Satan : Omen Serisi 2

Bölüm 2.0

-BÖLÜM -2-

''Hadi ama!'' Satan sinirli bir sesle kendi kendine söylendi. ''Bir siktiğimin iblisi bile karşıma çıkmayacak mı?''

Malikâneyi terk etmesinden bu yana saatler geçmişti ve Satan hala çok istediği eğlencesine bir nebze olsun yaklaşamamıştı. Gece yarısı çoktan geçmişti. Sokaklar bomboştu, tek bir canlı bile sanki Satan'ın fazlasıyla dominant varlığından haberdarmış gibi sokağa çıkmaya cüret edememişti.

İlk Omen soğuk kış havasına rağmen giydiği tişörtün kollarını sıvayarak, sinirden gerilmiş olan kaslarına baktı. Derinlere hapsetmeye çalıştığı karanlığı şimdi su yüzeyine çıkmaya başlamıştı ve Satan'ı bir şeyleri öldürüp, parçalaması için zorluyor onu resmen teşvik ediyordu.

Aklı, baskınlığını arttıran karanlığı yüzünden buğulanmaya başlamıştı ve bu Satan'ı en çok sinirlendiren ve de en çok tehlikeli yapan durumdu. Mantığının elden gitmesi, hiçbir şeyin onu durduramaması, karşısına çıkan en ufak bir şeyi yok etmesi ve de çok istediği karanlığının arzularına ermesi demekti.

Kendini kontrol et sersem. Amacın toplu katliam yaratmak değil, kendini kontrol et.

Satan sözleri sürekli aklında tekrarlayarak, mat siyaha dönmeye başlayan gözlerini sımsıkı kapattı ve kendini kontrol altına almak adına var gücüyle içindeki yaratıkla mücadele etmeye başladı. Karanlığı ona hırladı, açıkta bulduğu her alanına saldırmasından ötürü doğru düzgün düşünebilmesine müsaade etmiyordu.

Zihninin içinde dolaşırken Satan daha da gerildi. Karanlığı uyanık kaldıkça topladığı gücüyle ipleri eline almak için düşüncelerini zehirliyor, kendini sakinleştirmek için aklından geçirdiği yüzlerce düşünceyi alaşağı ediyordu. Satan'dan öfkeli bir hırlama yükseldi.

Mücadele uzadıkça karanlığı baskınlığını açıkça ortaya koyması ve öldürme isteğini sürekli olarak vurgulamaktan kaçınmaması Omen'i ciddi anlamda delirtmeye başlamıştı.

''Kapa çeneni!''

Satan hiddetle, hiç düşünmeden bulunduğu ara sokaktaki tuğla duvara yumruğunu geçirdi. Kendi kemiklerinin çatırdama sesi dışında, duvardan gelen kırılma sesleri geceyi bölen tek sesti. Acıyı hissetmedi. Tuğladan oluşma duvarın ortasına açtığı koca oyuktan parçalar dökülürken alnını yasladı.

Duvardan gelen soğukluk içindeki yakıcı alevi söndürmek için yeterli değildi, karanlığı ufak çaplı zarardan memnun mutlu bir mırıltı çıkarmış olsa da bunun birkaç saniye kadar süreceğinden emindi. Satan öfkesini insanlardan çıkarmadan önce, hıncını yöneltecek bir şeyler bulması artık aciliyete binmişti.

Alnını duvardan çekerken, karanlığının mırıltıları yeniden tehditkâr hırıldamalara dönüştüğünde Omen'in bedeni elektrik çıkartabilecek kadar yoğun bir gerilimle doldu.

Daha fazlasını arzuluyordu, daha fazla yıkım, daha fazla öfke... Doyumsuzluğu artarken, Satan karşılık olarak boğuk bir hırıltı çıkardı.

Şehri biraz sonra oluşturacağı kaçınılmaz yıkımdan korumak istiyorsa, hemen yola koyulması şarttı. Aksi takdirse, az önce vurduğu tuğla duvarın yerini yüksek binalar alacaktı. Yıkım ve acı büyüdükçe karanlığı da bundan haz alıyordu.

Normalde, peşinde izlerini sürebilecek kaçık tarikat üyeleri olmasa Satan yapacaklarının sonucunu düşünmeden sağa sola zarar verir, parçalar ve yıkardı. İzi sürülse dahi icabına bakabilecek biriydi, yoluna çıkanı böcek gibi ezer kaldığı yerden devam ederdi. Ancak içine düştüğü şu anki durum, yalnızca onu ilgilendiren bir ölüm kalım meselesi değildi.