Just like you (L.T) დასრულებულია

პირველი სიყვარული

როდესაც ვივახშმეთ დედამ ლუის რაღაცებზე დაუწყო საუბარი,მეკიდევ მომიწია ჭუჭყიანი თეფშების დარეცხვა, რაზეც ნერვები ამეშალა.
- ლუი, რა გვარის ხარ?
- ტომლინსონი,- უკან რომ მივიხედე ლუისაყვარლად იღიმოდა.არც შევუმჩნევივარ რომელიმეს, უბრალოდ ლაპარაკობდნენ. როცა დავამთავრე მათ საუბარში ჩავერიე.
- მეძინება,-  ძლივს მივიქციე მათი ყურადღება.
- რჩებით?- იკითხა დედამ
- რა თქმა უნდა,- ამოვიხვნეშე და ლუის გავხედე.
- წამოდი,ლუი..-  ეშმაკურად გამიღმა.
- თქვენ რა, ერთად იძნებთ?
- რა იყო, წინააღმდეგი ხარ?- შევუბღვირე მან კი წარბი ამიწია.
- დიახაც,რომ ვარ.
- მეც წინაადეგი ვარ,რომ შენ რამე ამიკრძალო, იმის მერე, რაც გააკეთე, მიმატოვე და გაუჩინარდი.
- კაი ემი,- მითხარა ლუიმ და ხელი მხარზე დამადო.ამოციოხრე, ჩემს ოთახში ავედით და საწოლში შევწექით ეგრევე.
- რატომ მიგატოვა?
- რატომ არ ჰკითხე? ეგ მეც მაინტერესებს, ალბათ არ ეყო რაც გააკეთა და..- გამაჩერა.
- კაი, ნუ ბრაზობ.
- როგორ თუ ნუ ვბრაზობ,- წამოვიკივლე,- დედაშენს რომ სხვა კაცთან ეღალატა მამაშენისთვის, მიეტოვებინე და შემდეგ მოსულიყო, რას იზავდი?
- ხო, მეც შენნაირად ვიქნებოდი,ამოიოხრა,- მაგრამ..
- რა,ლუი, რა მაგრამ?
- რომ ბრაზდები ძალიან სექსუალური ხდები და...- მხარი გავკარი, გაიცინა. ვერ შევიკავე და მეც ამიტყდა სიცილი.
- ჩემი სულელი ბიჭი ხარ..- ტუჩებზე ვაკოცე.
- კაი, დაიძინე, რომ დამშვიდდე,- ჩამეხუტა,რამაც მომადუნა.

