Biraz geç yazıyorum lütfen kusuruma bakmayın.Okul dolayısıyla yazmaya çalıştım :)
''Bir seni çok sevdim, bir de baharları.Bir seni özledim,bir seni bekledim,unuttum gidenleri gidenler dönmüyor geri.''
Ağlamaya başladı.Durduramıyordu hıçkırıklarını.Çünkü herşey onu hatırlatıyordu; her kelime,her cümle.Yavaş yavaş unutmaya çalışıyordu.Onun yaptıkları aklına geldikçe kendinden ölesiye nefret etmeye başlıyordu! Çünkü o; ona onu sevdiğini inandırmaya çalışıyordu.Birazcık bile olsa sevmiyordu.Birazcık olsun bile.
Arıyordu, arıyordu açmıyordu telefonlarını.Tekrar aradı,tekrar açmadı.Yavaş yavaş korkmaya başladı,başına birşey gelmiş olabilirdi.Ya geldiyse? Ya birşey olduysa? Ne yapardı onsuz? Her gün kimin elini tutacaktı? Hemen hemen aklına herşey geliyordu.Ve o, tam 2 saat sonra aradı.O, onu o kadar özlemişken,merak etmişken nasıl olur da 2 saate anca arayablirdi? Düşündü,düşündü...'Neyse' dedi.Görmezden geldi yaptığını.
Sonra; Sabrının sonuna geldiğin anlar oluyor işte.Sinir uçlarına değen hayatı,''aman benden uzak olsun'' dediğin insanları çekmek ve itmek arasında kalıyorsun çoğu zaman.Düşlediğin ile yaşadığın hayat arasında ki uçurumlara bazen hiç bir anlam veremiyorsun.Yanlış yaptıklarının ağırlığı bir yana,doğru yaptıklarının bile bedelni ödüyorsun.Ne kadar sorgularsan kendini,bir o kadar yorgun düşüyorsun.Bu engellenmişlik ve mecburiyetlerinin altında ezilirken sen,gözünde solgun bir bakışla aynanın karşısına her geçtiğinde, hep aynı cümleler çıkıyor dökülüyor dudaklarından; '' HERŞEY NASIL DA OLMAMASI GEREKTİĞİ GİBİ.''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SADECE BİZ
Romansa-Lütfen bu kadar acımasız olma. +Acımasız olan sendin sevgilim. Ben seninle birlikte öleceğimiz günü düşünürken, bensiz yaşayabilen sendin sevdiğim. Sana hala sevdiğim diyorum; çünkü ben seni içimde terk etmedim. Çünkü ben seni öldürmedim. Çünkü ben...
