peşimdekiler

kardeşim gibisin.

ufak, minik bir hatırlatma,

hazal( dikkatli bakar) ben  bunu  iyi tanıyorum.

ata: nereden acaba?😊

hazal: bana bak ata zaten sana sinirliyim.

derin: neler oluyor? hazal yavaş gel kızım.

derin: anlat bakalım nereden tanıyorsun?

hazal: o, geçen kafede ben ve ata  oturmuş kahve içiyorduk o, kız geldi atanın omzuna elini attı ve ataya ilan-ı aşk etti.😈

ata: eh işte, kızlar bir gördümü bi daha dönüp bakıyor.

hazal: aman egondan da geçilmiyor.

ata: yakışıklıyım kızım, ben mi dedim yakışıklı olim diye😊

derin: amann bizde bi şey oldu sandık bu muydu yani?

aylin: hem Sanane kızım seni ne igilendirir.

hazal: haklısın. ben zaten kimim ki. dimi ?

ata: hazal yapma böyle, sen benim kardeşim gibisin, tamam sende haklısın insan abisini kıskanır, ama ne bilim yani, Seni kardeşim gibi görmesen yanlış anlicam.

hazal: ben bi hava alim.

çiğdem: bende geleyim mi?

hazal: yok ya gelirim şimdi.

bahçe:

hazaldan,

ata benim kalbimi kırdı bana" sen benim kardeşim gibisin" dedi.ya düşünmüyor mu benim de kalbim olduğunu? benim ona aşık olacağımı? bu nasıl bir insan, en iyisi birazcık dış dünyama cikmak. en iyisi telefonumu kapatmak deniz kenarina gidip biraz Kafka dinlemek.

sahilde

ben onunla yakın ilgilenirken onun için her şeyi göze almışken
o, Beni kardeşı gibi görüyor. ne kadar acı verici dimi? sevdiğin kişi seni kardeşi gibi görüyor. sizce insanlar neden seviyor?  ne diye ona güveniyor? ne diye onun için canını veriyor? ama ben şunu anladım.bu hayatta yeri geldiğinde sevmek kadar iyi, yeri geldiğinde ise sevmek kadar kötü bir şey yok.  insanlar ne kadar saf,  ne kadar masum seviyor. ama bilmiyorlar ki onlar ne kadar sevse, o kadar canı yanacak.

neyse attı bu kadar ağlamak yeter, en iyisi eve gitmek.

eve giderken bi sürü senaryo geçiyordu aklımdan sanki eve Gidince bi daha insanlara olan guvenim biticek gibi geliyor.

eve girerken o kadar kuskuluydum ki anlatamam.

kapıyı açtım ve içeride ki gördüğüm gorüntüyle kan beynime  sıçradı.Bu nasıl insanlık böyle?