Duvardan destek alarak ayağa kalkmıştım.Yavaş yavaş tahta kapıya doğru yöneldiğimde kapıdan gelen üstündeki siyah uzun paltosu ile görüş açıma giren adama baktım.Fazla korkmuştum.Beni görünce sinsice güldü.Dudakları kıpırdamaya başladığında ağızından şu kelimeler döküldü;
"Nereye gidiyorsun, ufaklık?
Seslice yutkundum.Onu inceleyemiyecek kadar korkuyordum.Yere bakarak,geri geri yürümeye başladım.Sırtımın soğuk duvara değmisiyle titredim.Çok korkuyordum hemde çok.Hıçkıra hıçakıra ağlamaya başladım.Bu hareketime hiç kızgın değildim çünkü biri bana en ufak kötü söz söylese gözlerim dolardı işte. Elimde değildi.Burnum akmaya başladı, kolumu burnuma götürdüm ve burnumu ne kadar iğrenç olsada koluma sildim.Koluma baktım koluma tahmin ettiğim gibi kan bulaşmıştı.Burnumdan çıkan kan dudaklarıma doğru süzünlmeye başlamıştı.Bu her zaman olurdu ne zaman strese girsem burnum kanardı.Burnum haddinden fazla kanıyordu ve temizleyememenin verdiği o iğrenç hisle ağlarken nefes almaya çalışıyordum .Kocaman hıçkırdım ona bakamayacağımdan dolayı ve gücümün kalmadığını hissederek duvardan kaydım ve yere yığıldım.Ben burda yaşam mücadelesi verirken onun orda ne yaptığını cidden merak ediyordum.Ve birden etrafın karardığını fark ettim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KESİLEN UMUTAR
Teen Fiction"Hangi cürretle beni gıdıklarsın seni sersem!"dedim.Gülücüklerimin arasından . "Bayan Sadece Çağıl! "dedi ve oda kendini gülmekden alıkoyamıyordu.Ona adımı ilk söyleyişimde soyadımla söylediğim için " Bana sadece Çağıl diyebilirsin. " dediğimde oda...
