Unforgettable Love

Chapter 8: Parents

Chapter 8: Parents

--------------------------

Kiera's POV:

Pauwi na kami ngayon ni Ivin. Yung nangyari kanina , di ko kinaya yun grabe. Parang nasa bingit na ako ng kamatayan nun.

>> flashback>>

Nakatayo kami sa hallway at pinakikilala ako ni Ivin sa new-found-friend nya.

"Pleasure to meet you, Miss Taramoto." He streched his arms attempting for a handshake.

Hindi ako makagalaw parang naging bato ako sa kinatatayuan ko,ang bilis din ng tibok ng puso ko, nanunuyo rin ata ang lalamunan ko.

Anong gagawin ko? Baka mag-taka sila sa pinapakita ko. Dahan-dahan kong inabot ang kamay nya at yun na ata an pinakamatagal na handsake ng buhay ko. Nang mag-hawak din yung kamay namin. Their was a jolt of lighting came pass through my veins diretso sa utak ko. Masakit yun but si ako nag-pahalata.

After that nag-paalam na kami.

<<end of flashback<<

"Babe? " bumalik ako sa realidad nang tawagin ako ni Ivin.

"Yeah?" Kinakabahan pa akong sumagot sa kanya. He looked straight through my eyes. Examining my appearance to him. Para bang sa tingin pa lamang nya ay kinakausap na nya ako. Kinakabahan na ako. Knowing Ivin,  alam nya kapag nag-sisinungaling ako o hindi. Natatakot ako na umamin sa kanya tungkol sa 'different' feeling ko sa mga Flemington. Ayaw ko lang naman syang mag-alala sa akin eh. Or ayaw ko lang maaga nyang malaman ang mga bagay-bagay dahil parang hindi pa ngayon ang right time.

He was about to say something pero nag-sigh na lang sya and continued driving. I looked down and bite my lower lip. Sorry babe. Please sana wag ka muna magalit. Gusto ko munang maging tama ang timing ko.

The rest of the ride was so........ silent. Hayst, mukhanh ngang nag-tatampo ang boyfie ko. Nahihiya naman akong mag-reach-out sa kanya. Seriously? Ngayon ka lang ata nahiya sa boyfriend mo,Kiera.. Gees.... Umabot na kami sa bahay at nasa tapat na kami ng bahay namin. Hindi muna ako bumaba, i was expecting na pag-bubuksan nya ako ng pinto bago bumaba. Naiiyak na ko. We never been in this situation simula noon. May mga tampuhan nga but not like this. Di ko na kaya, maybe tama na ito ang gawin ko. I slowly opened my door and bumaba sa sasakyan. I thought bigla na lang sya aalis but another noise barge in. Bumaba rin sya but he was just leaning on his car. Like he knows what will happen next. Like we would talk about something. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya.

"Babe, I'm so---'' di ko pa natatapos ang sasabihin ko nang bigla nya akong niyakap nang mahigpit. I hugged him back. Yeah, i guess we're okay na. Ito lang din naman ang gusto ko eh. Yung maging okay lang kami at masaya. We were hugging like a few minutes.

"Babe, if their is a problem then tell me okay?, I'm your boyfriend and it's my problem too. Gusto ko na matulungan din kita ,okay?" He said while he is still hugging me. I escaped slowly to the hug and looked straight to is eyes.

"Alam ko yun babe, i know...alam kong nariyan ka naman always eh" i give my most honest smile for this day siguro na maipapakita ko sa kanya. Sorry babe but hindi pa talaga ito ang right time eh.

"I love you, babe" he said while slowly leaning to me. And resting his forehead to my forehead too.

" I love you too, babe" and i kissed him passionately to his lips.

It's always a good closure for a fight. A sweet passionate kiss.

--------------------------

Marcle's POV:

Kanina sa school di ko talaga ini-expect ang mga bagay na iyon. Si Miss Taramoto. She really is a thing. Nung nagka-hawak kami ng kamay may kung anong boltahe ng kuryente ang nag-lakbay sa katawan ko. Di kk maipaliwanag ,bigla na lamang nag-iba yung pakiramdam ko dun.

"Young Master?" Narinig kong tinatawag na ako ni Madam. Si Madam ang head Maid ng mansion namin dito. And halos sya na din ang nakakakilala sa kabataan ko. But,nag-tataka ako kung bakit wala man lang syang maikuwento about sa nakaraan ko.

"Ano po yun, Madam?" Sigaw ko mula sa loob ng aking kwarto.

