Yıllar önce yazdıklarımla bugün yaşadıklarımı istemsizce kıyasladım. Klasik babasından ilgi görmeyen sevgiye aç bunu sürekli arama çabasında hisseden biri olarak gördüm. Bu benim o zaman
erkekle olduğumdan ziyade sürekli birilerine bir şeyler hissetme açlığımdan kaynaklı olduğu o kadar net belli ki. Üzüldüm kendime ve benim gibi olan nice kızlara. 21 oldum Üniversiteye gittim iki yıllık bölüm hala bitmeye çalışıyor. Bugün yıllar öncesini eleştiriyorum ama belki yıllar sonra da bugünü eleştiricem kim bilir. Neyse bu acaba bir tekrar wattpad batağına düşüyorum yazısı mı bilinmez ama neden olmasın. İstemsizce büyüdük arkadaşlar elimizde olmadan. Yıllar önce hey girl dergisine röportaj vermiş olan One Direction grubundan Nial'dı galiba ya da Lois mi neydi şey demişti "Hiç büyümek istemiyorum ruhum hep genç kalsın" tarzı bi konuşma yapmıştı. Benden ondan sonra zamane idollerimden özenerek ortada ben hiç büyümüycem diyerek dolanıyordum. Bugün pişmanım büyüdüğüm için büyüdüğüm güne gidip ondan alınıcak hesabım var. Onun yakasına yapışıp nerde aile sevgim, nerde güzel bir eğitim sürecim, nerde herseyin yolunda gittiği günler demek isterim. Bunları yaşamadan büyümek istemiyordum. Keşke birileri bana sorsaydı. Güzel şeylere olan inancımı kaybetmiyceğim yeni bir güne uyanmak istiyorum.
Ahhh seni seviyorum kendimm
