Hard To Say Goodbye

CHAPTER VI

     NAKA-IDLIP NA SIYA sa sobrang takot WHAHAHA!!! Sabi ko na talaga eh barbie. Hayssst! Binalik ko na lang ang atensyon ko sa ine-edit ko malapit na rin namang matapos.

Asan na ba yung files na itataype ko dito?? Hinanap ko siya sa tuktok ng mesa at nakita kong na kay Jace pala. Yawa ginawa pang unan. Bala ka jan, kelangan ko to noh, at biglang hinila ang white folder.

"POKK!"

"Aray ko naman!!" Rinig mo sa boses niya ang sobrang inis.

"Bat ka ba kasi natutulog dito?? Mauna ka na lang kasing umuwi mukhang antok ka na oh." Tinignan lang niya ako ng blangko at sumagot;

"Alangan namang iiwan kita dito mag-isa..."--------Wehh?? Takot ka lang umuwing mag-isa eh. Barbie na 'to.

"Atsaka di mo ba pwedeng gawin yan sa bahay niyo?" Napayuko na lamang ako. Why?? Well the reason is this;

"Wag dun! Maingay dun eh, di ako makakapagfocus." Tinignan lang ako ng mapungay niyang mga mata. He was so funny. Halatang naantok na siya. Gusto ng pumikit ng mga mata niya.

_________

     "Inaantok na din ako. Hayyyy!!"----MAHINA NIYANG SABI. Sakto lang para madinig ko. Eto kami ngayun naka-antay sa last trip na bus. Kahit papano nakabawi na rin ako ng lakas sa pagkakaidlip ko kanina.

"Malamig na ata ngayun!"

   Malamig ba?? Di naman ah. Ay teka nagpaparinig ba siya. Palibhasa kasi ako may jacket---yung varsity jacket namin, siya wala. Aytts!! Kawawa naman yung bruha.

    Di naman ako stone-hearted no, kaya hinubad ko na man yung varsity jacket ko atsaka tinapon sa mukha niya. Aba! Inirapan ako ng bruha. Di ako stone-hearted pero di din naman ako mabait noh.

    Yan kasi hilig sa k-drama na sweet-sweetan palagi ang scene kaya ayun nadala. Wag kang umasa na magiging ganon ako sayu uyyy. Pasalamat ka nga binigay ko sayu yang jacket ko. Hmp!

Isinuot na man niya yung jacket. Nilalamig nga talaga siya. Well, gabi na kasi talaga at lumalamig na nga ang bawat pag agos ang hangin.

    Sakto namang dumaan yung last trip na bus. Hinablot ko sa kaniya yung mga dala niya na ikinagulat naman niya. WHAT?? Tinignan niya ako ng masama.

   Kahiya naman kasing andami niyang dala at di ko tutulungan man lang. Tas maninitig pa ng masama ay engot!

   We entered the bus and go straight ahead sa pinakadulo, dahil yun na lang ang vacant. Tanong ko lang ha. Palagi kong nanonotice sa mga bus, bakit wala masyadong umuupo sa likod na bahagi ng bus?? Comment nyu na lang po sagot niyo ;-)

Anyways, eto nasa magkabilang bahagi kami umupo. Siya nasa kaliwa ako sa kanan sa may bandang bintana nung bus. Bakante naman kasi yung likod ng bus kaya kelangan naming i-occupy  ang space. Hehehe.

Nakatutok lang ako sa lugar na nadadaanan namin simula nung nagsimula ang biyahe. Sa mga naglalakihang bahay at mga puno. Sa sobrang dilim nga minsan nakakatakot na yung mga naglalakihang puno sa paligid lalo na sa mga parteng walang ilaw at sobrang tahimik.

    Speaking of tahimik. Bakit kaya di man lang siya nagsasalita mula pa kanina? Bakit kaya??

Curiosity is in born sakin kaya ayun nilingon ko siya. "HAYYYYYY!!" Napabuntong hininga na la mang ako. Kaya pala antahimik kasi nakatulog na pala siya sa biyahe.

Di ko alam pano siya nakatulog sa mauga at maliko na nadadaanan namin. Hayysst! kaya di ko maiwasang tignan siya. Napangiti naman ako.. Pano ba naman bawat liko namin nakasunod yung ulo niya HAAHAHHA! At bawat uga ayun parang sumasayaw siya.