ʜɪs ᴘᴏᴠ.
" kai!" bumati sa akin ang babaeng gulo-gulo ang buhok, tumatawa kahit walang nakakatawa at biglang iiyak kahit walang dahilan. may mga nurse na nakabantay sa kaniya mula sa malayo.
i looked around, it was beautiful and spacious but despite its beauty, i know this hospital was full of patients with pain and hatred in their hearts.
" did you miss me, kai? pinuntahan mo ba ako dahil namimiss mo ako?" umaasang tanong niya. I did not answer and I just stared at her.
" ayusin mo ang sarili mo, tulungan mo ang sarili mong gumalin." i told her, I saw tears welling up on her eyes.
" katulad ka din ba nila na iiwan ako?" she asked. Pain is written in her face. I didn't answer her question.
" i want to tell you my story, kai." she smiled sadly at me and looked at the vast garden.
" i w-was an orphan." her voice trembled as she spoke, I was stunned by what I heard.
" dad told me he would send me back to the orphanage, ayoko do'n kasi sinasaktan ako doon pero ayoko din kanila dad dahil sinasaktan din ako ni daddy. He would beat me up to
death and he will use my body when he's bored."
" mom new about it but she said nothing, she did nothing." a tear escaped her eyes.
" ikaw lang ang nasa tabi ko no'n. ikaw lang. kaya natakot ako ng malaman ko na may gusto ka kay yuna, natakot ako na baka iwanan mo din ako. natatakot akong mag-isa, natatakot ako." she told me.
" palagi niya akong sinasaktan at tinatakot, kaya nang magkaroon ako ng tiyansa na patayin siya ginawa ko agad 'to. Nakita ko pa kung paano dumaloy ang dugo sa kanyang katawan, naaalala ko pa kung gaano kasarap tignan na nasa sahig siya at wala ng malay." tumatawang sabi niya.
" what did you do, zeyu? You ruined your own life." tumingin siya sa akin at ngumiti.
" matagal ng sira ang buhay ko, kai. hindi ako ang sumira ng buhay ko! sila ang sumira ng buhay ko!"
" my father killed my sister, nagsumbong ako sa mga pulis at sinabi ko lahat ng ginagawa sa akin ni Papa pero hindi ako pinaniwalaan dahil ang sabi nila baliw daw ako pero hindi 'yon ang totoo! hindi ako baliw! hindi ako baliw!" she screamed.
" ang kapatid ko lang ang nasa tabi ko pero pati 'yon kinuha nila sa akin!" lumuluhang sabi niya.
" sir, excuse me po pero kailangan na kasing bumalik ni ma'am sa kwarto niya." tumingin ako sa nurse at tumango.
" ayoko! Kulungan 'to! hindi ako gagaling dito!" she shouted. Ginulo niya ang kaniyang buhok habang umiiyak na parang gulong-gulo sa lahat.
" ayoko dito! kinukulong nila ako dito, tulungan mo 'ko!" umiiyak na sabi niya at hinawakan niya ang aking mga kamay.
" kai! nandito ka pala, pare!" ngumiti siya sa akin na parang hindi siya umiiyak kanina.
" kumain ka na, love?" ngumiti ulit siya habang nakatingin sa kain.
nakita ko kung paano magbago-bago ang mga emosyon niya, nagiging masaya, malungkot, galit o kaya naman nagiging lalaki siya at biglang magbo-boses lalaki rin.
Zeyu has DID (Dissociative Identity Disorder) or Multiple personality disorder. She possess different personalities that might shocked people around her. Kaya kailangan niyang dito muna upang siya'y mas lalong maalagaan.
" sir, pasensya na po pero kailangan na namin siya ikulong muli sa kwarto niya." hinawakan siya ng mga nurse sa kaniyang kamay dahil nagwawala siya at gustong makawala.
hinawakan niya ang aking kamay at pinipilit na sumama sa akin. "Isama mo 'ko! ayoko dito!" umiiyak na sigaw niya.
" i will comeback, zeyu. heal yourself." tinanggal ko ang kaniyang kamay sa akin at tinalikuran na siya.
" lahat kayo tumalikod na sa akin." I heard what she said that caused me to stop.
