Kim istemez ki herkesin istediği aniden olsun. Gülümsemek istemeyen var mıdır sahi? Ya da her defasında yanılmak yerine bir kere de ilk anda doğruyu bulmak isteyen yok mu içimizde?
Kaç sabah daha gerek yanlışlardan kurtulup doğruyu görebilmemiz için buğulanmış camları ellerimizle silip etrafa bakabilmek için?
Daha kaç kere canımızın yanması lazım ileri de bir kez bile yanmaması için.
Bazen bakarsın da milyonluk şehirde kilometrekareler bile sana dar gelir. Üzerine üzerine gelir o koskoca insan kaynayan şehir sana durduk yere , ansızın.
Kaçmak istersin , kaçamazsın. Gitmek istersin , gidemezsin. Söylesene be ruh söylesene sen bu beden de hislerini yanlışlık silsilesine kaptırdığın vakit ben neyim sen nesin?
Hadi bana ifade et düşlerini. Geç durma bağır meydanlarda durmadan haykırarak, çık balkona seyret o sise kapılmış sehirin loş ışıklarını ...
Söylesene ..
Söylesene ne gerek var uzaklıklara, ne gerek var fazladan kilometreleri alıkoymaya ..
Hadi söylesene ..
Söylesene geceler mi yalancı yoksa her sabah dağların arkasından doğmaya çalışıp bulutların arasından kendini belli etmeye çalışan güneş mi ?
Söylesene hangimiz doğruyuz? Doğruluğun da bir rengi var mı? Tıpkı herkesin siyahı sevdiği gibi.
Boşver.
Nerede güneş doğuyorsa başka bir yerde de batıyor demektir. Eğer bir taraf aydınlığı diğer taraf karanlığı görecekse belli bir zaman için ,
Boşver , ben herkes aynı aydınlığı aynı anda görebilene kadar sessizim bu gece de bu şehirde.
Batum da bir gece yarısı.
Sen varsın , ben varım , her yer karanlık , gerisi karanlık ..
