Red and Wine V1

Chapter 6: Red and Wine

PETER

Nanghina ang buo kung katawan, my tears can't stop from falling, my body is shaking at ang nasa isip kolang ay takot at galit.

"Put me down troy," sabi ko sa kanya, buti nalang at pinakinggan ako nito.

I Started to pick every peaces of my clothes at isa isa itong sinuot, ramdam ko din ang ginawa nito sa pagsuot ng kaniya ding damit.

I feel pain at wet dahil sa likido nitong ipinutok sa loob ko. Kahit mamasa masa ang likoran ko ay hindi ko nalamang pinansin iyon dahil ang mahalaga ay ang maka alis ako.

After wearing my clothes hindi na ako lumingon sa kanya at agad na nag lakad papuntang pintuan.

"Sana masaya kana sa ginawa mo sa akin Troy, I don't need an explanation from you at sana ay hindi mona ako gulohin pa," sabi ko sa kanya at diko maiwasang mapa iyak.

Hindi man ako lumingon ay alam kung nakatingin sya sa akin. Dahil ramdam ko ang titig nito sa likuran ko.

Wala na akon pake kahit wala na akong soot na eyeglasses dahil sa ayaw ko na siyan lingonin pa.

Agad akung lumabas sa kwartong iyon at lakad takbong umiiyak na tinungo ang elevator.

Matapos ma pindot ang ground floor ay napahawak ako sa may bakal dahil sa nanghihina ang buo kung katawan hanggang tuloyan na akong napa-upo at kusang tumolo ang mga luha ko.

Kahit papanonay swerte ako sa lagay ko ngayon dahil sa walang sinoman ang nakakakita sa pagiyak ko.

Ng maramdaman ang pagbukas ng elevator at tanda na nasa ground floor na ay agad na tumayo ako't pinunos ang mga luha sa pigsngi ko.

Taas noo akong naglakad palabas ng building, diko na rin sinagot ang pagbati ni kuya Jeboy na siyang night shift guard sa oras na ito.

Habang naglalakad ay hindi ko paring maiwasang mapaiyak at mapahawak sa poste ng ilaw na nasa harapan ko.

"Wag kang magpapatalo sa kahinaan mo Peter, nakaya mongang magtiis ng maraming taon ngayon pa kaya". sabi ko habang pinapakalma ang sarili.

Ng makabawi na ng lakas ay sinimulan ko na ang paglalakad para maka alis sa lugar na kinatatyuan ko.

Napahinto ako sa antayan ng Bus, buti nalang at 9pm palang at hindi pa ako naabutan ng cut-off ng biyahe ng bus.

Kahit walking distance lang naman amg tinitirhan ko ay mas gusto kung sumakay sa bus at wag mo ng umowe,

I need to find peace at hindi sa bahay yon at baka gisahin ako ni Arjay. Alam ko kasing naka-uwe na ito sa bahay at patunay ang pagvibrate ng cellphone ko na nasa bag ko.

Hindi ko pinansin ang cellphone ko dahil sa gusto kong palipasin mona ang galit na nasa isip ko.

Ilang minuto lang ay may dumating na bus, at di na ako nag aksaya ng panahon agad akong sumakay sa bus sakto namang kunti lang ang nakasakay kaya pinili konalang ang bandang nasa hulihan at naupo sa may bandang bintana.

Pagka-upo ko palang ay agad na tumolo ang mga luha ko.

I can't stop my self to cry, kasi sa oras na ito ay bumabalik lahat ng sakit at hirap na pinag daanan ko mula ng umalis siya,

At kung umasta siya ay para lang wala siyang ginawa.

"Damn you Troy!", sabi ko sa mahinang boses

"Sir saan po kayo?" bungad sa akin ng kondoktor na biglang nakunot ang noo dahil napansin siguro nito ang pag-iyak ko.

"Ahh sa Luneta park nalang kuya!" sagot ko sa kanya habang pinuponasan ang mga luha sa pisngi.

"50, po sir" sabi nito ng nakangiti pa

"Ito po kuya" pag aabot ko sa bayad

"Salamat sir, at kung anu man po yang problema niyo, sanay mahanap niyo ang sulosyon para diyan, dahil sa gandang lalaki niyo sir di bagay sa inyo ang umiyak," sabi nito na ngumingiti pat umalis pagkatapos.

Kahit gulat ay diko maiwasang mapangiti sa sinabi ni kuyang kondoktor.

Agad akong bumaba sa bus ng huminto sa gilid ng luneta park.

Nagsimula na akong maglakad at linilibang ang sarili sa mga puno at mga naghaharotang nag date sa park, hanggang sa mapagud ako at umopo sa upoan na nasa gilid at sa kalayuan ay tanaw ko ang monominto ni Dr. jose Rizal.

"Masaya na ako, bakit kasi pinagtagpo pa tayo," sabi ko sa sarili habang tumitingala sa langit dahil sa ayaw kung maiyak.

Pero sadyang traydor ata ang mata ko dahil kusa itong tumolo kahit nakatingala na ako.

"Napakadaya mo, ako na ang iniwan at pinangakoan mo pero ikaw na para lang wala nangyari," dugtong ko habang tuloyan nang umiyak.

Yumoko nalang ako habang ang isa kung kamay ay nasa mata ko, Hindi ko rin maiwasang mapahikbi.

May naramdaman akong presinsya ng isang tao na umopo sa tabi ko,at hindi ko iyon pinansin pero minabuti kung hindi gumawa ng ingay habang umiiyak.

"Sabi ko naman sayo wag kanang umiyak dahil hindi bagay sa maganda mong mukha," sabi ng lalaki na nasa tabi ko na siyang ikinatigil ko at mpatingala sa nagsasalita.

"Hi we meet again" sabi nito sa akin ng ngumingiti pa.

Tbcon.

Y.Y
Mr.Nobody

Hey guys I just change my user name yo MR. Nobody.
Keep reading Guys! lamats and lab you all.

Blue water chapter 24 is now on process of writing.