt' – dat was ik immers altijd; het was mijn plicht om Gaby te beschermen en bij haar in de buurt blijven was de eerste stap daartoe – 'en zag hoe hij de tuin binnenkwam. Ik vond het gelijk al verdacht, dus bleef ik toekijken. Ik zag hoe hij het huis binnendrong en het meisje overviel.'

'Maar je deed niets?' vraagt Dante terecht.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee. Zelfs op dat moment wist ik dat ik moest ingrijpen, maar ik deed het niet.' Ik was te bang geweest, omdat ik niet mijn identiteit bekend wilde maken en omdat ik wist dat Ben een agent was. Ik twijfelde er geen moment aan dat hij zonder veel moeite als overwinnaar de strijd zou verlaten.

De laatste dag van dagelijks uploaden... Maar he, gelukkig komt er dinsdag alweer een nieuw hoofdstuk online 😉 De waarheid komt nu echt naar boven!