" ပဲျပဳတ္ပူပူေလး....စားၾကအုန္းမလားပဲျပဳတ္ "
မနက္ခင္းအာ႐ုဏ္ဦးေရာက္ခ်ိန္တိုင္းပံုမွန္ထြက္ေပၚလာေလ့႐ွိေသာပဲျပဳတ္သည္ရဲ႕အသံစာစာေလးေၾကာင့္အိပ္ယာကေနႏိုးစက္မလိုစြာထလာတယ့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။အေပၚကခ်ည္သားလတ္တိုအက်ီကိုဝတ္ဆင္ထားၿပီး၊ေအာက္တြင္ဒူးေလာက္႐ွိေသာခ်ည္သားေဘာင္းဘီတိုကိုဝတ္ဆင္ထားသည္။မနက္တိုင္းပဲျပဳတ္သည္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ႏိုးလာသည္မွာသူ႔ရဲ႕ေန႔စဥ္အလုပ္။အိပ္ယာႏိုးႏိုးခ်င္းဘယ္ႏွစ္နာရီ႐ွိၿပီဆိုတာကိုသူမ်ားေတြလိုနာရီၾကည့္ရန္မလိုေပ။ေသခ်ာေပါက္မနက္ ၆ နာရီဆိုတာသိသည့္အတြက္အိပ္ယာအားသိမ္းၿပီး၊မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ခ်င္းတေန႔တာအလုပ္အားထလုပ္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့စာအုပ္ၾကားထဲတြင္ညႇပ္ထားေသာပိုက္ဆံ ၅ဝဝ တန္တစ္ရြက္အားယူၿပီးလမ္းထိပ္သို႔ထြက္လာသည္။ထိုေကာင္ေလးနာမည္က ညမီးအိမ္ အသက္က ၁၆ ႏွစ္၊ကိုးတန္းေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္၊ငယ္စဥ္ကတည္းကမိဘႏွစ္ပါးမ႐ွိေတာ့၍အန္္တီအပ်ိဳႀကီးမွေခၚ၍ေကြၽးေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ထားျခင္း။
" ေမေလးသားကိုမုန္႔ဟင္းခါး၊ပဲေၾကာ္နဲ႔၊င႐ုတ္သီးနည္းနည္းေလးပဲထည့္ေပးပါ "
" မီးအိမ္ ေလးေတာင္ႏိုးၿပီလား?မီးအိမ္ အႀကိဳက္ကိုေမေလးသိပါတယ္ထိုင္ေစာင့္အုန္းေလ၊မင္းမမ မမျမတ္ ေခါက္ဆြဲသြားဝယ္ေနတယ္ "
" ဟုတ္၊ေမေလး "
မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔အသုတ္စံုေရာင္ေသာေမေလးသည္မီးအိမ္သိေသာမိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။တီေလးသည္အျမဲတမ္းအလုပ္ေၾကာင့္ေနရာတကာသြားရသလိုအိမ္ျပန္လာသည္ဆိုမွာ႐ွားသည္။အကယ္၍အိမ္ျပန္လာရင္လည္း ၂၄ နာရီျပည့္ေအာင္ေတာင္မေနဘဲ၊တစ္ခါတည္းတန္းသြားသည္။ဒါေပမယ့္မီးအိပ္ဖို႔မုန္႔ဖိုးကိုေတာ့မီးအိမ္ျမင္ႏိုင္ေသာ TV ခံုေပၚတြင္တင္ထားသည္။
တီေလးေပးေသာမုန္႔ဖို႔အားစာအုပ္ၾကားတြင္ညႇပ္၍ မီးအိမ္ စုေဆာင္းသည္။မမျမတ္ရဲ႕အေမသည္ မီးအိမ္ အားသားတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးသည္။ထိုနည္းတူမမျမတ္ သည္လည္း မီးအိမ္ အားေမာင္ေလးအရင္းတစ္ေယာက္ကိုၾကင္နာႏွစ္သိမ့္ေပးသည္။မီးအိမ္ ဘဝအတြက္မမျမတ္အေမ၊မမျမတ္နဲ႔ကိုလင္း တို႔သည္မိသားစုလိုပင္ျဖစ္သည္။
