विरह - Part 2

9.2K 15 3
                                    


चहा आणायला, नोटीसेस फिरवायला आणि बाकीची वर खाली पळापळीची कामे करायला अबूचाचाच असायचा. दीप्ती नवीन जॉईन झाली होती पण वागताना मात्र अगदीच सिनिअर असल्यासारखी वागायची. एक दोन वेळा ती अबूचाचाला कशावरून तरी ओरडली सुद्धा होती. तक्रार करण्याची धमकी देऊन त्याला माफी मागायला भाग पडले होते तिने. त्याला बऱ्याचदा दीप्तिकडून होणाऱ्या वागणुकीमुळे उपमर्द सहन करावा लागला होता.

"कायपण करून हीचा माज मोडाया पायजे" असे त्याला वाटत असे. पण तो काय करणार होता. दीप्ती वरच्या स्थानावर होती आणि शिवाय तिच्याकडे ऑथॉरिटी होती. ती त्याची कामामध्ये वरिष्ठ होती. तरीपण अबू मनातल्या मनात योजना बनवत राहायचा. तो एवढा सिरिअस झाला होता कि त्याने त्याच्या गावाकडच्या त्याच्या हकीम बालमित्राकडून त्याच्या योजनेची पूर्तता करण्यासाठी एक पूड आणली होती. तो हकीम ती पूड त्याच्या खास गिर्हाइकांसाठी बनवत असे. ते औषध कामोत्तेजना वाढवण्यासाठी वापरले जात असे. अबूला मनातून वाटत असे कि कसे तरी करून दिप्तीला हि पूड दिली तर तिला मिळवणे अगदी सहज होईल. कारण त्याने त्याचा वापर एकदा संस्थेच्या आवारात असणाऱ्या झाडाची लाकडे चोरून तोडणाऱ्या एका बाईवर तिला धमकावून केला होता. त्या स्त्रीला समजले नव्हते कि आपण कसे काय उत्तेजित झालो आणि अबूने त्याचा फायदा घेतला. पण त्या औषधाचा परिणाम त्याला पटला होता. त्याला एक संधी हवी होती. आज बहुतेक त्याला ती संधी मिळाली आहे असे वाटू लागले. दीप्ती त्याच्या समोर असहाय होती. अबूने विचार करून पावले टाकायचे ठरवले.

मॅडम लै लागलं वाटतंय. बसा मी पाणी आणतो. " अबू म्हणाला.

पायातून तिला वेदना जाणवत होत्या. ती शांत बसून होती. अबूने तिला बाटलीतून पाणी आणून दिले.२ घोट पिऊन तिने बाटली परत दिली.

अबू म्हणाला ,"मॅडम चालता यील का?"

"बघते." असे म्हणून दीप्ती उठायला गेली तसा तिचा परत तोल गेला.

अबूने तिला पटकन आधारासाठी धरले. तिने पण त्याच्या लुकड्या खांद्यावर हात ठेवला. अबूच्या शरिरात ऊत्तेजनेच्या लाटा वाहात होत्या. कारण नकळत त्याचा हात तिच्या कमरेभोवती लपेटला गेला होता. चेहऱ्यावर त्याने तसे जाणवू दिले नाही. त्याने परत तिला खुर्चीवर बसवले.
तो तिला समजावू लागला.
"मॅडम तुम्ही असं करा. माझ्यासोबत माझ्या खोलीवर चला. पाय मुरगळलाय तुमचा. मला मुरगळा काढायची कला हाय माहित. थोडा वेळ बसा पाय बरा करतो तुमचा."
दिप्तीला काही सुचतच नव्हते. दुखण्याच्या नादात ती फक्त "हम्म" एवढेच म्हणाली.

विरहWhere stories live. Discover now