ay_mili: Hayatta hiçbir şeyim az olmadı senin kadar, hiçbir şeyi istemedim seni istediğim kadar,
Milay.
|TEXTİNG|
(mil; uzaklık birimi)
《NOT: Kitap kapağı şahsıma aittir.》
•beyzaaabyz•
Yolda ilerlerken kulaklığımdan müzik sesi azalıp bildirim sesi duydum. Üst üstte gelen mesajlar merakımı arttırırken birden kolumdan çekilmemle neye uğradığımı şaşırdım, hemen müziği kapattım.
"Milay dikkat etsene, yol kenarındayız. Biri gelip ezecek o zaman sevgili telefonun ve kulaklığına değil sana birşey olur." diye söylenmeye başladı Defne.
"Tamam, dikkat ederim annecim!" lafıma karşılık göz devirip koluma girdi. Kaldırıma doğru yürümeye başladık. O sırada aklıma telefonuma bakmadığım geldi. Diğer elimle telefonumu ceketimin cebinden çıkardım, Defne' ye dönüp:
"Biraz önce telefonuma bir sürü bildirim geldi." diye tek kaşımı kaldırarak sorar vaziyette söyledim.
"Senin telefonundan müzik sesi dışında başka sesler de mi çıkarmış? Belki uygulama bildirimleri falandır diyeceğim ama birkaç mesaj geldiğini söylüyorsun. Merak ettim aç bakalım. Senin telefonunu benden başka bu kadar mesajla dolduran ne ya da kimmiş öğrenelim." uzun konuşmasına mani olmak isterdim fakat birkaç metre ileride olan, bize bakan ve büyük ihtimalle bizi duyan Ufuk şaşırmama sebep oldu.
"Merhaba kızlar, naber?" Defne sesi duyar duymaz gözleri büyüdü, ağzı açıldı. Şuan o kadar komikki fakat Defne'ye göre Ufuk'un karşısında böyle bir görüntü oluşturması onun için bir felaket. Durumu kurtarmak adına mecburen konuşmaya başladım.
"Merhaba, iyiyiz teşekkürler. Bizde eve doğru gidiyorduk acelemiz vardı da." diye geçiştirince bozuldu fakat yinede gülen yüzünden taviz vermedi.
"Peki ben sizi tutmayayım o zaman görüşürüz." dedi, gülümsedi ve yanımızdan ayrıldı. Defne ise hala olayın şokunda fakat bilerek taviz vermediğinden eminim.
Kolunda tutup ilerlemeye başladığım sırada anca kendine geldi. Kaşlarını çattı, kollarını göğsünde birleştirdi ve hızlı hızlı nefes almaya başladı.
"O yüzsüz bana, bize, ikimize 'merhaba' mı dedi?"
"Evet ama boşver onu tersledim ve bozuldu."
"Hemen hemde hemen eve gidip yemek yemem lazım."
"Geldik bile, sonra konuşuruz." dediğime cevap bile vermeden evine doğru yürüdü. Hemen yanında bulunan evimin bahçesine doğru yürümeye başladım bende. Anahtarla açıp girdim eve. Bu saatte annem ve babam işte olduğu için akşama kadar yalnız kalıyordum evde. Ama alıştım. Üzerime hemen rahat birşeyler giyip yatağıma yattım. Telefonumu elime aldım ve mesajlara baktım.
"ay_mili;
-Ben daha öncehiç kameram yanlışlıkla fotoğraf çekti diye sevinmemiştim.
-Hatta üzülürüm bile, boşuna gitti diye.
-Ama bu onca çekilenfotoğrafınarasında en gerçekçisi,
-ve tabi en güzeli."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk bölümümüz bitti.♡ Umarım beğenirsiniz. Diğerbölümlerdegörüşmeküzere.
NOT: Kitapta bilinmeyen'li bölümler daha ağırlıklı. Fakat arkadaşı ve özel hayatı ilgili yerler genel olarak hep böylekısa ama gayet anlaşılır olacak.
