The Heiress In Disguise

CHAPTER 26: SAVED

KYLE

Nanghihina akong tumatakbo sa gitna ng malamig at madilim na gubat.

Kanina pa ako nag iikot-ikot pero wala parin akong makitang kabigan ko, kahit makasalubong ang mga nanghahabol saming hunters.

Puro sugat narin ang katawan ko dahil sa mga torture at panghihina na rin dahil sa pagkakaubos ng dugo ko.

"Aiden, you have to survive. Your friends needs you, your Trid needs you." paguusap ko sa sarili ko para lumakas ang loob ko.

Naalaerto ako ng may marinig akong kaluskos ng makalipas ang sampung minutong wala na akong narinig ay mabilis akong tumakbo papaalis sa lugar na iyon.

Nang makalayo ako ay hinihingal akong tumigil at lumingon sa likod ko. Patalikod akong naglakad para makasiguradong walang sumunod o sumusunod sa akin. Titingin na sana ako sa harap ng may mabangga ako kaya napaupo ako.

Mabilis akong tumayo at hinanda ang sarili ko para dumepensa. Nang makita ko kung sino ang nakabangga ko ay mabilis kumunot ang noo ko.

"Jean?" I unconsiously ask. Tumayo naman siya habang hinihilot ang siko niya. Tumingin naman siya sakin sabay hawak sa bibig niya. Psh, oa parin.

"Naiden dre?! Ikaw nga yan dre," he shouted like a baby who found his parent. He hugged me tightly kaya gumanti nalang ako.

"I'm glad your safe," sabi ko sakanya. Ngumiti naman siya ng malaki.

"Namiss mo ba ako dre?" tanong niya sakin.

"Psh," sabi ko at nauna ng maglakad.

"Wala ka pa bang nakikita sa mga kaibigan natin?"

"If I see one of them, may kasama na sana ako bukod sayo," malamig na sabi ko sa kanya. Napakamot nalang siya ng ulo dahil sa sagot ko.

"Pero dre, nakakapagtaka lang ang kilos ng mga hunters na yun," nakakapagtaka?

"Why?" tanong ko nalang.

"Kasi pwede naman nila tayong sabihan na umalis sa teritoryo nila at wag ng bumalik pero kabaliktaran ang ginawa nila, kinuha nila tayo at pinahirapan. Nakakapagtaka lang." mahabang paliwanag niya sakin. He's right. Something's not right.

They should warn us first but they do the opposite.

"We must figure this out." sabi ko sakanya. Tumango nalang siya at sumaludo pa, tsk.

"Pero dre alam mo ba na-" natigil sa pagsasalita si Jean ng may narinig kaming boses.

"Do you hear that?"

"Alangan dre, may tenga ako eh," sabi ni Jean kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"Naiden! Jean! Xander, Ethan! Jasmine! Aera, Astrid!" malakas na sigaw ang narinig namin. Nagkatinginan kaming dalawa ni Jean dahil doon.

"Marissa/Si Marissa, dre." sabay naming sabi. Tumakbo kaming dalawa doon sa pinagmulan ng sigaw.

Ilang minuto din kaming tumakbo ng maaninag namin ang isang pigura ng babae.

"Marissa!" napatingin naman siya samin sabay ngiti. Maluluha siyang yumakap samin at bakas ang takot, panghihina at saya sa mukha niya.

"Naiden, Jean! I'm glad that you found me," naiiyak nyang sabi samin. Niyakap ko nalang siya at tinapik ang likod niya.

"Everything will be alright." sabi ko nalang.

"We need to find them, we really have to leave this place," natatarantang sabi ni Marissa samin. Halata na ang panghihina at namumula narin ang mga pasa at sugat niya.