Best Of Me

chapter5

Zawgyi

​ေလညင္​းမ်ားက တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနသည္။ ဒီလို ေလေျပမ်ိဳးကို သူသိပ္သေဘာက်သည္။ ညေလျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေအးစိမ့္မႈက မသိမသာေရာပါလာတတ္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္လိုက္ရင္း ေႏြးေအာင္လုပ္မိသည္။

ဒီအခ်ိန္ ဟိုဆရာဝန္ေပါက္စေရာ ဘာလုပ္ေနမလဲ

သူ ထိုေန႔ၿပီးကတည္းက jimin ကိုမေတြ႔ေတာ့တာျဖစ္သည္။ ေတြ႔တိုင္း ကိုကိုလို႔ေခၚဖို႔ စေနာက္ေနတတ္သည့္ ထိုအကိုေသးေသးေလးကို သူခ်စ္ေနမိၿပီထင္သည္။ ခ်စ္မိတဲ့သူက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေနလို႔ အံ့ဩမိေပမယ့္ သူကအခ်စ္ကို အခ်စ္လို႔သာ ခံယူထားသည္။
သူဆိုတဲ့ အေတြးေလးနဲ႔တင္ျပံဳးႏိုင္ေစတဲ့လူမ်ိဳးကို သူကလက္လႊတ္ရမည္လား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အျမဲတမ္း ျမင္ခ်င္ေနတာမ်ိဳး၊ သတိတရ လြမ္းမိသည္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ပထမဆံုး သင္ေပးတဲ့သူေလ။ မေတြ႔ရတဲ့ ရက္ေတြအတြင္း ေတြ႔ခ်င္သည္မွာ တပိုင္းေသမတတ္။ ေဆးရံုကို လိုက္သြားဖို႔လုပ္သည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ သို႔ေသာ္ သူကအေတြးမ်ားတတ္သည့္လူမ်ိဳး။ အေတြးေတြထဲတင္ ပိတ္မိေနတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္။ ဘယ္အရာမဆို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးတတ္သည္။

ဟိုကသူ႕ကို ဒီတိုင္းစေနာက္ေနတာဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူ႕ေလာက္ေလးနက္မေနရင္ေရာ ။ သူခံနိုင္ရည္ရိွပါ႕မလား။

"ဟူး..."

သူေလပူေတြကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ေခါင္းကိုေမာ့ကာ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ ေလညင္းမ်ားက သူ႔မ်က္နွာကို ျဖတ္တိုက္သြားသည္။ သူခံစားလို႔ ရေနေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က ခံစားခ်က္မ်ိဳး။ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးခုန္သံေတြ စည္းခ်က္မညီတာမ်ိဳးေလ။

အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တဲ့ လူသားေလးက ႏူးညံ့တယ္။ သူထိကိုင္ဖို႔ေတာင္ မရဲေလာက္ေအာင္ပဲ
---------- ---------

"jiminee သားလာလည္တာလားကြဲ႔ hoseok က အိမ္မွာမရိွဘူး သားရဲ႕"

"ဟုတ္ ဟို ကြၽန္ေတာ္ အန္တီကို ခြင့္ေတာင္းစရာရိွလို႔"

"ေျပာေလ"

"ဟို လာမယ့္ပိတ္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္ကညီအစ္ကိုေတြနဲ႔ ပရဟိတသြားလွဴမလို႔. အဲ့တာ kookie ကိုေရာ ေခၚသြားလို႔ရမလားလို႔. သူလဲ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္တာေပါ့"