Chapter 48
Sam POV
Andito parin ako sa tabi ni manang...hinihintay na magising siya...pero nagdaan na ang ilang oras kanina ay hindi parin siya nagigising..kaya naman ay duto lang ako nakaupo sa tabi niya...nakatulog pa nga ako kanina...kahihintay na magising siya...mukhang sobra nga ang impact ng nangyari kay manang dahil napakatagal niyang magising.
Napalingon ako sa pintuan ng bumukas iyon....Iniluwa non si jace at ang mga kaibigan niya.
'Love...are you okay?' Tanong niya habang sinusuri kung nay sugat man ako...pero wala na man eh...si manang lang talaga ang napuruhan dahil agad niya akong pinaloob kanina.
'Oo okay lang ako' saad ko..saka yumakap sa kaniya
'Call a doctor' Utos niya sa lima . Agad namang lumabas si Luke para tawagin ang Doctor.
'Are you sure your not hurt?' Paninigurado niya
'Oo nga hindi naman ako na ano...pero si manang' malungkot na saad ko at isubsub ang mukha sa leeg niya...siya naman ay tinignan si manang
'Bossing parating na ang doctor' saad ng kakapasok lang na Luke...ilang minuto lang ay sumunod na ang tinawagan niyang doctor.
'Mr. Villamonte...as what i said to your girlfriend a while ago...she's just in shocked....nabigla lang siya kaya nagkaganyan...malaki ang impact nung pagkagulat sa kaniya....wait sino ba kasing nanggulat sa kaniya?..as you can see she's already old...kaya dapat hindi na siya nagugulat...mahina na rin ang puso niya kaya ganyan nalang ang impact sa katawan niya.' Saad ng doctor...agad naman akong nagalala sa kalagayan ni manang...mahina na pala ang puso niya pero nagtrattabaho parin siya.
'Okay do everything you can...she needs to survive' saad ni Jace...sana naman ay makayanan ni manang ang gagawing surgery sa kaniya..para gumaling na siya.
'Of course Mr. Villamonte...but i suggest she goes to a heart treatment..mahina na ang puso niya' saas ng doctor.
'Okay..we will do that' saad niya saka lumabas na...sana naman ay gymaling na si manang...napamahal na siya sa amin....siya lagi ang gumagawa ng gawain bahay.....lagi niya kaming inaalagaan ni Jace...kapag mat sakit kami...hindi niya kami pinapabayaan kahit na anong mangyari.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
'Manang kumain ka na kasi' pilit ko kay manang dahil ayaw niyang kumain....kagigising lang niya kaya naman ay kailangan na niyang kumain para makainom na siya ng gamot niya...nagpabili na kasi kanina si Jace ng pagkain...pero nagdala pa ang nurse ng oagkain ni manang...at yon taw dapat ang ipakain namin...kaya naman ay pinapakain ko na siya.
'Pfft..' napatingin ako sa kaibigan ni Jace ng tumawa ang mga ito...kasama na si Jace pero sinamaan ko lang ng tingin ay agad itong tumigil.
'Tinatawa taw mo diyan?' Saad ko kaya naman ay napatigil siya pero yung mga kaibigan niya...hindi
'Hahahaha...wala ka pala bossing eh' saad ni Andrei...pinatritripan na naman niya si Jace...kaya naman ay sinamaan rin ni Jace ng tingin si Andrei kaya naman ay natinag ito.
'Hahahah...mamaya na ija...Astaka busog pa ko' saad naman ni manang na natatawa sa pinaggagawa ko...dinabi ko kasi sa sarili kong gusto ko siyang alagaan....kagaya ng paano niya kami alagaan ni Jace.
'Anong busog manang eh hindi ka pa kumakain...nagmula kanina.' Saad kk dahil kanina ko pa siya pinipilot kumain...pero ayaw talaga niya...pero kailangan.
'Pffft..enough love Come here' natatawang saad ni jace kaya naman ay sinamaan ko uli ito ng tingin.
'Hindi..manang sige na kasi...para makainom ka na ng gamot mo..sige na...heto na manang' saad ko saka linapit ang kutsara sa bibig niya.
'Oo na ija...sige na akin na..kaakin nako' saad niya saka kukunin na sana yung plato ng ilayo ko ito.
'Hindi puwede manang...kaya heto na..oh' saad ko saka inilapit uli ang kutsara sa bibig niya....wala na rin siyang nagawa kundi ang isubo ito...
Pagkatapos king pakainin si manang ay pinainom ko na rin siya ng gamot niya....saka pinagpahinga...umuwi na rin yung mga kaibigan ni Jace....Kumain na rin kami bago sila umuwim..hindi talaga sila umuwi hanggat hindi sila kumakain.
Si jace naman ay nanonood ng tv...nakaupo sa pangdalawahang sofa...kaya naman ay tumabi ako sakaniya..
Agad naman niyang pinalibot ang kamay niya sa batok ko...parang nakaakbay na siya...nakaakbay na pala siya...kaya naman ay sinandal ko ang ulo ko sa dibdib niya saka yumakap.
'You sure you don't feel anything?' Paniniguro niya.
'Oo nga...pero ano bang nangyari kanina...bakit may nagpasabog sa bahay mo' saad ko saka bumaling sakaniya...nagbabakasakaling sagutin niya.
'Love i don't think...it's the right time to tell you' saad niya kaya naman ay napakunot nag noo ko...balit hindi puwede
'Bakit hindi puwede?...eh kailan mo sasabihin kung anong nangyari?' Sunod sunod na tanong ko dahil naguguluhan na talag ako.
'Love...the right time will come' saad niya saka ako hinalikan sa noo.
'Kailan kapag napahamak na ang lahat ng tao...Jace nung una tayung dalawa yung nahabol tapos may namatay doon...ngayon naman si manang-' hindi na natapos ang sasabihin ko ng magsalita na naman siya.
'Love i'll tell you okay...please trust me' saad niya
'Okay..' saad ko nalang saka bumalik sa pagkakayakap sakaniya.
'Hey..i'll tell you okay...just trust me...just give me your trust' saad niya kaya naman ay tumango ako.
'Okay' saad ko...kahit oa anong mangyari ikaw at ikaw oarin ang pagkakatiwalaan ko...kahit oa magunaw ang mundo ikaw at ikaw parin..
'I love you' saad niya saka ako yinakap ng mahihpit saka hinalikan ang ulo ko.
'I love you too' saad ko.
Hinding hindi ako mapapagod na pagkataiwalaan ka Jace kahit pa anong mangyari...pero sana ay nanditan ka parati kapag kailangan kita...para hindi ako matatakot...at hindi ako mawawalan ng tiwala.
Ng gabing iyon ay nakatulog kaming ganon ang puwesto ni Jace...ng nakaupo habang nakayakap sa isa't isa...habanag binabantayan si manang.
Sana ay gumaling na siya...dahil hindi ko alam kong paano kami makakasurvive ng wala siya.
