Escape Plan

1

"Mae wakker worden!" Roept mijn moeder van onder aan de trap.

"Neeee! Ik wil niet" roep ik terug

Ik hoor mijn moeder de trap op lopen. Ja hoor daar is ze. Mijn deur zwaait open en onze dagelijks ritueel begint weer.
"Mae ik kan je niet iedere dag ziekmelden."

"Waarom niet ik weet toch al alles."

"Jongedame luister eens heel goed. Het maakt me geen drol uit of je alles op heel de wereld weet je gaat gewoon naar school." Oh god het is al even geleden sinds boze mama tevoorschijn kwam. Altijd gezellig.

Ik slaak een diepe zucht.
"Begrepen?" Vraagt ze streng.
"BeGrEpEn!" Doe ik haar na.

Ze loopt lichtelijk gerirriteerd mijn kamer uit. Natuurlijk moet ze weer die stomme deur open laten.

"Maaam kan je me deur dicht doen... MAM... MAAAM..." Ik strek mijn lichaam helemaal en zoals gewoonlijk klink ik als een schreewende geit.
Als je niet weet hoe dat klinkt kan ik je sterk aanraden om het op te zoeken.

Mijn vader komt tevoorschijn in de deuropnening en vraagt lachend "Alles goed hier?"

"Helemaal top" zeg ik met de allergrootste nep-glimlach.

"Nou oke snel omkleden als je geluk heb kan ik je dan nog wegbrengen, hoef je een keertje niet te fietsen." Dit is alle motivatie die ik nodig heb.

Ik spring uit mijn bed en loop naar mijn badkamer "geef me tien minuten" zeg ik nog snel. Mijn vader knikt en doet de deur dicht. "Dankje!" Roep ik.

Ik was snel mijn gezicht, poets mijn tanden, borstel mijn haar, kwak wat make-up op mijn gezicht en trek een leuke outfit aan. Ik kijk op mijn telefoon, 9 minuten dat is een nieuw record.

Ik loop naar beneden om snel een boterham naar binnen te werken. Mijn vader heeft een bordje in zijn handen en geeft het aan mij. Samen lopen we de deur uit en stappen in de auto. Dit doen we altijd zo. Als mijn vader me brengt dan eet ik in de auto en als ik klaar ben dan zijn we op school.

We rijden het parkeer terrein op.
"Hoelaat ben je klaar?"
"Half vier" zeg ik terwijl ik uitstap.
"Dan zal ik weer om half vier hier staan." Zegt hij met een glimlach.

"Doei" zeg ik en loop naar mijn vrienden

"Hey hey hey daar is onze Mae" begint Siem. Hij heet eigenlijk Simon maar iedereen noemt hem Siem.

"Ik denk niet dat je een dichter moet worden" zeg ik lachend. Romy, lucas en lena lachen ook. Siem kijkt me nep beledigt aan
"Hoe durf je" en jahoor hij moet ook lachen.

We lopen me z'n alle naar de les.
Na een half uur wiskunde klinkt de directeur over de luidspreker.
"Er zijn drie gewapende mannen het gebouw binnen gekomen. Dit is geen oefening." Hij klinkt gespannen wat begrijpelijk is.

Na een paar seconde word de klas erg onrustig. De docent loopt naar de deur en draait hem op slot. "Ik wil dat jullie allemaal in die hoek gaan zitten" Je kan merken dat de docent staat op het punt om te huilen. Minuten gaan voorbij het voelt alsof we hier al uren zitten. Klasgenoten zijn aan het huilen. Ik probeer me groot te houden maar ik ben aan het trillen.

"Hey.. het komt goed" zegt Siem "Dat beloof ik" Ik kijk hem aan en weet niet zo goed wat ik moet zeggen dus geef ik hem gewoon een knuffel.

Oppeens vliegt de deur open en komen drie mannen van rond de 20 naar binnen en beginnen te schreeuwen "IEDEREEN OPSTAAN! En lopen we gaan naar een ander lokaal"

Overal hoor ik gegil maar iedereen springt toch snel op en loopt als een stel schaapjes achter hun herder aan. Lokaal 212 ik zal dat nummer nooit meer vergeten. We worden allemaal stuk voor stuk het lokaal ingeduwd en geteld. Wanneer iedereen binnen is doet een van de mannen de deur op slot en schuift er een kast voor.

"ALLEMAAL ZITTEN!" Roept er een. Mijn benen voelen als spaghetti dus dit keer luister ik graag.

"Luister" begint een van de mannen "We zijn niet van plan om jullie te vermoorden, althans nog niet" verbeterd hij zichzelf. Ik kijk de klas rond en zie velen huilen. Ik doe niet aan huilen, ik heb niet gehuild sinds... naja laat maar.

"We willen geld en we houden jullie hier net zo lang tot de overheid dat aan ons geeft. Begrepen?" Gaat een andere verder. Iedereen blijft stil en verroerd zich niet.
"BEGREPEN?" Roept hij dit keer.
"BeGrEpEn" Doe ik hem zachtjes na. Het was niet de bedoeling dat hij me zou horen maar aan hoe snel hij zijn hoofd omdraait denk ik zomaar dat hij me heel misschien heeft gehoord. Oeps.

"WIE ZEI DAT?" Schreeuwt hij boos. Natuurlijk moet de grootste bitch in de klas weer naar mij wijzen. "Stoephoer" kan ik er nog snel uitgooien, voordat ik bij mijn kraag wordt gepakt en omhoog getrokken. "Wat is je naam" zegt de man "Mae" zeg ik zelfverzekerd. Ik kijk hem zo boos mogelijk aan.

"Luister eens heel goed Mae, wij tollereren hier niet van dit soort kleuter achtige gedrag. Als je nog één keer zo iets flikt kan ik je beloven dat het je zal spijten." Hij staat maar een paar centimeter van me af. Hij heeft me tegen de muur opgedrukt en kijkt me dreigend aan. Maar ik wend mijn blik niet af. Als hij vervelend gaat doen kan ik dat ook. Volgens mij houd heel de klas hun adem in. Ik wil net wat zeggen wanneer ik een tikje tegen mijn been aan voel. Ik kijk naar beneden en zie Siem snel zijn hoofd schudden. Ik zucht en kijk de man weer aan. Ik zet mijn aller liefste en nepste glimlach op en zeg "Best"

"En let op je taalgebruik moppie, het zou zonde zijn als ik een kogel door dat mooie gezichtje moet knallen." Ik kijk hem geschrokken aan. Zou hij dat echt doen? Hij laat me los en loopt weer weg. Ik laat me rustig op de grond zakken en trek mijn knieen op. Ik leg mijn hoofd er op en laat een diepe zucht. Een paar jaar geleden zou ik nu al lang huilen. Maar nu kost het iets meer om mij bang te krijgen.