Wojna Czy Pokój // Książka z zapisami

~ Prolog ~

Oficjalnie wszystko rozpoczęło się dwadzieścia lat temu, kiedy to wojska Królestwa Cyrkonu stanęły na granicy z Królestwem Szmaragdu spotykając na niej armię przeciwnika i tym samym rozpoczynając długi konflikt.

Prawdziwa przyczyna wojny nie jest znana, nikt nic o niej nie mówił, z dnia na dzień w obu królestwach stworzono obowiązkową służbę wojskową dla wszystkich mężczyzn, którzy ukończyli osiemnasty rok życia. Obiecywano, że każdy kto będzie walczył i przelewał krew za ojczyznę zostanie sowicie wynagrodzony. Nie było ciężko zamydlić ludziom oczy i pod pretekstem wielkich bogactw przekonać ich, że walka jest jak najbardziej słuszna i zorganizowana dla najwyższych celów.

Wiadome było jedno, oba królestwa za wszelką cenę chciały wybić nawzajem swoich rządzących i każdego z nimi spokrewnionego. Dlaczego? To już pozostanie tajemnicą.

Niedługi czas po rozpoczęciu wojny zaczęły się rozchodzić plotki, że królowa Cyrkonu jest w ciąży, a niecały rok później przyszedł na świat prawowity dziedzic tego królestwa. Król Harold za wszelką cenę starał się ukryć żonę i dziecko doskonale wiedząc, że gdyby na ich ślad wpadli ludzie Szmaragdu to skończyliby wąchając kwiatki od spodu, a tego nie chciał. Na szczęście jego starania zakończyły się sukcesem i już po kilku latach wróg skupił się na nim, a o jego rodzinie zapomniano.

Niestety po osiemnastu latach krwawych walk Szmaragdyjczyką udało się wciągnąć wojska Cyrkonu, na których czele stał król Herold w pułapkę. Zwabiono ich na teren dość bagnisty, z jednej strony byli otoczeni lasem, a z drugiej drogą prowadzącą do wąwozu. Jako, że już od jakiegoś czasu byli ścigani to król, który obecnie walczył na ziemi wroga był zmuszony iść dalej. Musiał przeboleć stratę ciężkiej jazdy, którą pochłonęło bagno i mógł mieć tylko nadzieję, że tym co żyją uda się uciec. Jednak nie  mógł zdawać sobie sprawy, że u szczytu wąwozu jak i po jego drugiej stronie czyhają na nich najlepsi strzelcy Królestwa Szmaragdu. Cyrkończycy otoczeni przez wroga nie mieli szans. Jak mrówki zostali wybici, a ich ciała, razem z królem, którego serce zostało przeszyte przez kilka grotów strzał już na wieki miały ozdabiać wąwóz i każdemu kto spróbowałby przez niego przejechać przypominać o tej krwawej, jednostronnej bitwie. 

Po stracie króla mieszkańcy Cyrkonu popadli w panikę. Nagle zaczęli przegrywać wszystkie bitwy tracąc przy tym więcej ludzi niż podczas całej wojny. Doradcy zmarłego władcy robili wszystko, aby przywrócić ducha walki. W końcu przypomnieli sobie o królowej. Co prawda trochę im zajęło rozpropagowanie haseł mówiących o walce dla pierwszej damy Cyrkonu i jej syna, ale najważniejsze były tego skutki. Generałowie, rycerze i inni słysząc o swojej pani jakby oprzytomnieli i ponownie zaczęli walczyć, nawet jeśli poprzez poniesione wcześniej straty, dla Cyrkonu mogło być już za późno. Niestety dobra passa nie trwała zbyt długo. W ciągu roku po wyniszczonym Królestwie zaczęły rozchodzić się plotki, że królowa zmarła lata temu przy porodzie, a dotychczasowe informacje były jedynie strategiczną rozgrywką doradców i innych wysoko usytuowanych urzędników państwowych. Te wiadomości były jak gwóźdź do trumny dla mieszkańców Cyrkonu. Wszyscy generałowie, dowódcy i znamienici wojownicy wciągu kilku miesięcy ogłosili swoją kapitulację, tym samym zmuszając doradców i tymczasowe władze do podporządkowania się decyzjom wyznaczonym przez Królestwo Szmaragdu.

