When I Met The Two Weird GentleManiacs

Chapter 19:

JULIET'S POV

Walang umimik ni isa samin after mag decide ni Dashmoon na itigil na namin ang palabas na to. Kahit ako nalulungkot sa nangyayari dahil lang sa ka sipsipan ni Casper, nagsisi tuloy ako nung sinabi naming mag jowa kami ni Dashmoon kasi naman I can tell kung may interest si Selene sa isang tao at Yun yung nakikita ko sa kanya pagdating Kay Dashmoon.

Pero siguro nga nagkakamali lang ako na ang tingin niya lang talaga Kay Dashmoon minsan parang yung kapatid niya lang. Ayaw ko pa man din sanang bumalik kami sa Manila ng hindi pa nagkaka ayos.

Wala na, after kumain ni Casper niligpit ko ang pinagkainan tapos nag decide na kaming umuwi sa bahay. Nadatnan ko si Selene sa sulok ng kwarto walang imik saka hawak hawak niya na naman yung maliit na unan na hugis Tala.

"Selene sorry."

Habang kinakausap ko siya syempre I'm in a distance umm mahirap na eh. Minutes had passed pero hindi siya sumasagot tanging paghinga niya lang ang naririnig ko.

"Selene na pepe ka ba?"

Dinaan ko nalang sa biro pero For the second time Hindi pa rin siya umimik.

"Baka hindi na siya makapagsalita." Bulong ni Charlane galing sa likod ko. Kanina ko pa din nararamdaman ang presensya niya akala ko nga masamang elemento, Tao pala.

Dahan dahan akong umupo pero in a distance pa rin.

"Bwan baka kelangan mo to?" Inabot ni Charlane ang mini chalkboard sa kanya STILL IN A DISTANCE siguro pareho kami ng iiisip. Laking tuwa ko ng kunin niya yung chalkboard pero agad ding napalitan ng gulat ng hinagis niya ito sa kung saan.

"Ayaw mo?" Charlane pouted di ko alam kung maiinis,maawa o mapipikon ako sa kanya sa itsura niya.

"Ballpen? Notebook? Gusto mo bwan bigyan kita?" Patuloy niya habang hinahalungkat na naman ang drawer. Para tuloy kaming nanunuyo ng may tuyong dalaga hayst walang pinagbago.

"Eto ballpen saka notebook."

"Ano Bobo lang kayo? Diba sabi ko pabayaan niyo na ako kasi Wala akong pake sa inyo!" Sa halip na tanggapin niya yung ballpen at papel, sinisigawan niya pa kami.

"Selene hindi pwedeng Wala kaming pake sayo ano ka ba naman syempre kaibigan ka namin." Ako.

Hoping na mahimasmasan siya sa pagiging matampuhin niya.

"Tss tangama naman Juliet haha KAIBIGAN? can you define the word friend? Owhs I remember na bukambibig mo yun dati." Paninimula na naman niya. Wala akong magawa dahil totoong nadisapoint ko siya.

"Friends are those persons who would not dare to leave you through thick and thin, a YOU! YOU WAS THERE DURING MY HAPPIEST TIME BUT YOU LEAVE THROUGH MY DARKEST TIMES. "

Alam kong gusto niya na namang ipa mukha sakin kung gano ako ka selfish sa mga panahong yun. Pero tama na naman din siguro yung pamamahiya niya sakin noon.

"I said I'm sorry ano pa bang gusto mong gawin ko? This issue was too old can we just forget about it?" Ako.

Lahat ng gusto niya gagawin ko Basta kakayanin ko para lang sa kapatawaran niya Kasi ako pagod na eh. Gusto ko na siyang makasama ulit ng gaya dati.

"Hindi Kita mapapatawad, I've said to myself let's meet at the Cross." Selene.

"Selene masama yan ha! Wag na wag mo ng babanggitin uli yan!" Charlane rubbed my back.

Ang sakit lang marinig yung ganun sa best friend mo. Kahit hindi niya na ako tinuturing na kaibigan sa puso ko nanatili siya at nag iisa. Wala akong magawa I just cried silently watching her eyes full of anger.