Κάτω Απ'την Σελήνη

Σελήνη {02}

Πρέπει να μου κάνουν πλάκα. Αυτό το πλάσμα ήταν το ίδιο με τη κοπέλα που στηνόταν γυμνή και καυλωμένη μπροστά στο φακό;

Η κοπέλα από τις φωτογραφίες είχε μια σέξι, πρόστυχη, και άγρια ομορφιά. Οι καμπύλες του κορμιού της σε ταξίδευαν σε άλλη διάσταση, ξεβίδωναν εντελώς τα γρανάζια του μυαλού σου, προκαλούσε χείμαρρο αισθήσεων στο σώμα σου, και ξυπνούσε τα ζωώδη ένστικτα σου.

Καθώς είναι αγκαλιά με τον Στέφανο γυρίζει λίγο για να με κοιτάξει.

Μπερδεύομαι. Η κοπέλα που γνώρισα όμως εγώ φαινόταν μια απλή κοπέλα ίσως μοναχική και σκεπτική. Δεν είχες χρόνο να θαυμάσεις το σώμα της όταν τα φωτεινά κυάνια μάτια της σε κοιτούσαν. Το πρόσωπο της ήταν λες και ήταν κλεμμένο από πίνακα ζωγραφικής,

«Το πιστεύεις ότι αυτός ο μαλάκας κλείνει τα είκοσι δύο;» η φωνή του Άαρων με ταράσσει.

«Ε;» μουρμουρίζω «Ναι» προσθέτω στεγνά καθώς είμαι απορροφημένος από την Σελήνη.

Τότε ο αδελφός του οποίου δεν είμαι και πολύ περήφανος που μοιράζεται το ίδιο DNA με εμένα, προσπαθεί να ισορροπήσει στη μύτη του ένα πύργο από καπάκια μπύρας. Η πραγματική ερώτηση έπρεπε να είναι πώς αυτός ο μαλάκας είχε μια κοπέλα σαν αυτή;

Μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά και από τον ενθουσιασμό του ρίχνει όλα τα καπάκια κάτω. «Ιαν!» φωνάζει. «Δεν γνώρισες την Σελήνη» Ω, νομίζω πως το έκανα.

Πλησιάζω αργά μαζί με τον Άαρων προς το μέρος τους. Στέκομαι απέναντι της δίνοντας μια πάλη με τον εαυτό μου να μην ξανά φέρω στο μυαλό μου τις φωτογραφίες.

Ο Στέφανος την πληροφορεί για εμένα: «Ο Ίαν είναι είκοσι άρα σε περνάει μόνο για ένα χρόνο»

Εκείνη χαμογελάει πειραχτικά και τα χείλια της σχηματίζουν ένα γλυκό μισοφέγγαρο. «Και νόμιζα ότι εγώ μεγαλοδείχνω» η φωνή της πέφτει απαλή και ο τόνος της ήπιος. Μου δίνει το χέρι της για χειραψία.

Ανεβάζω τη ματιά μου εξίσου πειραχτικά πάνω της. «Ήσουν πάντα τόσο ευγενική;» της δίνω το δικό μου.

Τα χέρια μας απομακρύνονται. «Μόνο σε αυτούς που συμπαθώ» απαντάει. Τι υποτίθεται πως σήμαινε αυτό;

Ο Άαρων συστήνεται με τη σειρά του. Ο Αλέξης τότε εμφανίζεται και για κάποιο λόγο η παρουσία του αμέσως με ανησυχεί.

Τότε ακούω την Σελήνη να τσιρίζει. Γυρίζω και βλέπω το μπλε φόρεμα της λερωμένο και το ποτήρι του Αλέξη μισοάδειο. Ο μαλάκας είχε πέσει επίτηδες πάνω της.