Blind Shot (ON-HOLD)

FOUR

Saktong kaka-park lang ni Zach ng kotse n'ya noong tumunog ang kanyang cellphone. He grabbed the phone, stepped out of his car, answer the call with his right hand while slamming the car's door with his left.

"Where are you, bro?" narinig niyang wika ni Anton sa kabilang linya. Kaibigan niya ito since college.

"Andito ako sa site. Dumaan lang ako saglit," aniya.

He was walking towards the building.

Mag-a-alas dies na ng gabi noon pero may mga ilaw naman sa paligid ng tinatayo nilang building kaya maliwanag pa din.

"What? Nandiyan ka pa? May balak ka ba talagang humabol?" ani Anton.

He was supposed to meet up with some college friends. He was on his way there when he realized na naiwan niya 'yong isang bag niya sa site. And he needed some important files on it tonight kaya kailangan niya itong balikan.

He chuckled. "Oo naman. May nakalimutan lang ako. I'll be quick. Ten more minutes and I'll be there. Malapit lang naman 'yang bar dito sa site," aniya.

"Siguraduhin mo lang kundi kami mismo ang susugod d'yan para bitbitin ka papunta rito. Kaya ka hindi makahanap-hanap ng girlfriend, eh. Puro ka trabaho," ang panenermon nito.

"Alright, alright, I'm coming," he said to end the convo. Alam na kasi niya kung saan patungo ang usapan.

"Gotta go," he added before he dropped the call.

Medyo nagulat pa iyong foreman nang makita siya.

May hinahabol sila kaya tuloy ang construction kahit gabi. Some workers prefer night shift, too, kasi 'di mainit.

"Architect! Ba't nandito pa po kayo?" anito.

"May naiwan lang ako sa taas," aniya.

"Samahan ko na po kayo," anito.

"Wag na, tuloy n'yo lang 'yan. Mabilis lang ako," sabi niya.

Mas konti ang trabahante kapag gabi at lahat nasa ground floor. May hinahabol kasi sila sa parteng iyon.

Ayaw naman niyang abalahin ang mga ito kaya mag-isa siyang umakyat sa second floor. Ang alam n'ya ay doon niya naiwan 'yong bag niya.

Medyo madilim na sa parteng iyon ng building kasi wala namang kasalukuyang nagtatrabaho roon. Ginamit niya ang flashlight ng kanyang cellphone para makita ang dinadaanan. Kabisado naman niya ang lugar kaya wala pang tatlong minuto, nahanap na niya agad ang pakay.

He grabbed his bag and was about to leave the area when he heard some noise.

Parang may sumigaw. Boses babae.

Natigil siya sa ginagawang paghakbang. Nakiramdam siya.

But then he heard nothing but the noise coming from the ongoing construction below kaya naisip niyang guni-guni lang niya iyon. He was about to take another step when he heard the voice again. Louder this time.

Nanggagaling ang boses sa taas. Hindi lang niya masigurado kung sa third floor ba o sa fourth floor.

Isa lang ang sigurado siya, may naririnig siyang boses babae sa itaas.

Sa halip na bumaba ay inakyat niya ang hagdan pataas. Mabibilis ang mga  hakbang na tinahak niya ang hagdan paakyat.

His breathing went ragged. And no, hindi iyon dahil sa takot. It's more of excitement actually.

Hindi siya naniniwala sa multo. Hindi naman kasi totoo iyon. Wala na siyang ginawa sa loob ng halos tatlong taon kundi ang hilingin na magpakita ang namayapa niyang asawa --- na hindi naman nangyari.

That's why he was convinced that ghosts don't exist.

He had this penchant for police/detective flicks. Feeling nga niya kung hindi siya naging architect, baka nagpulis siya.

The thought that something's going on caused an adrenaline rush in him. His imagination went wild, papano kung may pinagtatangkaang gahasain sa taas? At 'yong babaeng narinig niya kanina, what if she's asking for help?

He stopped the moment he reached the third floor. Muli siyang nakiramdam. Inihanda din niya ang sarili.

Basta wala lang dalang baril ang kalaban, kayang-kaya niyang lumaban. He's not a blackbelter in taekwondo for nothing.

With careful steps he began to search the area. He couldn't hear the woman's voice this time kaya hindi niya alam kung saan ito naroroon. Patuloy siyang nakiramdam.

Then he heard it again. Louder this time. Closer.

And no, she's no longer screaming. She was crying.

Medyo kinilabutan siya noong marinig ang hagulhol nito mula sa kung saan. Panandaliang nakalimutan niyang hindi siya naniniwala sa multo.

"Sino 'yan?" ang malakas niyang wika.

Then he saw her. He saw a woman's silhouette standing on the edge of the building.

Ang liwanag mula sa mga poste sa labas ang tanging nagbibigay ng liwanag sa lugar kaya 'di niya ito maaninag nang husto.

He didn't get any reply from her. Patuloy lang ito sa paghagulhol.

Muli ay tinablan siya ng takot. For a split second he was convinced that it was Tanya.

"T-Tanya?" The word escaped his mouth before he realized it.

Napatda siya sa kanyang kinatatayuan. Pakiwari niya'y biglang itinulos ang mga paa niya roon. He no longer wanted to approach her.

"P*tang*na ka, Drew, mamatay ka na!" ang biglang sigaw no'ng babae na ikinagulat niya.

"Wala kang kuwentang tao! Manluluko ka!" she screamed.

Then to his horror, nakita niya itong umakyat sa hanggang bewang na harang.

It didn't take him long to realized that nope, she's not a ghost. And that she's about to do something really stupid.

Tinakbo niya ang kinaroroonan nito. Sakto lang na kakasampa lang nito sa harang nang maabutan niya.

He grabbed her by the waist and pulled her down. Nawalan siya ng balanse sa ginawa kaya sabay silang bumagsak sa sahig.

The woman shrieked and wriggled away from his arms.

"Let me go, you maniac!" ang sigaw nito habang nagpupumiglas mula sa kanyang mga kamay.

She was drunk, he realized. Amoy alak kasi ito.

"Please stop! Stop! I won't hurt you!" aniya habang pilit itong pinapakalma.

"Let me go, you pervert! TULONG! TULUNGAN NI'YO AKOOO! HELP!" Nag-echo ang sigaw nito sa palibot.

He was still trying to calm her down when he heard hurried footsteps.

"Architect Mendoza, okay lang po kayo? Sino po 'yan at ano pong nangyayari dito?" ang hinihingal na sunod-sunod na tanong ng kadarating lang na foreman.

"I have no f*ckin' idea," Zach said as he cover her mouth with his hand to shut her up.

"Tatahimik ka ba o ihahagis kita sa baba!" He growled at her.

And it worked! She stopped wriggling at once. At kahit sa malamlam na liwanag ay 'di nakaalpas sa kaniyang paningin ang biglang pamimilog ng mga mata nito dahil sa takot.