The true ending of war (nl)

The man in black

In grote zwarte cijfers staat het kamernummer 215 op de deur. Een seconde voordat mijn vuist de deur raakt om te kloppen, glijdt deze soepel open door een elektrische motor aan de binnenkant. Na het verzoek om binnen te komen stap ik over de drempel. De ruimte is leeg op een enkele stoel na en een lange tafel, die de onderlichamen aan het zicht ontrok. Van links naar rechts: een man die ik niet kende, hij droeg een compleet zwart net pak en was breed gebouwd, met om zijn nek een rode stropdas. Naast hem een generaal die ik niet heel lang geleden de hand had geschud, bij de prijsuitreiking van de landelijk schiet competitie. Als laatst mijn kameraad, net als de generaal in een gecamoufleerd pak met kisten. Voor ik mijn mond open kon doen om mij te melden werd mij verteld te gaan zitten. Ter wijl ik plaats nam keek ik naar mijn kameraad. Hij deed niet eens als of hij me herkende. De generaal nam als eerste het woord. Mijn gegevens werden gecontroleerd, zelfs mijn ouders werden, inclusief middelste naam,  op genoemd. Er mocht geen twijfel bestaan dat ik inderdaad ik was. Even keek de generaal naar man in het zwart naast hem en vervolgde zijn verhaal: “Dit is de Majoor Trent van de Task Force 959 (Grim reapers). Jij bent hier op verzoek van de kapitein Huising. Ik hoop dat je goed engels kunt en nog een laatste dingen. Vragen stellen doen we hier niet.” Inmiddels wat de man in het zwarte pak opgestaan en door de kamer aan het ijsberen, ter wijl hij begon te vertellen in het Engels. “Ik ben de Majoor Trent van task force 959. Wij zijn de personen die ze bellen als de special forces er niet meer uit komen. Mijn team is man short” veel betekend keek hij naar mijn vriend achter het bureau. “Mij is verteld dat jij de beste wapen specialist bent die ik op korte termijn kan krijgen.” Half beledigd begon ik door te krijgen waar dit gesprek heen ging en het bevalt me helemaal niet. “Jou opdracht is simpel” vervolgde de majoor “een team van zes man gaan via de jungle de stad Ampador in. Ampador is een verlaten stad of beter gezegd, was een verlaten stad. Tot dat deze onbekende groep het bezette”. Ik kreeg een foto te zien van een oude stad van boven af. Waarschijnlijk gemaakt door een drone. De majoor ging verder “De mensen die je ziet, staan bekend als Opfor en die lange buizen… Dat zijn oude sovjet Unie raketten. Ja ze zijn nucleair dragend. Nu vraag je, je vast af wat het ik hier mee te maken? Nou als volgt: Jij gaat mee om de raket installatie uit te schakelen, ontmantelen en het codering systeem mee te nemen. Je bent vier dagen weg. Waarvan 24 uur in actie. Aan het einde van de rit vullen wij je rekening aan en wij zijn niet goedkoop. Wat zeg je er van?” Hij keek me vragend aan. Even was ik uit het veld geslagen maar snel herpakte ik me en zette de informatie op een rij. Een snelle klus met wel wat risico, maar met een hoog loom. Dat komt goed uit als ik niet snel meer verdien dan moet ik volgende maand al het huis uit… en en HELL waarom denk ik er überhaupt over na? “Nee, nee ik ga niet mee. Zoek maar een ander” antwoord ik. “We dachten al dat je dat zou zeggen”de stem van de majoor was nog steeds zakelijk, maar er was iets was veranderd. Zijn toon was veel killer dan eerst. “Kijkt u alstublieft hier naar”. Voor me verscheen een aantal papieren. Een onderzoek door de politie, een overlijdings- en nabestaanden bericht. Alles, even stopte mijn ademhaling, was getekend met mijn naam. De majoor was er kort over. “Ik hoorde dat u een motor ongeluk heeft gehad” veel betekenend keek hij mij aan.  Ik had geen vragen het was al duidelijk, als ik niet ging werd ik dood verklaard en dan zou ik als nog gewoon gaan. Een keuze had ik niet of ik wilde of niet, ik ging.