"Nariyan na po si Chairman ,bumaba na po kayo at naka-handa na po yung hapunan" dali-dali naman akong nag-ayos at lumabas na nang kwarto. Mula sa pinto o ay may hallway pang didiretsuhin bago makababa sa grand staircase ng mansion. Nang tuluyan na kong makababa matatanaw mo a gawing kanan ang dining area. Mula pa lamang dito sa hagdan ay amoy na amoy na ang masasarap na pagkain na nakahanda. Nang tuluyan na kong makapasok ay nakita ko sa dulo ng mesa naka-upo ang aking ama at busy na may kinakausap sa telepono. Umupo na lamang ako ng tahimik at kumuha ng makakain.

"Sabi ko naman diba, asikasuhin nyo yung stocks natin sa ibang holders. Ayaw ko namang maisahan na naman tayo dahil sa shared holders na yan. --- okay, sige mabuti naman kung ganon---- oo sige salamat" at tuluyan na nyang binaba ang telepono. Tahimik na lamang kaming kumakain at tanging mga korbyertos ang nag-iingay sa loob.

"Kamusta,anak? Anong balita sa school 'natin' .. " si Dad talaga. Minsan naiinis na ako dito eh. Masyado ng tumataas tingin nya dahil yumaman na kami. Well, di natin masisisi si Dad, sa dami ng pinagdaan nya ay maganda naman kahit papano ang maging boastful paminsan-minsan kao sa lagay ni Dad sobra na ata eh.

"Okay naman po Dad, same like NYU naman po." Yun na lamans sinabi ko. Pag-sinabi ko p kasing mas maganda sa NYU mag-mamaktol nanaman yan. The rest of the dinner was irritating. Di ko ma-enjoy yung kinakain ko. Puro pagpapayaman ang nasa isip ni Dad eh. Sawana ako makinig sa kanya. Ano kaya yung ugali nya noong di pa ko na-aksidente? Ganito din ba sya noon? Hayst... kailangan ko ng gumalaw para malaman ang mga alaalang nawala sa akin.

I'll search for my lost memories.....

----------------------------------------------------

Kiera's POV:

Pumasok na ko sa bahay namin . Grabe kinikilig pa rin ako kanina. Di ko mapigilan eh. Ang sweet ng boyfriend ko eh. Masisi nyo ba ako pag-ganon sya sa akin?

"Princess ko? Ikaw na ba yan?" Iaang familiar na boses ang narinig ko sa likod ko.

"Mommy!!!" Tuwang-tuwa ako. Sa wakas naka-uwi na din si Mommy. Matag-tagal din kasi nung huli kong nakita si Mommy. Andami kasi nyang business trips. And minsan sa isang buwan lang sya umuwi. Tiningnan ko ang itsura nya ngayon. Para sa isang middle aged na babae masasabi mong bata pa tingnan si Mommy, but bakas pa sin yung pagod sa kanya. May fine lines na din sa gilid ng mata nya, mas pumayat sya and lumalim yung mata nya na para bang pagod sa kakaasikaso ng company namin.

"Well aren't you going to hug your Mommy,baby?" She extends her arms for a hug. I faintly smile and walk towards her and hugged her tight.

"Namiss talaga kita,Mommy" sabi ko habang niyayakap ko sya.

"Ako din naman anak, namimiss kita araw-araw. Kahit ngayon namimiss pa din kita" natawa na lamang kami sa pinag-sasabi namin. Mom and I are really a like. Melodramatic kaming pareho.

Nag-tuloy-tuloy ang kwentuhan namn hanggang sa kumain kami. Kasama din namin sina Ate Sall, Ate Ann at Kuya Carlo. Ganito na kami kumain. Sabay-sabay na. Di naman naiiba sina Ate at Kuya,besides family na turing namin sa kanila.

"So, how are you,baby princess ko?" Eto nanaman si Mommy, tinatawag ako sa baby nicknames nya.

"Mom, I'm not a baby anymore, Princess na lang,it would do" i demanded to her.

"Pssh, so di na kita baby? Aba, madaya ata yun. I can't call you my baby eh sa akin ka naman lumabas. Tapos kay Ivin nag-papatawag ka ng 'baby'..." sabi ni Mom.

Napanga-nga namn sina Ate Sall. Maging ako muntikan na akong masamid sa kinakain ko. Si Mom talaga. Pati si Ivin dinadamay. Ganyan si Mom sa akn. Wala sya sa professional mode. Para lang ba syang barkada ko lan.

Nag-blush naman ako dun sa sinabi nyang tinatawag akong 'baby' ni Ivin. I was about to defend myself. But Mom cracked a laughed. Sya lang yung tumatawa sa table.

"Haha, i was kidding around, i can call you whenever i like okay? Haha wag ka na magulat anak" Si Mom talaga oh.