Park Jinyoung, küçüklüğünden beri bu adamın gölgesiyle yaşıyordu. Annesine ve kendisine her gün şiddet uygulayan bu adam, zihnine sadece böyle kazınmıştı. Ona veya başka birine baba diye seslenmek kendisine yabancıydı.
Büyüyüp kendi işini eline alıp ondan uzaklaşınca her şeyin çözüleceğine inanmıştı, o öldüğü zaman bile umursamamış ve yoluna devam etmişti çünkü ona göre artık oyun bitmişti ama her gece rüyalarına girip ona işkence yaşatan adam hala ölmemişti.
Günlerce uyku uyuyamaz olmuştu, her şeyden bitkin düşmüştü ve sevdiği her şeyi teker teker kaybetmeye başlıyordu. İşin en kötü yanı da artık bu hastalık boyut atlamıştı, o adamı gündüz de görür olmuştu.
Kasılarak yatakta terler içinde kıvranırken o adam bu gece de diğer her gece gibi kendisine musallat olmuştu. Uzanarak telefonuna ulaşmaya çalıştı ama hareket edemiyordu. Acıyla kıvranırken o adamın gölgesi üstüne çöküyor ve onu boğuyordu.
Uzun bir sürenin ardından uyandığında hızla kalkarak telefonunu eline aldı, doktorunu arayacağını düşünüyordu ama kendisini rehberde Jaebeom'u ararken bulmuştu.
O, tüm ilaçlardan daha iyi geliyordu. Onun sesi, tüm kimyasallardan daha etkiliydi.
"Jinyoung." Uykulu sesini duyar duymaz gülümsedi. Titreyen bedeni uyuşmaya başlamıştı.
Yatağına tekrar çökerken Jaebeom'un uykulu nefes alışverişlerini dinledi.
"Sen iyi misin?" Cevap veremiyordu çünkü boğazına oturan yumru konuşmasını engelliyordu. Biliyordu ki ağzını açarsa ağlamaya başlayacaktı.
"Jinyoung? Orada mısın?" Jaebeom'un sesi artık daha ayık geliyordu, onu uykusundan uyandırmıştı ama kendini hiç suçlu hissetmiyordu çünkü şu an huzurluydu.
Yatağına terli bir şekilde uzanırken gülümsedi ve yutkundu. Biraz daha konuşmazsa yüzüne kapatacağından korkuyordu.
"O gün beni neden öpmedin?" Bu soruyu sorarken ne kadar muzip bir tavır takınsa da sesi çatlak ve güçsüz çıkmıştı.
"Ne?"
"Youngjae'nin abisinin evinde. Yüzüme yaklaştın, öpecektin ama vazgeçtin, neden?" Bunu neden sorduğunu bilmiyordu ya da nedenini düşünmek istemiyordu. Sadece biraz daha onunla konuşmak istiyordu.
"Neden soruyorsun bunu şimdi?" Sesi hafif kızgın ama utangaç çıkmıştı. Jinyoung kendi kendine kıkırdamaya başladığında onun dudaklarını düşlediğini fark etti.
"Çünkü beni öpmeni istiyorum, Lim Jaebeom."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
its okay to cry //jjp
Fanfictionfallenangel: ağlamakta bir sorun yok, Park Jinyoung fallenangel: iyileşmek istemekte bir sorun yok. fallenangel: ama hastalığını saklayarak seni seven herkesi zor duruma sokuyorsun, bunu bil
