peşimdekiler

sana inanmıyorum

Olayın şokundan çıktığım an,

Hazal: ne yaptığını sanıyorsun sen ya? Amacın ne senin?

Hazar: sadece biraz daha kal, demek için çektim böyle olacağını bilemedim. Üzgünüm.

Hazal: beni neden kendine çekiyorsun ya? ÇAĞIRABİLİRDİN!!!

Hazar: inan böyle olacağını bilmedim.

Hazal: ben gidiyorum. Bi daha gözüme gözükme. SAKIN!!!

Hemen koşarak eve geldim gözlerim her yerde Atayı arıyordu ama yok. Odasına girdiğimde eşyalarını topladığını gördüm. Gözlerim benden habersiz doldu.

Hazal: bak yanlış anlaşılma oldu. İnan düşündüğün gibi değil.

Ata: ne düşündüğüm gibi değil, her şey ortada.

Hazal: bak beni bi dinle. Diyerek karşısına geçtim.

Ata: "dinleyecek bi şey yok. Çekil şurdan"dedi ve beni itekledi.

Kafamı  çartım duvara.

Hazal: "ahhh." ama allahtan abartılacak bi şey yoktu.

Hazal: beni neden dinlemek istemiyorsun? Bana inanmıyor musun?

Ata: bende geleyim dediğimde kabul etmedin, telenunu al dedim
Almadan gittin. Neden, seni o, pezevenk ile rahatsız etmeyeyim diye mi?

Hazal: bak ne olur bir kere dinle. Hiç bir şey düşündüğün gibi değil.

Ata: az önce soru sordun,SANA GÜVENMİYORUM, İNANMIYORUM.

Hazal: hiç mi sevmedin beni? Bu kadar basitmiydi bana olan davranışların, bu kadar mıydı her şey, hani sen beni bırakmazdın? Bi yanlış  anlaşıma için bile beni bırakıyorsun.

Bu kadar mıydı her şey...

Ata: bak kalbini kırmak istemiyorum. Kafamı dinlemem lazım.  Şimdi konuşman bittiyse çık git. İnan sana kızmak istemiyorum..

Hazal: ben seni başka bi kız ile o, şekilde görsem seni bir dakika olsa dinlerdim. İllaki bi açıklaması vardır derdim... Ama anladım ki ben senin için bir hiçim... Herkesden bunu beklerdim ama senden asla beklemezdim...beni,bizi  bu kadar çabuk sileceğini bilemezdim. Sen söylemeden ben söyleyim, BİTTİ....
Bana inanmayan biriyle olmaz bu hayat!!!

Ata: sana bitti dediğimi hatırlamıyorum. Bence demedim, sadece kafamı dinlemem lazım dedim.

Hazal: beni bir kere dinlemeden gidiyorsun, bana inanmıyorsun,bana inanmıyan biriyle olmak bana göre değil.
Ben söylemeseydim emin ol yine söylerdim.

Ama bunu unutma ben seni çok sevdim, çok seviyorum.  Bir gün gerçekler açığa çıkarsa, ben sana nasıl güvenicem bilmiyorum. Çünkü bu gün sana olan tüm güvenimi,ınancımı bitirdin... Sen burada kal. Ben giderim benim yüzümden düzenin bozulmasın. Hatta benim yüzümden değil,bi YANLIŞ ANLAŞILMA  YÜZÜNDEN. Dedim ve ağlayarak odadan çıktım. Odama geçip ağlamaya başladım. Her şey bu kadar mıydı? Ama Atanın gerçek yüzünü gördüm. Bana olan sevgisini,inancını, güvencini. Her şeyini yeni öğrendim. Ama pişman olduğu zaman iş işten geçmiş olmasa yine onu affederim... Nahlet olsun onu affederim...

***

Eşyalarımı topladım valizime kattım ve valizimi alıp aşağıya indim. Kapının oradan geçerken salona bir göz gezdiridim.

Kimse yoktu büyük ihtimalle yatıyorlardı. Bende sessiz olmaya çalışarak kapıyı açtım. Tam çıkıyordum ki. Arkamdan seslenen konuşmayı durunca durdum.

"Ne o,evden mi kaçıyorsun?"