The true ending of war (nl)

gebouw 7

Bedenkelijk kijk ik naar mijn scherm, die nu zwart is. Mijn volgende functie pas over twee maand en dat is aan de ander kant van het land. Ik vraag me af of ik het aan mijn vriendin vertel, niet omdat ik geheimen heb maar ze is op school. Nog twijfelend trek ik mijn pak aan. Het is pas 11 uur. Ik vertel het haar wel als ik terug ben. Straks word ze bezorgd. Ik pak mijn helm en sleutels en loop naar de deur, de trap af en door de deur naar buiten deur. Mijn motor, een zwart en witte Yamaha YZF R super sport staat haast naast de deur. Met een draai van de sleutel en een druk op de knop komt hij zacht brommend tot leven. Met een simpele klik van het pedaal word de motor in beweging gebracht. De kazerne is een rustige tien minuten rijden van mijn huis. Ook het terrein op komen is geen probleem. Het is goed een jaar geleden maar de route naar gebouw 7 weet ik nog steeds, het valt ook best op het is het gebouw met twee verdiepingen. In het midden bevind zich een dubbele witte klap deur met aan weerskanten daarvan een lange rij grote ramen. Ik kom op de hoogte van de deuren die automatisch open gaan. Ik stap een onnatuurlijk nette en raar ruikende hal binnen, die overduidelijk is ontworpen door dezelfde inspiratieloze architect die ze hebben los gelaten op de rest van de kazerne. Centraal in de hal staat een balie. De vrouw achter de balie vraagt met een handgebaar om haar iets te overhandigen. Een goedemorgen kan er niet eens vanaf. Met een verveelde blik geef ik haar mijn ID-kaart. Ze typt het een en ander in haar computer en zegt met een bekende zakelijke stem: “De trap op links, derde deur rechts. Kamernummer 215, ze verwachten u al.” Zonder te antwoorden pak ik mijn ID aan en loop richting de trap. “Ze verwachten u al” ze.. dat is meerfout en kamer 215 is geluidsdicht.