Sick, Slyvia

4

     "Oh, you still want my cook Via?." Ani Daddy.

"No, she's still into my cook honey. Right, Slyvia?" Ani naman ni Mommy.

Hindi tulad noong mga nakaraan ay naging masigla sila ngayon. Hindi tulad noon ay masaya sila ngayon. And I'm beyond grateful and happy. I must be the happiest sick person.

Tulad ngayon ay nagpapayabangan sila kung kanino ang pinakagusto kong luto. Well, they are both good in cooking department, so I don't want to choose.

"Slyvia, tell me who's the best cook." Sabay na sabi ni Mommy at Daddy.

Gusto kong matawa sa mga oras na ito pero ginawa kong seryoso ang aking mukha. Kaya seryoso din silang naghihintay.

Humarap silang pareho sa akin. Nakikita ko ang kaba sa kanilang mga mata. They are really waiting for my judgement. So, I act like I'm thinking.

"H-mm. I t-hink, a-ahm. Gosh. So h-ard to choose b-ecause y-ou both a g-ood cook." Ani ko ng hindi ngumingiti. "Y-ou, Mom and D-ad h-as different w-ays but b-oth of y-our dish a-re delicious."

Then, they laugh. So hard.

"Kinabahan ako dun ah. Akala ko pipili ka ng isa samin ng Mommy mo."

Mommy look at him before tapping his shoulder. "You should be scared. She's always into me, honey."

We laugh na parang wala ng mamaya o bukas. Pero, bakit ganito? Kung kailan maiksing panahon na lamang ang natitira para sa amin ay saka ko sila nakikitang masaya? How could I remedy those heart when time comes for me? How?

Sa halip na mag-isip ng kung ano-ano ay itinuon ko na lamang ang aking pansin sa aming usapan.

"So don't m-ake things hard f-or me, for us." I then laugh with them. I think I unattached the hard stone because I do laughing. I'm happy.

Tuloy tuloy ang masaya naming pag-uusap. Hindi namin namalayang alas-sais na ng gabi. Dapat ay kumakain na kami, i mean, sila ng dinner.

Tulad ng araw na ito, hindi ko napapansin ang bilis ng oras. Hindi ko napapansing malapit na ang bukas. Hindi ko alam kung ano pa ba ang kulang dahil pakiramdam ko ay nagawa ko na ang misyon ko.

Misyon ko ang pasayahin sila. Misyon ko ang samahan sila kahit sa maiksing panahon. But something is missing. No. I think someone is missing.

At tulad ng pakiramdam ko ay biglang bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang sagot sa mga bumabagabag na kulang sa misyon ko.

Humahangos siyang nilapitan ako. All of us are shock. Nakita ko pa ang pagbabagong muli ng emosyon ni Dad.

"Via?" Anito sa mahina at mababaw na tono. "I thought Sophie's wrong. I'm worried that she's telling me the truth but I was late. Because worry, really killing me now. How have you been?"

Ngayon ay nararamdaman ko na ang presensya niya ngunit hindi ko magawang kausapin siya. I think he doesn't deserve my word. He doesn't deserve anything from me.

Naalala ko na naman ang nakalipas na dalawang araw. Sophie confessed something. Before, I'm excited to see him but today is different. There's no excited feelings anymore.

He hold one of my hand. "I'm sorry. I didn't know. I don't really know because if I am, I won't leave you that long. No, I won't leave you that day up to today."

"Umalis ka na." Ani Daddy sa matigas na tono. He looks livid. Kanino ba siya nagagalit? Kay Axl ba? Pero bakit?

Sobrang dami ng katanungan sa aking isip. Pakiramdam ko ay mawawalan ako ng malay ano mang oras. Pero hindi ko hahayaang lumipas ang pagkakataon.

Malapit ko ng malaman ang dahilan ng bawat isa. If ever they want to hear my reason too, I'm ready.

"Ano ba Sean, wag kang bastos. Alam mo namang naguusap sila. Halika na muna sa labas at ng kumalma ka." Mommy try to pull out my Dad but she can't. Masyadong malakas si Daddy para kay Mom.

Natatawang hinarap ni Daddy si Mommy. Naririnig ko ang sarkasmo sa boses niya.

"Nasisiraan ka na ba Victoria? Sa tingin mo ba ay may magagawa pa ang mga rason ng batang iyan? Wala na. Wala na dahil ganito na ang inabot ni Via. Hindi na dapat siya bumalik, hindi, dapat hindi na siya nagpakita pa." At kusa ng lumabas si Dad.

Naguguluhan ako.

"Sorry. Via, susundan ko lang ang Daddy mo." Mommy keeps on apologizing but she's glaring at Axl. "Talk to her. Better, explain."

Mabilis ang naging kilos ni Mommy. Agad niya kaming iniwan sa silid ko at hinabol si Daddy. Ilang minuto na ang lumilipas at wala pa ding umiimik sa amin. Hanggang sa muling bumukas ang pinto at iniluwa nito si Sophie.

She look at us. Para bang ayaw niyang mangyari ang mga nangyayari ngayon. Naglalakad siya papalapit sa amin at matalim ang titig kay Axl.

"You jerk. How dare you to come here? I told you the truth because I thought you won't run here. But I'm wrong because you didn't even let me to finish my word. Well, you don't deserve ate Via. You don't, so leave." Ani Sophie. Nakikita ang galit sa kanyang mga salita at mata.

"No, Sophie. She deserve to hear me out dahil wala namang katotohanan ang lahat ng iyon. How many times do I need to tell nor explain it to you? Huh?" Ani Axl sa mataas at matigas na boses.

Naliliyo na ako sa palitan nila ng mga salita. Nawawalan na ako ng tamang lakas para makausap sila. Bumabagsak na ang pareho kong paningin at pandinig. Pihadong bukas na naman matutuloy ang lahat.

Kahit anong gawin kong laban para lamang marinig ang kanilang ekspalanasyon ay wala pa din akong napala. Nanatiling nag-aaway ang magkapatid. Hanggang sa maramdaman ko ng muli ang pagbigat ng aking dibdib.

"Tss. Kuya Axl, you still have your face here? Look at ate Via, look. If you tell her about something you do, she faint. Hindi, baka hindi lang yun ang mangyari. Baka hindi na siya magising. Kaya kung may kapal ka pa ng mukha itigil mo na at lumabas ka na."

Bago ko marinig ang sagot ni Axl ay namatay na ang lahat sa akin kasabay ng pag-agos ng pulang likido mula sa aking bibig.

-사랑, 덴니비에.😚