Will love survive? (sequel hchlm!) (Completed)

hoofdstuk 9

*1 week later*

-Ashley POV-

Het is nu al bijna twee weken geleden sinds ik Liam en de anderen voor het laatst zag en ik mis ze zo erg, vooral Liam en Maddy. Ik kan nog steeds niet geloven wat ze hebben gedaan, vooral Liam. Hij heeft me nog een paar keer proberen bellen, maar ik nam niet op. Ik ben er nog steeds niet klaar voor. Ik weet dat als ik hem onder ogen zou moeten komen, dat ik weer helemaal opnieuw mag beginnen. Het doet nog steeds zoveel pijn. Mijn tante moet nog maar zijn naam uitspreken of ik kan in het huilen uitbartsen.

Ik zucht en doe mijn ogen open. Morgenavond heb ik mijn vliegtuig naar London en trek ik in in mijn nieuwe appartement. Jason heeft alles geregeld, maar ik mocht geen foto's zien dus ik weet niet of het mooi is. Hij heeft er ook voor gezorgd dat al mijn persoonlijke spullen, die nog in het appartement dat ik met Liam deelde, stonden, werden overgebracht naar mijn nieuw appartement en het is dus al helemaal ingericht. Ik ben Jason echt zo dankbaar voor alles, zonder hem zou ik echt niet weten wat te doen.

Ik zucht nogmaals en sta dan recht. Ik loop naar de kleine kast en haal er een outift uit. Een gewone, zwarte, leren legging met een wit t-shirt met twee z's op. Ik stap de kleine badkamer binnen en douch me snel. Als ik klaar ben, droog ik me af en doe mijn kleren aan. Ik neem mijn make-up tasje en kijk dan voor me in de spiegel. Ik zie er verschrikkelijk uit. Mijn ogen zijn bloeddoorlopen en rood omrand. Mijn gezicht is bleek en ik heb grote wallen. Zo zie ik er al twee weken uit. God bless foundation en concealer. Deze twee producten hebben mijn leven gered. Ik doe ze snel aan en dan gewoon nog wat waterproof mascara en lichtroze lipgloss en dat is het. Ik heb niet echt zin om mijn hele gezicht te doen. Als ik klaar ben, droog ik mijn haar en kam het. Dan ga ik naar beneden waar ik mijn tante zie staan.

"Morning." zeg ik en ik ga aan tafel zitten.

"Morning Ashley, I'm leaving to work in a few minutes." zegt ze.

"Ok." zeg ik en ik neem snel iets om te eten.

"Do you want to do something for me?" vraagt ze na een korte stilte.

"Sure."

"Can you go to the supermarket and buy all of this?" vraagt ze en ze geeft me een lijstje met inkopen, "It's just that I don't have time to go for groceries. Otherwise I wouldn't ask you."

"I know, it's ok. I'll do it." zeg ik en ik geef haar een glimlach.

"Thank you so much Ashley. Did you already packed your suitcases?"

"No, not yet. I'll do that after I went to the supermarket."

"Ok, well, I need to leave now. I'll see you tonight." zegt ze en ze stapt de keuken uit.

"Bye." roep ik haar nog snel na.

Ik eet snel mijn ontbijt op en ga dan naar boven. Ik doe mijn zwart-witte Adidas sneakers aan en neem mijn klein zwart handtasje en doe er mijn portefeuille, sleutels en iPhone in. Aangezien het nog warm is, doe ik geen jas aan en ga ik gewoon zo naar buiten. Ik stap in de auto van mijn tante -ze heeft twee auto's, één van haar werk en één die ze al had- en vertrek naar de winkel. Aangezien het niet zo ver is, sta ik er in twee minuten. Ik stap uit en loop snel naar binnen. Ik neem een kar en loop door de rekken. Ik neem alles wat ik nodig heb. Als laatste passeer ik langs de tijdschriften en als ik mezelf op de voorpagina van één van de tijdschriften zie staan, kan ik het niet laten en neem ik het vast.

'Is Lashley over?'

staat er in grote letters met daaronder een foto van Liam en mij hand in hand op de rode loper van één of andere première van vorig jaar. Ik open het tijdschrift en ga naar de juiste pagina. Daar zie ik een foto staan van mezelf. Deze is een paar dagen geleden genomen toen ik naar de Starbucks ging. Ik had alleen wat concealer en foundation aan, maar door het licht waarin de foto is genomen, zie je toch mijn bloeddoorlopen ogen. Ik kijk onzeker naar beneden en ben bezig op mijn iPhone. Je ziet duidelijk dat ik gehuild heb en dat ik niet gelukkig ben. Maar het is niet die foto die mijn aandacht trekt. Het is die ernaast. Het is een foto van Liam genomen tijdens een interview en hoewel Lou erg haar best heeft gedaan om de wallen en roodheid te doen verdwijnen, zie je ze nog steeds. Hij kijkt onzeker naar beneden en je ziet duidelijk dat hij kapot is, en deze keer niet van het harde werk.