Knives in my heart

Kabanata 1

"Pam, honey please... Don't do this to me!" Pagsusumamo ni Adam sa akin habang nakayakap sa akin mula sa likod. Marahas akong pumalag at ubod pwersa syang itinulak para makawala sa kanya.

"Tapos na tayo Adam. Mahirap ba intindihin 'yun? O gusto mo pang english-in ko para mas maunawaan mo?" Mahina pero puno ng galit ang pagkakasabi ko ng humarap sa kanya.

"Ganoon lang 'yon? Huh? Pam? Ganun  lang kadali sayo? What did I do? Anong kasalanan ko?" Punong-puno ng hinanakit na sabi nito na pasabunot na sinuklay ang kanyang buhok. "Sabihin mo sakin kung bakit? I need an explaination Pam! I need some d*mn reason. Tell me what to do to fix this. Please hon..." May kalakasang sabi nito na parang gulong-gulo.

" I-i fall out of love with you Adam. Matagal na.... Ayoko na magpanggap pa." I looked at  him and see the pain draw in his eyes. He looked back at me with disbelief. Umiling sya ng ilan ulit.

"You are lying hon. That's impossible!" Nakita ko sa mukha nya ang panghihina at pigil na galit sa mga salita nya.

"I'm sorry." Pagkasabi ko niyon ay tumalikod na ako at nag umpisang lumakad papalayo. Ngunit bigla nitong hinila ang braso ko at iniharap ako sa kanya. Hinalikan nya ako. He's impatiently waiting for my response. Pero di ko ginawang tugunin iyon. Tinulak ko sya gamit ang dalawang kamay ko na nakulong kanina sa pagyakap nya. Napatigil ang paghalik nya sa akin at muli nya akong hinalikan. Tinangka ko ulit syang tinulak ngunit sa pagkakataong ito ay ni hindi sya natinag. I almost loose myself control at tumugon ako sa halik niya. This guy is d*mn good kisser. I can't deny that. He knows well how to control me to gone crazy over him but not this time. Nang maramdaman kong bahagyang lumuwag ang yakap nya ay kinuha kong pagkakataon iyon para itulak sya sa ikatlong pagkakataon at agad ko syang sinampal ng malakas. Kita ko ang gulat sa maganda nyang mga mata.

"I'm s-sorry. I'm so sorry hon." Muli syang nagtangkang hawakan ako pero iwinaksi ko ang kamay nya.

"Don't you dare to touch me again Adam! I swear, you will regret that! And don't dare to follow me." Sigaw ko sa kanya. Tumalikod na ako at lakad takbo para makalayo sa kanya. Pigil ang luhang kanina pa gusto kumawala. Ilan ulit ko pang narinig ang pagtawag nya pero hindi ko sya nilingon. Mabigat ang mga paa kong inihahakbang papalayo, malayo sa kanya. Ilan beses kong pinigil ang paglingon dahil alam ko pag ginawa ko iyon ay masasaktan ko lang lalo sya. Wala na akong pakialam kung ano itsura ko ngayon habang panay na ang agos ng luha ko. Alam kong napapatingin ang mga taong nasasalubong ko dito sa park at wala din akong paki. Ang alam ko lang kailangan ko na lumayo.

In 5 years hindi nawala sa isip ko ang huling eksena na nakasama ko si Adam. Ang eksena na naging bangungot ng aking buhay. Ang hanggang ngayon gumugulo sa isipan ko. Simula noon ay hindi na ako nakibalita o nagtangkang alamin pa kung ano nangyari sa kanya. Maliban na lang sa mga front page ng business magazine na nababasa ko na may balita tungkol sa success nya. Lagi kong pinipigilan sarili ko alamin o basahin ang mga iyon. I always end up folding the pages or putting back the mag on the shelf. Masyado kasi akong takot. Takot sa sarili ko. Natatakot din ako na paulit-ulit magsimula para kalimutan sya. Na kahit na limang taon na ang lumipas ay naiisip ko pa din sya at ang mga "what if's".

My past keeps on hunting me and I'm guilty with my blunders.

I'm in my office waiting for our prospect investor. We really need it to save the company. 20% ng stake ang kapalit ng halagang kailangan namin. I can't afford to lose this time. Marami na akong maling nagawa pero heto pa din ako pilit itinatama lahat.

"Ma'am nasa conference room na po sila." Bahagya pa akong nagulat na nakapasok na pala si Lea sa loob ng di ko napansin. I nod to her at bahagyang kinakabahan. I don't know why? Maybe because I madly needed this one.

Tumayo na ako sa swivel chair na inuupuan ko at bumaling sa salamin para icheck ang itsura ko. I'm wearing above the knee green wrap dress and a plain white heels. And a neat high pony make me look fabulous on my business attire. Dali-dali na akong lumabas para pumunta sa conference room. Halos natataranta naman ang secretary ko sa kakaagapay masabayan ako.

"Is Warren already inside?" Tanong ko at huminto sa malaking pinto.

" Yes madam. Sya po nagsabing pasunurin kayo." Magalang na sagot nito.

Pagka awang ko palang ng pinto ay narinig ko na ang mga boses ng lalaki na naguusap. Tumatawa pa nga. Bahagya tuloy akong nagtaka.

"Oh there you are." Bungad sa akin ni Warren na tumayo pa sa kinauupuan. Katapat nya sa mahabang table ang dalawang lalaki at nakatalikod ito sa akin.

"Mr. Mercado, meet our President- Ms. Jimenez." Pakilala ni Warren. Sabay lumingon sa akin ang dalawang lalaki. Ngumiti ako at inilahad ang aking kamay pagkalapit sa kanila.

"Hi, nice- to m-meet you." Halos mautal ako sa pagkakita ko sa mukha na pinakilalang Mr. Mercado.

"And he's E.A. Mr. Flores." Pakilala nito sa kasama nitong lalaki. Kinamayan ko rin ito habang nakangiti. Titig na titig ito sa akin na parang minememorize ang features ng mukha ko na ikinailang ko.

Muli kong binalingan ng tingin si Adam. Wala akong nabaag na pagkagulat dito bagkus ay napakaformal nito at tinugon ang kamay na inabot ko kanina. Ano nga bang inaasahan ko? Tulad sa mga movies na pag nagkita muli ang mag ex ay halos di mabitawan agad ang kamay at magtitigan ng matagal? Well, Pamela walang ganoon sa totoong buhay.

"Good to see you again Ms. Pamela Jimenez." Malamig pa sa north pole na sabi nito ng tignan ako.

I froze up and couldn't say anything. Hindi ko alam kung naiihi ba ako sa sobrang kaba o sa sobrang lamig ng pakikitungo nito.