Bad Boy Hemmings » L.H. (ON HOLD)

<9>

Sorry voor het wachten... :(

<

Ik voel me vreselijk.

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Dit ben ik niet. Dit is Abbie niet. Ik draag en zwart rokje met daarop een crop top. Ik zie eruit als een eersteklas irritant wijf die alleen maar om uiterlijk en populariteit geeft, alhoewel zij veel makeup dragen, ik hou het lieve simpel met een beetje mascara, eyeliner en lippenbalsem. Wat als andere me toch als zo'n barbiepop gaan zien? Zo wil ik niet zijn. Ik wil mezelf zijn; koppig, slim, en gewoon...mezelf.

Ben ik aan het veranderen of word ik ertoe gedwongen? Waarom is mijn leven niet zoals een wetboek? In een wetboek staat namelijk wat goed en slecht is, wat mag en niet mag. Het zou toch handig zijn als dat alles in een boek stond, elke pagina iets wat goed voor me is, een andere pagina met dingen die slecht voor me zijn en die ik moet ontwijken. Maar...Misschien ben ik wel degelijk de persoon zoals ik eruit ziet, en moet ik die gewoon accepteren. Misschien ontdek ik nu pas de echte Abbie en was de vorige gewoon iemand die wachtte tot die zichzelf vond.

> (Dun dun dunnn)

Godverdomme kut bel. Ik schrok van het geluid van de deurbel dat ik mijn glas water liet vallen. Ik ben misschien ook een beetje nerveus vermits ik geen idee heb of ik wel 'toonbaar' genoeg ben voor het feestje? Damn straks vinden ze me nog stommer. Zo van stom stom, stom. Er is alvast geen weg meer terug want ik loop nu naar de deur want Calum kwam me ophalen of nee...Asht- nee Michael. Luke is waarschijnlijk al volop Shelley aan het opeten want ondertussen is het feest al een uurtje of twee bezig.

Ik friemel aan het slot om de deur open te krijgen. (don't judge me ik wil niet overvallen en verkracht worden door een oude vieze inbreker zonder tanden en met verrimpelde vingertjes en vieze tanden die nog nooi- "Fuck Abbie, hoe lang duurt het om godverdomme een deur open te doen?!"

Jup, dat is Michael. Ongeduldig kind.

"Niet vloeken. Ik ben er al," zucht ik als ik de deur open doe.

Hij bekijkt me van top tot teen en knikt goedkeurend. "Nice," mompelt hij.

"Je ouders laten weten dat je weg gaat? ik bedoel, Abbie 'the good girl' zal alles wel gezegd hebben tegen mammie en pappie?"

Ik rol met mij ogen "och zwijg toch. Ze zijn niet thuis en als dat zo was zou het hun niets schelen. Ze geven niets om me. Zij niet, niemand," zeg ik, iets gemener dan mijn bedoeling was. Ik kan er gewoon niets aan doen. Ik wil ouders die van me houden, die 's morgens aan tafel zitten en me een goede morgen toewensen, die me bevelen te gaan slapen, die me troosten wanner nodig, maar nee hoor, die van mij zijn waarschijnlijk zelfs vergeten dat ze een dochter hebben.

"Sor-.. ehm I-Ik," begint Michael.

gaat hij zich nu echt excuseren?

"Tja pech. laten we vertrekken,"

Toch niet. Serieus voor even dacht ik dat hij meelevend ging zijn.

> (a/n ik ben te lui om het stukje in de auto te schrijven ...toch alleen maar filler ea duwws ja pech *-*)

Voordat we Jason's straat nog maar indraaien hoor ik de luide muziek al.

"Nu nog even wachten," Zegt Michael als hij geparkeerd heeft.

"Op?" ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"Abbie, meid, nu je een van ons bent, leg ik je dit even uit. Wij arriveren altijd samen om feestjes en we komen nooit te vroeg," legt hij uit.

Oh serieus?

"Omdat laat komen 'cooler' is?" grap ik.

"Inderdaad," zegt hij serieus.