दिप्तीचा पाय आता थोडा थोडा दुःखत होता त्याची पर्वा न करता ती गाडीवर बसून चालली होती. जवळपास साडे आठ वाजले होते. साधारण अडीच तीन तास ती अबूच्या खोलीत होती. तेवढ्या वेळात त्याने २दा दीप्तीसोबत प्रणय केला होता. पहिला झाल्यानंतर परत अर्ध्यातासाने अबूने उठून तिला पहिल्यापेक्षा जास्त वेळ भोगली होती. तो थांबण्याचे नाव घेत नव्हता. दिप्तीला आपण कितीवेळा स्खलीत झालो ह्याचाही विसर पडला होता. अबू गालिगात्र झाल्यावर तिने त्याला बाजूला ढकलले. थोडेसे दुखणे कमी झाले होते त्यामुळे तिने अबूच्या इथून यशस्वी रित्या पळ काढला.गाडी चालवण्या इतपत तरी तिला स्वतःची अवस्था ठीक वाटली.
गाडी चालवत ती विचार करत होती."एवढे कसे उत्तेजित झालो आपण? ते पण अबुसारख्या व्यक्तीसोबत? आपली कामभावना आपण आवरू कशी नाही शकलो. त्याने काही आपल्यावर जबरदस्ती केली नाही. आपलीही साथ होती. ओह.. अविनाश आता तुम्हाला मी कसे फेस करणार? आपल्याला कसलेच भान उरले नाही. उत्तजनेच्या भरात अगदी दुखणे विसरून कसे काय आपण वाहवत गेलो. तिच्या मनाला अपराधीपणाची टोचणी लागली होती. पूर्ण रस्ताभर ती विचारताच गुंग होती. तिला घराचा एरिया येईपर्यंत डोक्यातून ते विचार जात नव्हते.
तिच्या सोसायटीमध्ये आली आणि तिने गाडी पार्क केली. बिल्डिंगच्या लिफ्टकडे हळूहळू जात असताना. मागून आणखी एक व्यक्ती लिफ्ट मध्ये घुसली. ते त्याच्या सोसायटीचे चेअरमन होते. त्यांच्या वरच्या फ्लॅट मध्ये राहात होते. हा मारवाडी गृहस्थ त्याच बिल्डिंगच्या बिल्डरचा पार्टनर देखील होता. त्याचे नाव होते "पारेख". वय असेल चाळीसच्या आसपास. चांगला बोलघेवडा आणि हुशार माणूस होता. नेहमी नीटनेटकी आणि टापटीप असणारी दीप्ती आज मात्र अस्ताव्यस्त आणि काहीशी अस्वस्थ दिसत होती. तिची चर्या काहीतरी चोरल्यासारखी दिसत होती. एखादे स्मितहास्य नाहीतर हॅलो दिल्यावर ती सुद्धा छोटे का होईना स्माईल करत असे. इतर पुरुषांशी फटकून वागत असली तरी सोसायटीचा चेअरमन म्हणून ती पारेखला रिस्पेक्ट देत असे. पारेख मजबूत पैसे वाला माणूस होता. तो व्यवसायाने रिअल इस्टेटमध्ये काम करत होता. त्याच बिल्डिंगमध्ये त्याचे अडजॉइनिंग दोन २ BHK फ्लॅट्स होते. तो तिथेच राहात होता. आणखी काही ठिकाणी त्याच्या पार्टनरशिप मध्ये बिल्डींग्सची कामे चालली होती.