დილით,როცა გამეღვიძა, ცხრა საათი ხდებოდა, წამოდექი ლუის გამოვეპარე და დაბლა ჩავედი, დედა არ იყო, ალბათ წავიდა,ისევ.
ყავა მოვიმზადე და ნელ -ნელა ვსვამდი, როდესაც ლუი ჩამოვიდა.
- რატომ გაიღვიძე ასე ადრე?- მხრები ავიჩეჩე.
- შენ?
- შენ რომ გამომეპარე დიდხანს ვერ გავძელი,- ჩემს წინ ჩამოჯდა. წამოვდექი და ნახევარი ყავა ნიჟარაში ჩავღვარე.
- თავის ტკივილი არ მივლის,წამალიც არ მშველის,- ამოვიხვნეშე,როცა მივტრიალდი ლუი ჩემს წინ იდგა..
წამოვიკივლე და გულზე მივიდე ხელი.ჩაიცინა და მაგიდაზე შემომსვა.
- მოდუნდი და დამშვიდდი,- კისერზე კოცნა დამიწყო.
მისმა კოცნამ მართლაც მომადუნა.ლუიმ მაისური გადაიძრო,ჩემიც ზედ მიაყოლა.ლიფის ზემოდან მკერდზე ნაზად მკოცნიდა,შემდეგ ტუჩებზე შემეხო და სასიამოვნოდ კოცნა დამიწყო,ხელი წურგზე მომისვა, ლიფის გახსნა დააპირა,როდესაც კარის ხმა გაისმა.
- ემი...- წამოიკივლა დედამ და პროდუქტები ხელიდან გაუვარდა. ჩამოვხტი მაგიდიდან და მაიკა გადავიცვი,ლუიმ ძირს დაყრილი პროდუქტები აკრიფა.
- ვა, დედაა...- ცალყბად ჩავიღიმე.
- ვა, შვილოო...- ისეთი ხმით თქვა, თითქოს არ მოელოდა,რომ ასე დამინახა ბიჭთან ერთად.ნუ შეყვარებულთან.
- მაღაზიაში ვიყავი.
- აი,მეკიდევ მეგონა მიმატოვე, ისევ,- გველურად ვუთხარი,ლუიმ ხელზე მომიჭირა რომ დავწყნარებულიყავი.
- ემი, ოთახში ავიდეთ, უნდა დაგელაპარაკო,- მითხრა ლუიმ, ამოვიხვნეშე და გავყევი.
ნახევარი საათი იმაზე დამიწყო ლაპარაკი,რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო წარსულში, დამევიწყებინა, მაგრამ ამაზე უფრო ვბრაზობდი.
- ლუი,  როგორ  მიჭირდა მის გარეშე,იცი? ძალიან რთული გარდატეხის ასაკი მქონდა და მე დედა მჭირდებოდა.შენ რომ არ გამოჩენილიყავი ალბათ, მართლაც მოვკვდებოდი,- ავტირდი,ახლოს მოიწია და მომეხვია.
- გეტყობა,რომ გინდა ჩაეხუტო და უთხრა,გიყვარს, ყველაფრის მიუხედავად,მაგრამ იმდენად ჯიუტი ხარ, ამას ვერ აკეთებ.
- ასე არაა..
- აჰა, აი კიდევ,- ჩაიცინა. მოულოდნელად პირველი სართულიდან მტვრევის ხმა გაისმა, შიშისგან წამოვიკივლე და ლუის ავეკარი, შემდეგ ორივემ გაკვირვებულებმა გავხედეთ ერთმანეთს და დაფეთიანებულები ჩავედით ქვემოთ.
- დედა?- დავიძახე და მისაღებში გავედი, სადაც ის უგონოდ ეგდო.
- დედაა...- ჩემს კივილზე ლუი შემოვარდა,როდესაც დედა უგონოდ დაინახა ეგრევე სასწრაფოში დარეკა, მეკიდევ ვცდილობდი,როგორმე გონს მომეყვანა.
როდესაც სასწრაფო მოვიდა საკაცით მანქანაში ჩასვეს,მეც ავხტი  დიდ მანქანაში, ლუიმ მომაძარა,მანქანით დაგეწევითო.
- რა დაემართა?- ვკითხე ექიმს, მაგრამ მხრები აიჩეჩა.
- ზუსტად ვერ გეტყვით მიზეზს, საავადმყოფოში გავარკვევთ,-  სასუნთქი აპარატი მოარგო სახეზე. საავადმყოფოში მივედით თუ არა დედა რეანიმაციაში გადაიყვანეს.მე და ლუი კი კოლიდორში დავბოდიალობდით,უფროსწორედ მე დავბოდიალობდი,ის მე დამყვებოდა.
- ლუი,მეშინია..- ამოვილუღლუღე, გამაჩერა და მომეხვია.
- მშვიდად,პატარავ,- მომეხვია, არ შემეძლო დამშვიდება.
კიდევ რამოდენიმე საათის შემდეგ ექიმი გამოვიდა და თავის კაბინეტში გაგვიძღვა.
- როგორ არის? რა დაემართა?
- დედათვენს სიმსივნე აქვს..- თქვა ექიმმა, რაზეც პირი დავაღე.ერთ წამს გავიფიქრე, ამის შესახებ არ უთქვამს, მაგრამ ჩვენ ნორმალურად არც დაგვილაპარაკია.
- მოკვდება?- ავტირდი.
- საბედნიეროდ განკურნებადია..რაც უფრო მალე დავიწყებთ,მით უკეთესი იქნება..
-ბრა დაჯდება მკურნალობა?
- დაზღვევას შევუმოწმებთ ჯერ, შემდეგ გაგაგებინებთ,- თავი დავუქნიე და გასვლის წინ ვთხოვე სანახავად შევეშვი.
როდესაც დედასთან შევედი,ეღვიძა. ცრემლები შევიმშრალე და მივუახლოვდი.
- აქ ხარ?- გამიღიმა.
- რატომ არაფერი მითხარი?- დავუყვირე ანერვიულებულმა.
- საჩხუბრად მოხვედი?- მოწყენით,მშვიდად მკითხა. ავტირდი და ჩავეხუტე, მანაც მომხვია ხელები და თავზე კოცნა დამიწყო.
- მაპატიე, დედა,-  უფრო ძლიერ ჩამიხუტა.
- მე უნდა მოგიხადო ბოდიში,რომ დაგტოვე.ჩემი თავი მძულს, შენნაირი არაჩვეულებრივი არსება რომ მივატოვე..
- რამე ხომ არ გტკივა?- უარის ნიშნად თავი გააქნია.
ცოტახანს ვისაუბრეთ, შემდეგ კი ექიმმა დამამშვიდებელი გაუკეთა და ცალკე დამელაპარაკა.
დაზღვევა არ ჰქონდა დედას,მისი მკურნალობა კი ძალიან ძვირი ჯდებოდა.
- ახლა რა უნდა ვქნა?- ზედმეტად ხმამაღლა მომივიდა ფიქრი,ლუიმ კი გამომხედა.
- ყველაფერს მოვაგვარებ, შენ არ იდარდო.
- არ ხარ ვალდებული..
- არა, ვარ.
- ლუი...- ტუჩებზე ამაფარა თითი, რომ გავჩუმებულიყავი.
- შენ ჩემი სიყვარული ხარ, არ მინდა იტირო- ლოყაზე მომეფერა,- ვფიქრობ, შენ რომ ჩემს ადგილას ყოფილიყავი იმავეს იზავდი,- მთელი ძალით მოვეხვიე.ქუჩაში, ბოლო ხმაზე ავბღავლდი,მიყვარხარ მეთქი, მას კი თვალები გაუფართოვდა.
- ღმერთო ჩემო..- ამოილაპარაკა და ჩემკენ მოიწია.
- მეც, მიყვარხარ,- ნაზად მაკოცა, გამეღიმა სიხარულისგან.ადრე არასდროს გვითქვამს ერთმანეთისთვის, არ გამოვმტყდარვართ სიყვარულში ან რაიმე გრძნობაში, მაგრამ  ვგრძნობ, მართლა ვუყვარვარ, ადრე ვერ დავიჯერებდი,თუმცა ახლა მართლა ასეა. ისაა ჩემი ნაწილი,რომლის დაკარგვასაც არასდროს ვისურვებ.