Zwycięski władca był dumny ze zdobytych ziem jednak mimo tego, że w swoim królestwie słynął z dobrodziejstwa i troski o swój lud to dla podbitego państwa nie miał za dużo litości. Tych którzy siedzieli cicho zostawiał w spokoju, ale jeśli ktoś próbował się sprzeciwić, albo zajmował jakąś ważną pozycję w Królestwie lub co gorsza był członkiem upadłej rodziny królewskiej mógł pożegnać się z życiem. Oczywiście doskonale zdawał sobie sprawę z istnienia syna Harolda. Dlatego też przez długi czas torturował jednego z dostojników Cyrkonu chcąc wyciągnąć od niego informacje dotyczące pobytu księcia. Ostatecznie owy mężczyzna wyjawił kryjówki pięciu młodzieńców, z których jeden miał być księciem. Król Armek zdenerwował się widząc jak sobie z niego żartują, jednak nie był wstanie wyciągnąć od dostojnika, ani nikogo innego więcej informacji. Z początku chciał zabić całą piątkę, ale domyślał się, że to skutkowałoby wzrośnięciem sporej ilości buntów po stronie Cyrkonu. Chciał się ich pozbyć dyskretnie. Każdego po kolei pozorując jakiś niewinny wypadek, który doprowadziłby do ich śmierci.

Plany męża przewidziała jego żona, królowa Adrianna, która już od dłuższego czasu była przeciwna wojnie i robiła wszystko, aby ocalić jak największą liczbę ludzi, dlatego też po zakończeniu wojny przyjęła pod swoje skrzydła kilkoro gwardzistów i służek, pracujących kiedyś w pałacu w Królestwie Cyrkon. Nie zgadzała się na bezlitosne zamordowanie tych młodych mężczyzn, w końcu młodzieńcy mogą się przydać w załagodzeniu konfliktów w Cyrkonie.

Między parą królewską wybuchła nie jedna kłótnia spowodowana dalszym losem owej piątki. Ostatecznie król postanowił pójść na ugodę. Oczywiście nie zrezygnował z planu zabicia księcia, jednak postanowił zrobić to w bardziej dyskretny sposób, tak, aby jego żona się nie dowiedziała. Zdawał sobie sprawę, że takie posunięcie nie tylko wywoła wojnę na tle politycznym, ale i rodzinnym. Tak jak z tym pierwszym byłby wstanie sobie poradzić, to z drugim już niekoniecznie.

Ustalono, że zorganizują coś na wzór eliminacji. Od wieków miały one miejsce w Królestwie Szmaragdu i zawsze wyłaniały małżonkę przyszłego króla. Do pałacu przybywało kilka panienek, z których książę musiał wybrać sobie przyszłą żonę. Postanowiono urządzić coś na wzór eliminacji. Wybrano kilka dam dworu oraz samą księżniczkę jako kandydatki i to one miały odkryć który z młodzieńców jest księciem. Oczywiście miłość, małżeństwo i szczęśliwe życie miało być jedynie ładną okładką mającą na celu uspokoić buntujących się Cyrkończyków. W rzeczywistości dziewczęta miały na bieżąco informować króla o swoich podejrzeniach dotyczących tożsamości księcia. Zaś sami młodzieńcy wiedzieli jedno, za nic nie mogą zdradzić który z nich jest następcą tronu Cyrkonii, ponieważ zginie on znacznie szybciej niż ktokolwiek jest wstanie to sobie wyobrazić.

Jednak nikt nie powiedział, że pośród tej piątki jest książę. Nikt również nie powiedział, że tym księciem może być mężczyzna lub czy w ogóle przyszedł on na świat. Może nie istnieje, a może nie jest to tylko jeden książę? Któż to może wiedzieć, może nie żyją już Ci co mogliby nam prawdę opowiedzieć. Tak samo ta historia, przekazywana z ust do ust przez szlachciców oraz pospólstwo może być stekiem kłamstw, wymyślonych przez osobę której na tym zależało...